Morgunblaðið - 03.11.2007, Blaðsíða 43

og voru myndir eftir hann á heim-
ilinu og í skúrnum.
Dói var mjög frændrækinn og
áhugasamur um okkur systkinin
langt fram á fullorðinsár. Hvernig
gengur? Hvað er að frétta? Það var
alltaf gaman að koma í heimsókn til
þeirra hjóna á Heiðarveg 3, enda
mikill samgangur á milli heimila.
Þórir hafði sérstaka sýn á sam-
félagið og sló menn oft út af laginu
með meitluðum og snjöllum spurn-
ingum eða athugasemdum sem
listamenn einir kunna.
Blessuð sé minning um kæran
frænda.
Marteinn, Hrafnhildur,
Gunnar og Hörður Ingi.
Hann fór sinna ferða á gömlu,
grænu hjóli. Gráhærður og góðleg-
ur hjólaði hann rólega frá Heiðar-
vegi upp í Kaupfélag, í bankann eða
Höfn. Stór og sterkbyggður á svört-
um klossum. Það þurfti ýmislegt að
útrétta. Aldrei var farið erindis-
leysu. Eitt sinn lá nærri að illa færi
þegar hraðskreiður bíll spændi hjá
og felldi hjólreiðamanninn sem féll í
götuna. Bílstjórinn var eitthvað
tímabundinn. Mátti ekki tefja þótt
gamall maður lægi á götunni. Veg-
farandi sá hvað gerst hafði og hjálp-
aði manninum á fætur. Sjálfsögð
framkoma gagnvart öldruðum
manni og lítið tiltökumál þætti
flestum. Og í stað þess að amast yf-
ir aksturslagi bílstjórans var keypt-
ur blómvöndur fyrir kurteisa veg-
farandann. ,,Mikið lifandis skelfing
var stúlkan góð að hjálpa mér. Ég
mátti til að færa henni blóm.“ Svona
var hin ,,dóíska“ skynjun á lífið.
Gestrisni, hlýja og gjafmildi voru
samofin persónu plötu- og ketil-
smiðsins Þóris Gunnarssonar.
Hann bar virðingu fyrir lífinu
hvort sem það voru fuglar í trjám,
börn í næstu húsum eða kettir í
hverfinu. Allir voru velkomnir og
frá stórum manni í stuttum buxum
stafaði óendanleg gæska og velvild.
Þessa mannkosti erfði hann frá for-
eldrum sínum, Ingibjörgu og Gunn-
ari frá Vegamótum á Stokkseyri. Í
skúrnum sínum við Heiðarveg
starfaði Dói við rafsuðu og þótti
flestum færari við þá iðju. Haft var
á orði að gæti Dói ekki lagað þetta
þá gæti það enginn. Stóru hend-
urnar hans höfðu sérstakt lag á
hlutunum. Vantaði rétta áhaldið til
verksins gafst hann ekki upp heldur
skapaði nýtt.
Á fallegum haustdegi stend ég í
garðinum hans og tíni sólber. Hann
á stuttbuxm og klossum að sýsla í
skúrnum en lítur reglulega til mín
og dásamar dugnaðinn. Finnst svo
gott þegar einhver getur gert sér
gott úr berjunum. Heimagerð sulta
það besta sem hann fær. Svo segir
hann eins og við sjálfan sig: ,,Það er
svo fallegt að sjá konu teygja sig
eftir berjum og hengja þvott á
snúru. Þá kemur svo falleg teygja á
silhouettuna.“ Svona tala bara þeir
sem kunna að teikna og skynja
form. Dói var í eðli sínu viðkvæmur
listamaður með næmt auga fyrir
fegurð og formi. Lífið sá hann á
sinn sérstaka ,,dóíska“ hátt þar sem
máttur hins smáa og jafnvel ósýni-
lega var í fyrirrúmi.
