Morgunblaðið - 03.11.2007, Blaðsíða 40

40 LAUGARDAGUR 3. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hlíf PetraMagnúsdóttir
fæddist að Skrið-
ustekk í Breiðdal
26. september 1908.
Hún lést 22. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Magnús Gunn-
arsson, f. 10.5.
1880, d. 9.1. 1948,
og Aðalbjörg
Stefánsdóttir, f.
16.5. 1880, d. 22.6.
1961. Systkini Hlíf-
ar voru: Björgvin, f.
1903, d. 1984, Þorbjörg, f. 1904, d.
1980, Stefán, f. 1917, d. 2003, og
Elísabet, f. 1919, d. 1970.
Þann 11.7. 1934 giftist Hlíf Páli
Guðmundssyni hreppstjóra á Gils-
árstekk í Breiðdal, f. 5.3. 1907, d.
24.7. 1972. Foreldrar Páls voru
Guðlaug Pálsdóttir frá Gilsá og
Guðmundur Árnason á Gilsár-
stekk.
Hlíf og Páll eignuðust þrjú
börn, þau eru:
1) Baldur, f. 9.10. 1934. Maki
Oddný Edda Sigurjónsdóttir, f.
28.5. 1939, d. 5.11. 2000. Börn
þeirra eru: a) Elín Inga, f. 2.3.
1962, d. 1.4. 2007. Maki Gunnar
Valdimarsson, f. 5.12. 1961. Dótt-
ir þeirra er María Björg. b) Hlíf
Brynja, f. 25.10. 1967. Maki Eirík-
ur Már Hansson, f. 15.9. 1970.
Börn þeirra eru Marteinn og
Edda Björg. Dóttir Brynju er
Karitas Björt. c) Aðalbjörg, f.
25.3. 1971. Maki Slawomir Bro-
dowski, f. 14.10. 1973. d) Páll, f.
19.5. 1974. Maki Þórunn Björg Jó-
Kristján Daði, Auður Ósk og
Kristjana, f. 10.2. 1997, d. 13.3.
1997. Dóttir Páls er Ragnhildur.
d) Heiðdís, f. 30.4. 1972. Sonur
hennar er Gabriel Arnar.
Hlíf ólst upp á Brekkuborg og
Skriðu í Breiðdal og bjó í for-
eldrahúsum þar til um tvítugt, er
hún fór í vist í einn vetur hjá móð-
ursystur sinni, Elísabetu Stefáns-
dóttur Kemp, og Lúðvíki Kemp á
Illugastöðum í Laxárdal. Einn
vetur var hún á Fáskrúðsfirði hjá
Eiði Albertssyni skólastjóra og
Guðríði Sveinsdóttur. Í Reykjavík
var hún tvo vetur. Þann 11.7.
1934 giftist Hlíf Páli á Gilsár-
stekk.
Páll og Hlíf bjuggu á Gilsár-
stekk til 1968. Páll var hrepp-
stjóri Breiðdalshrepps frá 1935 til
dánardægurs og oddviti sveitarfé-
lagsins í 28 ár, ásamt því að
gegna fjölmörgum öðrum trún-
aðarstörfum. Vegna þessara
starfa Páls var oft annríki á heim-
ilinu á Gilsárstekk. Haustið 1968
fluttu þau út á Breiðdalsvík, þar
sem þau höfðu reist sér einbýlis-
húsið Eskihlíð. Páll lést eftir stutt
veikindi 24. júlí 1972.
Hlíf varð organisti við Eydala-
kirkju fljótlega eftir 1940 og
gegndi því starfi í rúmlega 40 ár,
en síðasta athöfnin sem hún spil-
aði við var þegar minnisvarði um
sr. Einar Sigurðsson í Eydölum
var afhjúpaður árið 1986. Á sjó-
mannadaginn 1990 vígði Hlíf nú-
verandi orgel í Eydalakirkju með
því að spila sálminn Víst ert þú
Jesú kóngur klár.
Hlíf bjó í Eskihlíð og hélt sitt
heimili fyrir sig þar til hún varð
96 ára gömul. Síðustu æviárin
dvaldi hún á Hrafnistu í Reykja-
vík.
Útför Hlífar fer fram frá Ey-
dalakirkju í Breiðdal í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
hannsdóttir, f. 7.11.
1975. Börn þeirra
eru Oddný Edda og
Benedikt Árni.
2) Magnús, f. 5.8.
1936. Maki Gerður
Benediktsdóttir, f.
