Morgunblaðið - 13.11.2007, Blaðsíða 33

Morgunblaðið - 13.11.2007, Blaðsíða 33
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. NÓVEMBER 2007 33 Snemma árs 1978 þegar ég hafði nýhafið störf á launadeild Borgar- spítala hitti ég Hjördísi fyrst. Hún kom gustmikill inn á launadeildina, horfði á okkur staffið sínu stingandi augnaráði og lét okkur „heyra það“. Einhver Sóknarkona á spítalanum hafði að hennar mati ekki fengið rétt laun útborguð. Þegar hún var farin spurði ég: Hvaða kona er þetta eig- inlega og var svarað að þar færi einn af herforingjunum hennar Aðalheið- ar Bjarnfreðs. Hjördís var um langt árabil í stjórn Starfsmannafélagsins Sóknar, lengst af sem gjaldkeri, og var ein af nánustu samstarfsmönn- um Aðalheiðar Bjarnfreðsdóttur meðan hennar naut við. Seinna kynntist ég Hjördísi betur enda unnum við saman á skrifstofu Sóknar um 12 ára skeið. Okkar á milli var hún ævinlega kölluð „hers- höfðinginn“, en á bak við það sem virkaði svona sem heldur hvöss framkoma við fyrstu kynni bjó góð og hjartahlý manneskja sem lét sér annt um velferð þeirra sem á vegi hennar urðu, enda göntuðumst við oft með það hvað hershöfðinginn væri ótrúlega „aumingjagóð“. Ekki spillti það samstarfinu að hún hafði þrælskemmtilegan húmor og var oft hlegið dátt að orðheppni hennar. Á sumrin æxlaðist þannig til að við vorum oft tvær eftir í vinnu á meðan aðrir voru í sumarfríi og þá fannst okkur báðum sérstaklega gaman að mæta í vinnuna. Hjördís bjó lengi í Vestmannaeyjum en flutti eins og margir Eyjamenn upp á land í gos- inu 1973. Lífið fór ekki alltaf mjúk- um höndum um Hjördísi, því eigin- mann sinn, Ólaf Jóhannesson, missti hún af slysförum árið 1993 og annan son sinn, Bjarna, sem fæddur var 1954, missti hún 2002. Eftirlifandi sonur Hjördísar er Jóhannes Ólafs- son, yfirlögregluþjónn í Vestmanna- eyjum. Hjördís hætti störfum um áramót- in 1998/1999 og flutti nokkrum árum síðar til sinna kæru Vestmannaeyja, hvar hún lést á 79. aldursári 5. nóv- ember sl. Um leið og ég þakka hershöfðingj- anum okkar Sóknarkvenna sam- fylgdina votta ég Jóhannesi, Svönu, barnabörnunum og öðrum ættingj- um Hjördísar mína dýpstu samúð. Guðrún Kr. Óladóttir. Það eru víst orðin nokkur ár síðan ég hitti hana Hjördísi, ömmu hennar Hjördísar vinkonu minnar fyrst. Ég mun ekki gleyma þessum kynnum á meðan ég lifi, enda frekar eftir- minnileg eins og Hjördís sjálf. Þann- ig var að ég var eitthvað að þvælast með Hjördísi yngri í borginni og ætl- uðum við að fá að gista hjá ömmu Hjördís Antonsdóttir ✝ Hjördís Antons-dóttir fæddist á Eyrarbakka 17. jan- úar 1929. Hún and- aðist á Heilbrigðis- stofnun Vestmanna- eyja 5. nóvember síðastliðinn. Útför Hjördísar fór fram frá Landa- kirkju í Vestmanna- eyjum laugardaginn 10. nóvember. Minningarathöfn verður í Fossvogs- kirkju í dag og hefst hún klukkan 11. hennar í Gyðufellinu. Ég áleit það nú ekki mikið mál, en fór þó aðeins að tvístíga þeg- ar Hjördís vinkona fór að vara mig við að amma hennar væri nú kannski ekki eins og flestar ömmur, alla- vega gæti hún oft ver- ið með dálítinn kjaft. Ég spurði sjálfa mig í hvað ég væri nú búin að koma mér. Hvort ég væri að fara gista hjá einhverri gamalli kjaftforri kellingu í Breiðholtinu. En annað kom nú á daginn, jú, auðvitað gat Hjördís eldri verið hvöss og sagt sínar skoðanir, en það kom mér svo- sem ekkert á óvart eftir að hafa kynnst syni hennar, honum Jóa. En líkt og Jói var Hjördís með hjartað á réttum stað, undir niðri var ótrúlega hjartahlý og góð kona. Því átti ég eftir að fá að kynnast eftir því sem árin liðu og fannst mér stundum sem ég væri hennar sjötta ömmubarn. Sem dæmi um það er að þegar ég bjó með Hjördísi yngri í Reykjavík hringdi Hjördís oft til að heyra í okk- ur hljóðið, henni var alveg sama þó ég tæki símann, þá var bara spurt hvernig mér gengi í skólanum og líf- inu. Þegar Hjördís fékk sendingar með handavinnu frá ömmu sinni var auvitað sent á sambýlinginn líka. Ég verð að viðurkenna að mér fannst hún Hjördís aldrei vera svo gömul enda var hún alltaf svo hress og ung í anda. Alltaf var passað upp á að líta nú vel út, máluð og vel til höfð, með alla hringana sína. Enda fannst mér hún alltaf vera algjör pæja. Það var ekki bara útlitið sem blekkti, heldur var það aðallega hversu ung hún var í anda, það