Falleg tónlist hljómaði oft hátt í
stofunni hans. Robertino, Bocelli,
Morthens og Jón Kr. Stundum var
stigið dansspor. En það vantaði
elsku Ollu. Húsfreyjan á Heiðarvegi
var horfin og söknuðurinn sár fyrir
viðkvæman mann með stórt hjarta
sem þótti svo innilega vænt um
konu sína. Við skulum trúa því að
nú hafi orðið endurfundir á nýja
staðnum þar sem alltaf er sól og
enginn er veikur. Þau hella sér upp
á gott kaffi, setja eitthvað fallegt á
fóninn, Dói tekur Ollu sína í stóra
faðminn, býður í dans og þau hlæja
saman eins og áður. ,,Það er allt
gott“ voru lokaorðin á kveðjustund
okkar. Svo var hann horfinn inn í
ljósið á þessu regnvota kvöldi. Dag-
inn eftir skartaði himinninn yndis-
legum regnboga. Gamall maður á
grænu hjóli sést ekki framar á göt-
um Selfoss. Vertu sæll elsku góði
frændi minn og þakka þér alla
elskusemina.
Þín,
Hrefna.
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. NÓVEMBER 2007 43
✝ HildigunnurKristinsdóttir
fæddist að Höfn á
Dalvík 18. júlí 1930
og lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á
Akureyri 29. októ-
ber s.l.
Foreldrar hennar
voru Kristinn Jóns-
son f. 1896, d. 1973
og Sigurlaug Jóns-
dóttir f. 1901, d.
1980. Hildigunnur
átti 5 hálfbræður,
þá Þorstein, Guð-
jón, Jónatan, Hauk og Val Krist-
inssyni sem allir eru látnir. Þá
átti Hildigunnur tvo albræður, þá
Heimi og Níels Kristinssyni.
Hildigunnur giftist á Dalvík
1951, Magnúsi Sigurbjörnssyni
sem var fæddur 21.5. 1929 og dá-
inn 5.4. 1976. Foreldrar hans
voru Sigurbjörn Benediktsson og
Sigurbjörg Snæbjarnardóttir frá
Ártúni í Höfðahverfi. Börn Hillu
og Magga eru: Kristinn Sigur-
björn f. 28.9. 1951, d. 14.4. 1988.
Kristinn átti 6 börn, Hörpu, Hlyn,
Eydísi, Hildigunni, Fríðu og Sæ-
rúnu. Sveinn fæddur 30.8. 1952,
d. 30.8. 1952. Sigurbjörg S. f.
28.11. 1953. Gift Jóni Garðarsyni,
Neðra-Ási, Hjaltadal, Skagafirði.
Eiga þau tvö börn. Magnús Helga
og Soffíu. Guðrún Helga f. 1.8.
1956, gift Kristni Viðarssyni og
eiga þau eitt barn,
Viðar Loga. Ing-
ólfur f. 5.10. 1957,
sambýliskona Þór-
dís Aradóttir. Á
hann 3 syni, Ingólf
Helga, Magnús
Helga og Hlyn Snæ.
Júlíus f. 7.12. 1962,
giftur Lilju Vil-
hjálmsdóttur og á
hann 4 börn. Egil
Örn, Ara Jóhann,
Júlíu Ósk og Viktor
Huga. Fjóla f.
30.03. 1964, sam-
býliskona Lisa Moren. Jóhann f.
29.07. 1966, sambýliskona Guð-
rún Hreiðarsdóttir, á hann 2
börn, þau Sólveigu Eir og Jakob
Mána.
Hilmar f. 20.3. 1970, d. 30.3.
1970.
Hildigunnur ólst upp á Dalvík
og bjó þar nánast alla sína ævi.
Vann hún við ýmis verkakonu-
störf utan þess að vera húsmóðir
með stóran barnahóp. Hennar líf
snerist um það að vera að hugsa
um og sinna öðrum. Mikinn
áhuga hafði hún á ýmsum tóm-
stundum og spilaði meðal annars
á píanó. Dugleg var hún að
prjóna og var öll jarðfræði ofar-
lega í huga hennar.
Hildigunnur verður jarðsungin
frá Dalvíkurkirkju, laugardaginn
3. nóvember kl. 13:30.
Þula um móður okkar Hildigunni
Kristinsdóttur.
Þulu vil ég kveða um móður mína nú,
sem lengi átti heima í Ásvegi þrjú.
Sem lengi átti þar heima og húsmóðir þar
var
Börnin sín sjö ól hún upp þar.
Börnin sín sjö þó fleiri hún átti,
velgjörða hennar þó njóta eigi mátti.
Velgjörða hennar þó fleiri þar nutu
þar veisla var oftast sem allir þar hlutu.
Þar veisla var oftast og hlaðið var borð
og gestunum gaf hún sín hlýlegu orð.