11.11. 1945, þau
skildu. Börn þeirra
eru: a) Hlíf Elfa, f.
27.2. 1964. Maki
Hilmar Pétur Gunn-
arsson, f. 13.8. 1963.
Dóttir þeirra er Guð-
rún Selma. Börn
Hlífar eru Friðrik
Þór, Gauti Fannar og Alma Eir.
Maki Friðriks Þórs er Ingibjörg
Vilhjálmsdóttir, þeirra dóttir er
Freyja Rún. b) Hrefna Gerður, f.
30.9. 1966. Maki Þorsteinn Viðar
Sigurðsson, f. 29.12. 1959. Börn
Hrefnu eru Rakel Ósk og Magnús
Hlífar. c) Benedikt Páll, f. 8.4.
1972. Maki Auður Eiðsdóttir, f.
18.4. 1971. Synir þeirra eru Bene-
dikt Jón, Eiður Bragi og Karel
Magnús.
3) Ragnhildur, f. 11.3. 1942.
Maki 1: Róbert Kárason, f. 11.8.
1939, d. 15.5. 2007, þau skildu.
Maki 2: Rafn Hermannsson, f. 5.5.
1953. Börn Ragnhildar og Ró-
berts eru: a) Hlíf Harpa, f. 2.12.
1962. Börn hennar eru Sandra Ýr,
Róbert Freyr og Alex Freyr. b)
Arna Vala, f. 16.2. 1966. Maki Elí-
as Már Hallgrímsson, f. 10.8.
1965. Börn þeirra eru Thelma
Rut, Tinna Heiðdís og Kári Krist-
ófer. c) Páll, f. 26.5. 1967. Maki
Auður Sólmundsdóttir, f. 27.6.
1970. Börn þeirra eru Karen,
Nú er hún mamma mín komin aft-
ur heim í dalinn sinn ljúfa í austur-
átt þar sem hún þráði alltaf að vera
og var svo heppin að geta dvalið á
heimili sínu til 96 ára aldurs. Minn-
ingarnar eru ótal margar sem koma
í hugann nú þegar komið er að
kveðjustund. „Ég var oft send á
milli bæja þegar ég var stelpa,“
sagði hún við mig um daginn þegar
við töluðum síðast saman, „Ég gat
hlaupið alla leið á milli Brekkuborg-
ar og Randversstaða í einum
spretti.“ Já, hún var létt á fæti hún
mamma, glaðlynd og góð, skörp,
hreinskilin og svo ótrúlega dugleg
og fljót að öllu, búin að drífa af
heimilisverkin fyrir hádegi og farin
að sauma á saumavélina eða prjóna,
hekla, sauma út. Hún hafði yndi af
að hirða um blómagarðana sína á
sumrin. Heimilið var mjög gest-
kvæmt og tekið var á móti þeim
bæði á nóttu sem degi.
Mamma lærði ung að leika á orgel
og spilaði þá stundum á skemmt-
unum og fólkið dansaði og söng. Síð-
an tók við áratuga starf sem kirkju-
organisti og kórstjóri í Eydala-
kirkju.
Mamma átti fjögur systkini og öll
voru þau músíkölsk eins og foreldr-
ar þeirra. Ég man hvað það var
gaman þegar Stefán bróðir hennar
kom í heimsókn, hún spilaði á org-
elið og hann söng með sinni fallegu
rödd.
Foreldra minna Hlífar og Páls á
Gilsárstekk mun ég ávallt minnast
með ást og virðingu.
Hjartans þökk fyrir allt, elsku
mamma mín.
Guð blessi minningu þína.
Þín dóttir,
Ragnhildur.
Þegar stórt er spurt er fátt um
svör, eins er erfitt að fara að skrifa í
fáum línum um þá konu sem amma
var. Hún var stór persónuleiki,
kjarnakona þótt smá væri, hafði
sterka réttlætiskennd, var skoðana-
föst, húmoristi, hafði skemmtilegan
frásagnarhæfileika, var listakona í
handavinnu og snillingur í eldhús-
inu. Þegar árin færast yfir og skiln-
ingur á lífinu fer að verða meiri og
maður fjarlægir hismið frá kjarn-
anum sér maður að það er í skjóli
annarra sem maður lifir.
Þótt amma hafi verið södd lífdaga
og ég sé orðin fullorðin kona þá er
alltaf erfitt að kveðja í hinsta sinn.
