Morgunblaðið - 03.11.2007, Blaðsíða 54

Þetta er bara spurning
um að kunna að
dansa - ekki stíga á tærnar
… 60
»
reykjavíkreykjavík
Eftir Arnar Eggert Thoroddsen
arnart@mbl.is
„ÉG er kominn með þrjá söngvara
sem eru alveg ótrúlegir. Tveir strák-
ar og ein stelpa. Rokksöngur þeirra
er slíkur, að ég hef ekki heyrt annað
eins í yfir áratug,“ segir Bubbi Mort-
hens sem lauk fyrir stuttu yfirreið
sinni um landið vegna þáttar síns,
Bandið hans Bubba, sem fer í loftið í
febrúar komandi á Stöð 2. Bubbi hef-
ur setið yfir vongóðum söngvurum
um land allt og hlýtt á það sem þeir
hafa fram að færa, og hefur auk þess
tekið lagið í lok prufanna.
„Já, þetta er búið að vera ansi
fróðlegt og skemmtilegt,“ segir
Bubbi. „Það er nú einu sinni svo, að
það er óvíst að þetta fólk hefði komið
fram með þessa hæfileika sína ef það
væri ekki fyrir þessar heimsóknir
mínar. Einn sótti ég til dæmis í
sundlaug, þar sem hann var að
vinna. Það er athyglisvert hvernig
rokksöngur fellir sig að íslenskunni.
Segja má að íslenskir rokksöngvarar
þurfi að leggja enn meira á sig en
kollegar þeirra erlendis, vegna þess
hvernig sérhljóðarnir og samhljóð-
arnir liggja hjá okkur. Það er bara
þannig.“
Aðspurður hvort að hann hefði á
sínum tíma skráð sig til þátttöku í
svona þætti segist hann fastlega bú-
ast við því.
„Þetta er annars snúin spurning.
Tímarnir voru svo ólíkir þá og við-
horfið annað og ansi fjarlægt öllu
svona. En ... þegar ég var tvítugur ...
þá tróð ég upp á kvöldum vísnavin-
anna á Hótel Borg, með það að
markmiði að koma mér á framfæri.
Þannig að ég hefði ábyggilega stokk-
ið á svona tækifæri, hefði það gefist
þá,“ segir Bubbi.
Áheyrnarprufurnar í Reykjavík
fara fram á Gauki á Stöng í dag.
Skráning hefst kl. 9 á staðnum og
stendur til 15. Prufurnar hefjast svo
fljótlega eftir það. Til mikils er að
vinna í þættinum en sigurvegarinn
mun standa uppi með plötusamning
og þrjár milljónir í reiðufé.
„Þetta er ótrúlegt“
Morgunblaðið/Einar Falur
Hljómsveitarstjórinn Bubbi hefði sjálfur stokkið á svona tækifæri hefði
honum boðist það á sínum tíma. Tróð upp á kvöldum vísnavina á Borginni.
Bubbi prufar inn í bandið sitt á Gauknum í dag og í kvöld.
 Nú er farið að
hilla undir bókina
um umboðsmann
Íslands, Einar
Bárðarson, en
„Öll trixin í bók-
inni“ eins og ritið
kallast mun skríða upp í bókahillur
eftir tvær vikur eða svo. Þeir Einar
og höfundur bókarinnar, Arnar
Eggert Thoroddsen, hafa forðast
að fara í smáatriði varðandi inni-
hald bókarinnar en hafa nú látið
eftir sér að í henni fari Einar ít-
arlega yfir Eldborgarhátíðina al-
ræmdu sem haldin var 2001 og
hvaða áhrif eftirmál hennar höfðu
á hann. Af öllum ævintýrum Einars
er Eldborg það sem hann hefði
helst viljað sleppa við með öllu. Ein-
ar segir að þar hafi hann fengið al-
gjöra „eld“-skírn í fræðunum en
hann hefur ekki viljað tala op-
inberlega um hátíðina síðan haustið
2001. Útihátíðin, sem haldin var við
Kaldármela, hefur verið kölluð eit-
urlyfjahátíðin mikla í fjölmiðlum
þrátt fyrir að magn eiturlyfja sem
þar fannst blikni í samanburði við
útihátíðir samtímans.
Eldskírn Einars Bárðar
 Reikna má
með æsispenn-
andi þætti í
Laugardagslög-
unum í kvöld þar
sem lög þeirra
Barða Jóhanns-
sonar, Gunna
Hjálmars og
Magnúsar Þórs
keppa um hylli
landsmanna.
Barði teflir að
þessu sinni fram
vöðvabúntunum Ceres 4 og
Gillzenegger auk þess sem heyrst
hefur að Gaz-Man(?) og Partí-
Hjenz komi við sögu. Búningar
verða víst af skornum skammti og
segja menn að með þessari fram-
línu sé Barði búinn að tryggja sér
á einu bretti atkvæði samkyn-
hneigðra karlmanna og ungra
kvenna.
Líklega ekki ósvipaður hópur
og kaus Silvíu Nótt um árið.