Og gestunum gaf hún síðan kveðjur góðar,
inn var hún komin-í eldhúsið óðar.
Inn var hún komin og stóð þar við bakstur
og lífið hjá henni var eilífur akstur.
Og lífið hjá henni var gleði og sorg
þó eigi bæri hún hugsanir sínar á torg.
Þó eigi bæri hún hugsanir sínar á völl
við elskum hana alltaf systkinin öll.
Við elskum þig alltaf og í huga okkar
geymum
og hugsum þá til þín og dag hvern um þig
dreymum.
Ó mamma okkar kæra við söknum þín mikið
og sárt er að vita að frá okkur hefur vikið.
Þig Guð hefur kallað á góðan vinafund,
þar innst inni við vonum að þú eigir góða
stund.
Nú þulan er búin þó í eyrum mér suði
en gott er að vita að þú ert nú hjá Guði.
(Júlíus Magnússon)
Elsku mamma, farðu í friði.
Börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
Elsku amma mín, síðustu dagar
hafa verið erfiðir en minningarnar
um elskulega, umhyggjusama og
einlæga konu streyma fram. Það
var alltaf svo gott að koma til þín,
þú gafst svo mikið af þér, sýndir
okkur svo mikla hlýju og umhyggju
og hafðir mikinn áhuga á því sem
við höfðum fyrir stafni. Þú varst fé-
lagslynd og naust þess að hafa fjöl-
skylduna í kringum þig og ekki var
það verra ef þú áttir von á öllum í
mat eða kaffi. Þú lagðir þig fram
við að kynnast tengdabörnum þín-
um og ég veit að Agli þótti ofsalega
vænt um að fá að kynnast þér. Þið
áttuð sameiginlegt áhugamál, tón-
listina, og þú hrósaðir honum í há-
stert fyrir sönghæfileikana. Þú
varst búin að biðja Egil að lofa þér
því að hann myndi syngja fyrir þig
eitt af þínum uppáhaldslögum, Rós-
ina, þegar kæmi að kveðjustund
þinni og er það honum bæði ljúft og
sjálfsagt að uppfylla það loforð. Ég
er svo þakklát fyrir þær dýrmætu
stundir sem við áttum með þér á
spítalanum. Í veikindum þínum
varst það þú sem huggaðir okkur
eins og þín var von og vísa.
Þú hafðir mikinn áhuga á mat og
matseld og varst mikill sælkeri.
Lummurnar þínar voru þær bestu
og man ég svo vel þegar ég og afi
Gaui vorum að spila Olsen. Þú varst
alltaf að brasa í eldhúsinu og við
fengum svo að njóta kræsinganna.
Mér fannst alltaf svo skondið sem
barn að þú settir sykur í gosdrykk-
ina til að losna við gosið úr drykkj-
unum og svo vaskaðir þú alltaf upp
í vaskafati ofan í vaskinum. Einnig
þegar afi Gaui var að keyra Ólafs-
fjarðarmúlann þá settirðu sjalið yf-
ir augun á þér og hélst dauðahaldi í
mig, þú varst svo bílhrædd. Þessir
hlutir gerðu þig svo einstaka,
amma mín.
Þín er sárt saknað en minning-
arnar um yndislega ömmu og þann
tíma sem við áttum saman hjálpa
okkur á þessum erfiðu tímum.
Blessuð sé minning þín, elsku
amma
Æsku minnar leiðir lágu
Lengi vel um þennan stað
Krjúpa niður, kyssa blómið
Hversu dýrðlegt fannst mér það
Að finna hjá þér ást og unað
Yndislega rósin mín
Eitt er það sem aldrei gleymist
Aldrei, það er minning þín.
(Úr Rósinni – Guðm. Halldórss.)
Þín,
Soffía.
Elsku besta amma mín.
Mér þykir svo vænt um þig og þú
verður alltaf sama besta amma. Ég
elska þig og öll barnabörnin gera
það. Vertu engillinn okkar allra. ég
vona að þú hafir það gott á himn-
inum.
Það var alltaf rosa gaman að
hitta þig heima og gista hjá þér. Þú
varst alltaf svo góð og blíð við mig
og við áttum svo góðar stundir
saman. Við elskuðum báðar kjöt-
súpuna. Ég sakna þín mjög mikið.
Þín besta stelpa,
Júlía Ósk.