Minningar hrannast upp og sökn-
uður í liðinn tíma verður sterkur í
huganum, með þakklæti fyrir leið-
beiningar í gegnum gleði- og sorg-
artíma, en þá hafði amma alltaf
tvær til þrjár leiðir á takteinum en
lét manni sjálfum eftir ákvörðunar-
tökuna. Amma þoldi illa hvers kyns
stöðnun, hvort sem var hjá fólki eða
í samfélaginu, hún sagði jafnan að
fólk ætti að skoða sig um, annars
hefði það ekki samanburð og ekki
frá neinu að segja.
Amma var feimin alla tíð og þurfti
oft að beita sig hörku til að fara út á
meðal manna, virtist hún þá oft,
þeim sem ekki þekktu til, stíf og
kuldaleg. Þótti henni þetta afskap-
lega leiðinlegt og talaði oft um
þetta. En þar sem henni leið vel og
hún þekkti og treysti fólki var hún
hrókur alls fagnaðar. Amma var allt
sitt líf í þjónustu enda afskaplega
þjónustulipur og með ótrúlegan að-
lögunarhæfileika. Á augabragði gat
hún breytt heimilinu sínu í hótel og
fólk gisti hjá henni í lengri og
skemmri tíma. Hún hafði þolinmæði
til að hafa fólk inni á heimili sínu
jafnvel árum saman, stundum end-
urgjaldslaust. Snemma var manni
kennt að taka tillit til þessa fólks,
það hafði allan rétt inni á hennar
heimili, sem alltaf var eins og von
væri á höfðingjum. Þegar ég lít til
baka finnst mér eins og öllum hafi
liðið sem slíkum í návist hennar.
Allavega finnst mér það hafa verið
forréttindi að hafa átt ömmu eins og
hún var. Að eiga einhverja að sem
situr róleg og kinkar kolli á réttum
stöðum þegar unglingur rekur
harmasögu af ranglæti heimsins,
gefur þér svo kaffi á eftir og segir
þér sögu af sjálfri sér sem er
kannski ekki svo ólík þinni eigin
nema á öðrum tímum og af öðru
fólki, eru góðar minningar. Ég er
henni óendanlega þakklát fyrir
stuðninginn þegar hún var handviss
um að mér skjátlaðist ekki og fyrir
að sýna mér skilning þegar mér
skjátlaðist.
Hvað þá, gráta gamla æskudrauma,
gamla drauma, bara óra’ og tál.
Láttu þrekið þrífa stýristauma
það er hægt að kljúfa lífsins ál.
Kemur ekki vor að liðnum vetri?
Vakna’ ei nýjar rósir sumar hvert?
Voru hinar fyrri fegri, betri?
Felldu’ ei tár en glöð og hugrökk vert.
Þú átt gott, þú þekkir ekki sárin,
þekkir ei né skilur hjartans mál.
Þrek er gull en gull eru’ líka tárin,
guðleg svölun hverri þreyttri sál.
Stundum þeim er þrekið prýddi’ og kraftur
þögul höfug féllu tár um kinn.
En sama rósin sprettur aldrei aftur
þótt önnur fegri skreyti veginn þinn.
(Guðmundur Guðmundsson.)
Elsku pabbi minn, Baldur og
Ragnhildur, ég bið að Guð gefi ykk-
ur styrk í sorginni.
Hrefna Magnúsdóttir.
Elsku amma okkar. Nú þegar
komið er að kveðjustund leita minn-
ingar á hugann, minningar sem eru
dýrmætar og fallegar fyrir okkur að
eiga og varðveita.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku amma okkar mikið eigum
við eftir að sakna þín, takk fyrir allt.
Elsku mamma, Maggi og Baldur
innilegar samúðarkveðjur til ykkar,
kæru frændsystkini innilegar sam-
úðarkveðjur. Amma mín guð blessi
minningu þína.
Þín,
Hlíf Harpa, Sandra Ýr,
Róbert Freyr og Alex Freyr.
Þegar ég kveð ömmu mína,
hrannast upp minningar liðins tíma.
Amma var mikil manneskja sem ég
leit upp til og bar mikla virðingu
fyrir, hún var kona sem prjónaði ull-
arsokka, ullarboli, gammósíur og
fallegar peysur. Hún var mikil lista-
kona í öllu sem heitir handavinna.