Vöðvabúntin á svið
Eftir Gunnhildi Finnsdóttur
gunnhildur@mbl.is
ÞAÐ að horfa á listamann pissa upp í sig getur
sjokkerað fólk svo mikið að það verður fráhverft
myndlist að mati Þórunnar Helgu Benedikz, rit-
stjóra Artímarits. Hún segir að meiri umræða og
notendavænni umbúðir séu nauðsynlegar til þess
að laða fólk í sýningarsalina.
Félag listfræðinema heitir Artíma og það ligg-
ur í augum uppi að viðskeytið –rit á vel heima þar
fyrir aftan. Það var því aldrei um neitt annað að
ræða en gefa út tímarit. „Við eiginlega gátum
ekki annað. Ég hef líka sjálf alltaf verið með svo-
lítið mikla bakteríu fyrir útgáfu og við ákváðum
að skella okkur út í þetta í janúar,“ segir Þórunn.
„Okkur tókst svo á endanum að kreista út þetta
blað.“
Útgáfan er tilraun til þess að fylla upp í tóma-
rúm í íslenskri myndlistarumræðu. „Okkur fannst
vanta einhvern ákveðinn stað, einhvern vettvang.
Ekki bara stundum eina grein í Lesbókinni þegar
það hentar. Við viljum virka umræðu þar sem
hægt er að kalla eftir viðbrögðum. Þetta er okkar
framlag til hennar.“ Hún segir Artímarit samt
ekki geta fyllt skarðið nema að litlu leyti. „Þetta
er gert af áhugamennsku og vanefnum og kemur
bara út einu sinni á ári. En það má segja að þetta
sé nokkurs konar útkall.“
Snobbstimpillinn ástæðulaus
Það hika fáir við að lýsa umbúðalaust skoð-
unum sínum á nýrri skáldsögu eða bíómynd, en
einhverra hluta vegna er fólk mun tregara til þess
að segja álit sitt á myndlistarsýningu. Þórunn seg-
ir að þessi feimni sé byggð á misskilningi. „Eins
og þetta horfir við mér þá er bara einhver upphaf-
inn snobbstimpill á myndlist. Að hún sé bara fyrir
þá sem eiga fullt af peningum eða hafa svaka mik-
ið vit á henni. Auðvitað er það ekki þannig. Mynd-
list er ekki bara til þess að eignast hana heldur
líka til þess að njóta hennar. Það er frítt á alla-
vega eitt listasafn og mikið um hana í umhverf-
inu,“ segir Þórunn.
Þórunn segir að það sé nauðsynlegt að setja
listina í notendavænni búning og skýra forsendur
hennar og samhengi. Fólk hræðist það sem það
skilur ekki. „Það er ríkjandi trú að myndlist-
armenn vilji alltaf vera að sjokkera. Það var til
dæmis talað um það í marga daga þegar Hrafn-
kell Sigurðsson pissaði upp í sig í Kastljósinu.
Fólk skilur ekki tilganginn og oft er erfitt að vita
hvað listamaðurinn er að meina. Ég held að það
mætti laga þetta inni á söfnunum og gera mynd-
listina notendavænni með því að koma skilaboð-
unum betur á framfæri og ræða um hvað verkin
snúast. Sú vinna er í gangi, en það er bara svo
þröngur hópur sem sækir málþing og leiðsagnir
um sýningar.“
Í leiðara Artímarits segir Þórunn myndlist bók-
staflega mæta afgangi í samfélaginu þegar henni
er skipað í pláss sem ekki sé þörf á lengur, t.d. til
þess að slátra búfénaði. Aðstöðuleysi list-
fræðinema sé algjört. „Við höfum hingað til hrein-
lega ekki fengið skólastofur til að vera í og höfum
stundum ekki haft nema einn fastráðinn kennara.
Óskastaðan væri að hafa allt á sama stað. Að það
yrði byggt myndlistarhús rétt eins og tónlistarhús
þar sem væri allt til alls, gallerí, bókasafn, sýning-
araðstaða, fyrirlestrarsalir og svo framvegis.“
Þórunn er með vikugamalt BA-próf í frönsku
og listfræði og vinnur hjá Kaupþingi. Ætlar hún
að láta bankakerfið gleypa sig, eins og heyrst hef-
ur að séu algeng örlög ungs og hæfileikaríks fólks
þessa dagana? Hún neitar því hlæjandi. „Ég
komst ekki inn í meistaranám í sýningarstjórn í
haust því ég útskrifaðist svo seint á árinu, en ég
ætla að reyna aftur á næsta ári. Mig langar að
starfa við listaverkasölu og gallerírekstur. Svo ég
hef áhuga á viðskiptum, það er ekki að ástæðu-
lausu að ég vinn hérna.“
Notendavænni umbúðir
fyrir samtímalist
Ritstjóri Artímarits vill að fólk njóti myndlistar og ná af henni snobbstimplinum
Morgunblaðið/ Frikki
Áhugamennska og vanefni „Þetta er gert af áhugamennsku og vanefnum og kemur bara út einu
sinni á ári. En það má segja að þetta sé nokkurs konar útkall,“ segir ritstjóri Artímarits.