„Ja, nú helli ég á könnuna.“ Með
það var hún farin að stússa við
eldavélina. „Ég á kleinur í kistunni
og skrepp og sæki þær.“ Hún haltr-
aði fram og niður á sínum lúnu fót-
um og kom upp með kleinurnar og
meira brauð.
Þetta er minningin um Hillu
systur á seinni árum. Hún tók ætíð
á móti öllum með hlýju og fyrir-
höfn. Hún hafði gaman af að taka á
móti gestum. Alltaf boðin og búin
til að gera öllum til hæfis. Hún naut
þess.
Við bræður minnumst margra
ljúfra stunda með systur okkar.
Fyrst eru það bernskuárin í Dals-
mynni og síðar árin hennar í Höfða-
hverfi; Ártúni og Litla-Gerði. Svo
var ætíð gaman og gott að koma til
þeirra Magga í Ásveginum.
Síðustu árin hennar voru svo við
Skíðabrautina og þar var alltaf
yndislegt að koma og móttökurnar
ætíð eins og fyrr greinir. Segja má
að Hilla hafi lifað fyrir stóra hópinn
sinn, börnin, tengdabörnin, barna-
börnin og barnabarnabörnin. Hóp-
urinn hennar var henni sönn ham-
ingja.
Á fiskidaginn mikla í sumar hitt-
umst við mörg, afkomendur pabba.
Ungur drengur fyrir sunnan átti
hugmyndina að því móti. Honum
fannst að hann þyrfti að kynnast
frændfólkinu hér fyrir norðan.
Segja má að Hilla hafi komið hug-
myndinni í framkvæmd með sinni
dæmigerðu elju. Þarna hittumst við
mjög mörg og var þetta ógleym-
anleg stund þó ekki væri hún svo
löng. Ég veit að Hilla gladdist mjög
af þessu móti og svo var vitanlega
um alla þá sem þar voru. Indæl
stund.
Við þessi tímamót sendum við
bræður öllum hennar afkomendum,
svo og tengdabörnum hugheilar
samúðarkveðjur og biðjum alföður
að blessa minningu hennar.
Vinur okkar sendi okkur tvær
vísur og mættu þær hugga alla
syrgjendur við þessi tímamót.
Þegar dauðinn hrópar hrjúfur
hrynur það sem áður var,
af lífinu er leystur kúfur
sem líka fljótt að höndum bar,
nú hefur loksins fengið frið,
þá flögrar sálin upp á við.
Munið ykkar unaðsstundir
er þið voruð saman hér,
hið efra verða fagnafundir
fyrst nú Hilla komin er,
í dásemdum með Drottni þar
hún dvelja mun til eilífðar.
(Björgúlfur Þorvarðarson.)
Hvíl nú í Drottins friði, systir
góð, og blessist þín fagra minning.
Heimir og Níels.
Kæra Hilla.
Hvar byrjar maður? Ekki grun-
aði okkur að við þyrftum að huga
að þessum skrifum á næstunni, og
alls ekki um þig. En … það er alltaf
þetta en. Nú lítum við yfir farinn
veg og minnumst góðrar konu –
Hillu frænku. Systur pabba. Elsta
af þeim alsystkinum og óneitanlega
límið sem hélt þessum hluta fjöl-
skyldunnar saman. Stuðlaði að fjöl-
skyldutengslum og hittingi – nú
síðast í sumar, á Fiskidaginn mikla
á Dalvík.
Eftir að við systkinin fluttum frá
æskustöðvunum á Dalvík, eitt af
öðru, var það skylda að sækja Hillu
heim í Skíðabrautina. Ekki þessi
leiðinlega skylda, eins og orðið
kann að bera með sér. Nei, heldur
ánægjuleg skylda. Vafalítið hallar
ekki á neinn þegar við fullyrðum að
hún hafi verið meiri gestgjafi en
flestir aðrir. Heimabakað bakkelsi í
hrönnum, stanslaus ábót á mat og
drykk blandað hlýju og notalegu
viðmóti. Það er merkilegt hvað lifir
í minningunni. Að banka á innri
hurðina hjá Hillu og bíða eftir svari
að innan er ein slík. Laufabrauðið á
veggnum inni í eldhúsi frá barna-
börnum hennar er önnur. Einnig
hvernig hún nostraði við eldhús-
bekkinn og vask með tuskunni.