Hún spilaði við okkur barnabörn-
in, las mikið fyrir okkur framhalds-
sögur eins og Dalalíf og margt
fleira. Það verður skrýtið að hugsa
til þess að amma mín sé farin frá
okkur, hún sem hefur alltaf verið
hluti af mínu lífi. Að eiga ömmu á
sínum uppvaxtarárum, ömmu sem
sinnti barnabörnunum sínum af lífi
og sál voru mikil forréttindi, því það
er svo gott að hugsa um tímann sem
ég átti með henni og frænkum mín-
um. Ég var ekki eina stelpan hennar
ömmu, við vorum margar og öllum
okkar sinnti hún á sinn einstaka
hátt.
Afi minn dó árið 1972, þá missti
amma góðan vin. Ég var átta ára þá,
en man þennan tíma vel. Við elstu
stelpurnar sáum þá alveg um að
amma væri ekki ein á nóttinni og
skiptumst á um að sofa hjá henni í
mörg ár. Þetta voru skemmtileg
kvöld, oft spilaði amma á orgelið og
við sungum með. Þetta eru minn-
ingar sem gleymast aldrei og gott
að geta sagt öðrum frá, stolt og
ánægð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
Hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Með söknuði kveð ég í hinsta
sinn.
Hlíf Magnúsdóttir.
Kveðjustundin er runnin upp. Að
vera ömmu samferða í lífinu svona
lengi er ómetanlegt. Allar minning-
arnar eru dýrmætur fjársjóður, það
fylgir því mikil hlýja að rifja þær
upp. Það var mikil gæfa að hafa átt
heima í svo mikilli nálægð við
ömmu. Það var stutt að hlaupa heim
til hennar í Eskihlíð, þiggja veit-
ingar, spjalla saman, spila á spil og
hlusta á hana spila á orgelið.
Amma bjó yfir mikilli frásagnar-
gáfu og hún hafði óskaplega gaman
af því að segja okkur frá lífinu í
Breiðdal þegar hún var að alast upp.
Mér líður stundum eins og ég hafi
verið þarna með henni, ég get séð
hana fyrir mér við leik og störf, hún
sagði svo vel frá, fólk og atburðir
lifnuð í huga mér við frásagnir
hennar. Amma átti góðar æsku-
minningar og talaði um systkini sín
og foreldra af mikilli ást og virð-
ingu.
Nokkur myndbrot sem urðu til
við frásagnir ömmu leita ákaft á
huga minn. Ég sé ömmu fyrir mér,
litla stelpuskottu, með tvær dökkar
fléttur og brún augu, tindrandi af
fjöri. Hún stendur hjá móður sinni
Aðalbjörgu, skammt frá er Þor-
björg eldri systir hennar sem held-
ur á Ellu litlu systur og á gólfinu er
Stebbi litli bróðir að leika sér. Litla
stelpan sem síðar varð amma mín
var alltaf létt og kvik á fæti, alltaf
tilbúin að fara í sendiferðir. Í þetta
sinn á hún að fara með kaffi í flösku
sem búið er að setja í ullarsokk og
ýmislegt góðgæti niður á engjar og
færa fólkinu sem þar er í heyskap.
Litla stelpan gerir þetta með glöðu
geði og skoppar af stað yfir holt og
móa. Fólkið fagnar henni þegar hún
kemur, þarna er Björgvin stóri
bróðir og Magnús faðir þeirra. Hún
sest hjá föður sínum, alltaf er svo
gott og gaman að vera í návist við
hann.
Ég sé líka ungu stúlkuna sem fór
norður í Skagafjörð til að hjálpa
móðursystur sinni með börn og bú.
Síðar fór unga stúlkan til Reykja-
víkur og vann þar í nokkur ár. Unga
stúlkan fer aftur heim í sveitina og
giftist ástinni sinni Páli frá Gilsár-
stekk, hún er orðin húsmóðir á
stóru heimili. Hún stýrir heimilinu
með miklum myndarbrag, elur upp
börnin sín þrjú og hugsar um gamla
fólkið. Það er mikið að gera á heim-
ilinu og gestagangur er mikill.
Árin líða og barnabörnin fara að
koma í heiminn. Amma og afi flytja í
þorpið á Breiðdalsvík en því miður
lést afi langt um aldur fram og
saknaði amma hans mikið. Við
barnabörnin skynjuðum það og gist-
um oft hjá henni, við tengdumst
henni sterkum og ástríkum böndum
sem héldust alla tíð. Alltaf var svo
gott að heimsækja ömmu í Eskihlíð.
Börnin mín fengu líka að kynnast
ömmu minni og fyrir það er ég mjög
þakklát.
Amma bjó á Breiðdalsvík eins
lengi og hún gat með dyggri aðstoð
og umhyggju Baldurs sonar síns.