Ótrúlega lífsreynt handbragð og
endalaust fægður vaskur.
Hilla var ein af hvunndags-
hetjum okkar tíma. Margra barna
móðir. Það er mesta hetjuvirkið. Að
eiga svona góðan hóp barna og
njóta samvista við þau til síðasta
dags. Varla er nokkuð betra til í
heiminum. Bæði fyrir hana sem og
börnin hennar og afkomendur
þeirra.
Í æsku dvöldum við oft hjá ömmu
Sigurlaugu í kjallaranum í Dals-
mynni. Amma spilaði þá gjarnan
fyrir okkur á orgelið og við sungum
öll hátt og snjallt. Okkar helsti
samsöngur gekk út á kyrja lagið
„Blátt lítið blóm eitt er“. Það tengir
okkur að eilífu við ömmu. Móður
Hillu. Okkur finnst því viðeigandi
að kveðja okkar ástkæru frænku á
þennan máta.
Blátt lítið blóm eitt er
ber nafnið: „Gleymdú ey mér“.
Væri ég fleygur fugl
flygi’ ég til þín.
Svo mína sálu nú
sigraða hefir þú,
engu ég unna má
öðru en þér.
(Þýsk þjóðvísa.)
Okkur eftirlifendum til huggunar
má vitna í orð Halldórs Laxness;
„Blóm eru ódauðleg [...]. Þú klippir
þau í haust og þau vaxa aftur í vor,
– einhversstaðar!“
Elsku Hilla. Takk fyrir sam-
veruna, kaffið og hlýjuna í gegnum
árin. Við systkinin og fjölskyldur
okkar vottum frændsystkinum okk-
ar innilega samúð.
Sindri Már, Sigrún Vilborg
og Sigurlaug Elsa
Heimisbörn.
Hláturmild, gjafmild, svo létt í
fasi, tilbúin að aðstoða, ljúfur ná-
granni, hjálpsöm og úrræðagóð.
Þannig minnumst við Hillu okkar
sem nú hefur kvatt þennan heim
svo snögglega. Þær eru margar
samverustundirnar sem við eigum í
minningunni um þessa mætu konu
og í huga okkar er fyrst og fremst
þakklæti fyrir allt.
Það var gott að leita til Hillu þeg-
ar aðstoðar þurfti við, alltaf var
hún viðbúin að hjálpa, tilbúin að
leysa málin, gefa ráð, hugga og
hughreysta á ögurstundum. Við
minnumst sérstaklega notalegheit-
anna „fyrir handan“ : heitur kaffi-
sopinn við eldhúsborðið, spjallað og
spáð í lífið og tilveruna, spilað og
sungið við píanóið í stofunni, gert
að gamni sínu, guðað á gluggann og
innilega beðið um nýbakaðar klein-
ur.
Þar sem krakkarnir í 3 og 6 voru
á svipuðum aldri var tekist á um
hlutina í leikjum hversdagsins, en
yfirleitt var það í mesta bróðerni,
ef upp kom misklíð stóð það yf-
irleitt ekki lengi yfir.
Margan vettlinginn þurrkaði
Hilla af okkur systkinunum á ofn-
inum í þvottahúsinu og margan
mjólkursopann með góðgæti þáð-
um við hjá henni.
Þegar Hilla og fjölskylda flutti
burtu úr Ásveginum var skarð fyrir
skildi. Ljúft var þó að fá að hitta
hana og rifja upp gamla góða daga
þegar Ásgrillin voru annars vegar.
Þá var líka Hilla sérstaklega boðin
velkomin og henni tekið fagnandi
sem heiðursgesti. Hún átti líka svo
sannarlega það sæti skilið. Þá var
rifjað upp og gert að gamni sínu og
mikið hlegið.
Í lífsins ólgusjó lenti Hilla í ýms-
um áföllum. Þeim tók hún eins og
þau komu fyrir, með sama æðru-
leysinu út á við og alltaf, sýndi yf-
irvegun og auðmýkt í hvívetna.
En komið er að kveðjustund.
Þegar Hilla okkar nú leggur upp
í sína hinstu för héðan af þessu
sviði, biðjum við algóðan Guð að
blessa hana og varðveita.
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Við sendum aðstandendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Fjölskyldan Ásvegi 6,
Símon, María, Jónína,
Kristín, Arnar og Svana.
Hildigunnur
Kristinsdóttir
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800