Síðustu tvö árin dvaldi hún á Hrafn-
istu í Reykjavík og börnin hennar
Magnús og Ragnhildur komu til
hennar næstum daglega og sýndu
henni ómælda ástúð og umhyggju.
Nú er ástkær amma mín komin
heim í Breiðdalinn sinn til samfund-
ar við ástvini sína sem á undan fóru.
Ég þakka ömmu minni af öllu hjarta
samfylgdina í lífinu.
Blessuð sé minning hennar.
Arna Vala Róbertsdóttir.
Blessuð sértu sveitin mín,
sumar, vetur, ár og daga.
Engið, fjöllin, áin þín,
yndislega sveitin mín,
heilla mig og heim til sín
huga minn úr fjarlægð draga.
Blessuð sértu sveitin mín,
sumar, vetur, ár og daga.
Faðir lífsins, faðir minn,
fel ég þér minn anda í hendur,
foldin geymi fjötur sinn.
Faðir lífsins, Drottinn minn,
hjálpi mér í himin þinn
heilagur máttur, veikum sendur.
Faðir lífsins, faðir minn,
fel ég þér minn anda í hendur.
(Sigurður Jónsson.)
Elsku langamma.
Blessuð sé minning þín.
Við munum aldrei gleyma þér.
Ragnhildur, Karen,
Kristján Daði og
Auður Ósk.
Hún gat séð af hundsfylli.
Hún gat léð eitt rúmbæli.
Hún var kona hress við veg.
Hún var kona rausnarleg.
Gömul vinkona er gengin fyrir
ætternisstapann, Hlíf Magnúsdóttir
á Gilsárstekk í Breiðdal eystra. Hún
átti tæpt ár fátt í aldarafmæli, fædd
26. september 1908.
Eftir aldarfjórðungs pólitíska
herleiðingu um Austurland hefur
margan fýst að heyra af kynnum við
mannfólk austur þar. Sér í lagi
frændur og vinir á Vestfjörðum,
heimabyggð hins herleidda. Hefir
slumað í ýmsum þar um slóðir, þeg-
ar fullyrt er að þeir þar eystra
standi þeim jafnfætis.
Undirritaður átti pólitíska hauka í
horni þar sem voru hjónin á Gils-
árstekk, Hlíf og Páll Guðmundsson.
Og ekki síður sýndu þau honum per-
sónulega vinsemd og hlýju, sem
ekki gleymist.
Það var notaleg upplifun ungum
Vestfirðingi að gista á Gilsárstekk.
Þar höfðu þau hjón tekið ung við búi
af foreldrum Páls og setið staðinn af
myndarskap og reisn. Um sína bú-
skapardaga voru þau í fararbroddi í
félagsmálum Breiðdælinga, Páll í
hreppsmálum og síðast forvígismað-
ur að byggingu og rekstri síldar-
verksmiðju á Breiðdalsvík, en Hlíf
kirkjuorganisti um áratuga skeið.
Var hún einnig oftsinnis sótt til
þeirrar þjónustu á Stöðvarfirði og
eins suður um til Berufjarðar og
Djúpavogs.
Páll varð ekki gamall maður.
Hann féll skyndilega frá. Var að
honum hinn mesti sjónarsviptir í
sveit hans og samfélagi.
Nokkrum árum áður en Páll
hvarf til feðra sinna höfðu þau hjón
brugðið búi og byggt sér snoturt
hús við sjávarsíðu Breiðdalsvíkur og
nefndu Eskihlíð.
Hlíf Magnúsdóttir var sköruleg
kona í sjón og raun. Matmóðir eins
og þær gerast beztar til íslenzkra
sveita og vel verki farin. Hún var
mjög einörð í tali og tannhvöss, ef
henni þótti hæfa málefninu. En
jafnan glaðleg og glettin í fram-
göngu. Gestrisin voru þau hjón og
höfðingjar heim að sækja.
Vinirnir eystra hverfa einn af öðr-
um yfir móðuna miklu. Hlíf Magn-
úsdóttir á góða heimvon hjá þeim
Guði, sem hún trúði á. Hún „reisti
skála sinn um þjóðbraut þvera“ og
hýsti margan mann, og einnig þann,
sem hér heldur á penna, og átti leið
um fyrir margt löngu. Fyrir það og
vináttu hennar verður hann ævin-
lega og innilega þakklátur.
Sverrir Hermannsson.
Hlíf Petra
Magnúsdóttir