var fylgst með öllum heimsins málum og auðvitað með sínar skoðanir á öllu. Þessum skoðunum sínum kom hún iðulega á framfæri þannig að við- mælendur gátu ekki annað en bros- að út í annað, eða legið í hláturskasti eftir samræðurnar. Það var ekki sjaldan sem við Hjördís vinkona komum skellihlæjandi frá henni, en þó var þessi fyndni hennar aðallega á kostnað hennar sjálfrar enda hafði hún mikinn húmor fyrir sjálfri sér. Ég á ótal fleiri minningar af Hjör- dísi en ég ætla að geyma þær til betri tíma. Þar sem ég er búsett í Danmörku gafst mér ekki tækifæri til að fylgja Hjördísi síðasta spölinn, en minning- in um góða konu mun fylgja mér alla tíð. Elsku Jói, Svana, Hjördís og Óli, ég sendi ykkur innilegar samúðar- kveðjur héðan úr Kaupmannahöfn. Finnst erfitt að geta ekki verið með ykkur núna en við hittumst vonandi um jólin. Rannveig Rós. Okkur langar að kveðja Hjördísi eða Höddu eins og hún var alltaf kölluð með fáeinum orðum. Móðir okkar (Dóra) og Hadda voru mág- konur og miklar vinkonur. Þegar við systkinin fórum að rifja upp kynni okkar við Höddu og hennar karakter þá komu upp orð eins og skemmti- leg, grallari og afslöppuð. Í minning- unum er hún síhlæjandi. Eins og eitt okkar minntist á að hjá Höddu voru ekki til vandamál heldur voru þetta verkefni sem þurfti að leysa. Hún var einstaklega glaðvær kona og hafði svo sannarlega munninn fyrir neðan nefið. Allir skartgripirnir sem hún bar alltaf voru alveg í takt við hennar karakter; stórir, áberandi og flottir. Við erum þakklát fyrir að hafa kynnst Höddu og eignast þar góðar minningar og við vitum að móðir okkar mat þeirra vinskap mikils. Kæru Jói, Svana og aðrir aðstand- endur við sendum ykkur okkar inni- legustu samúðarkveðjur, við vitum að missir ykkar er mikill. Guðmunda, Sigríður, Hannes og Þóra. svefnpokana með lopahúfur og trefla, því stundum var kalt í tjald- ferðunum. Þetta voru ferðir vináttu, glettni og glaðværðar. Að síðustu innilegar samúðar- kveðjur til Ástu konu þinnar, dætr- anna yndislegu, Hróðnýjar og Þór- hildar, og til sonarins Páls. Kveðjustund er runnin upp, hafðu hjartans þökk góði vinur fyrir öll ár- in í fluginu, allar ferðirnar um landið okkar fagra, vináttu þína, handtakið trausta og hlýja. Guð geymi þig. Snorri Snorrason. Kveðja frá Alþjóða-Samfrímúrarareglunni Ljúfmannleg festa, stilling og heil- indi eru fyrstu orðin sem koma upp í hugann þegar ég hugsa til reglu- bróður míns Garðars Steinarssonar. Hann vígðist í regluna í nóvember 1968 og hefur því starfað þar í 39 ár. Hann hefur gegnt flestum embætt- um og trúnaðarstörfum reglunnar á Íslandi og tók við af mér sem yfir- maður starfsins hér 1997. Samstarfið er því orðið langt. Þjálfun hans í ábyrgðarmiklu starfi flugstjóra hefur án ef auðveld- að honum að taka yfirvegaðar ákvarðanir án þess að flækja mál, enda einkenndust öll störf hans í þágu reglunnar af eins konar hæg- látu öryggi, sem vekur hjá öðrum ósjálfrátt traust. Starf frímúrara er mannræktar- starf og í Alþjóða Samfrímúrararegl- unni grundvallast það starf á jafn- rétti karla og kvenna, samkennd og frelsi hugans í andlegum málum. Garðar var trúaður maður en ekki mikið fyrir svokallaða sunnudags- kristni, - og svipuð var afstaða hans til mannræktarstarfs okkar. Honum var ljóst, og sýndi það stöðugt í verki, að mannræktarstarf er ekki einungis fólgið í fundarsókn, heldur í hæfni til þess að tileinka sér boðskap og leitast við að láta hann rætast í daglegu lífi. Hann skildi vel að starf frímúrara er lífsstíll og stöðug við- leitni. Því gat hann verið lifandi fyr- irmynd reglusystkina sinna, og verð- ur það áfram þótt hann sé okkur horfinn sjónum í hinu ytra lífi. En söknuður okkar er mikill þegar svo traustur hlekkur í einingarkeðju okkar er brostinn, og sjálfur hef ég misst náinn samstarfsmann og vin, bæði í Samfrímúrarareglunni og SPES barnahjálp. Ástu, börnum þeirra og fjölskyldu, sendi ég innilegar samúðarkveðjur. Garðari þakka ég ómetanleg störf í þágu hugsjóna reglunnar og reglu- systkina. Við syrgjum, en við vonum. Farðu vel, bróðir og vinur. Njörður P. Njarðvík. Garðar Thor Cortes syngur Bella fantasia á fóninum. Ljúfir tónarnir og seiðandi söngurinn leiða hugann að því hversu líf látins vinar, Garðars Steinarssonar, var fagurt ævintýri. Hann var ekki aðeins glæsilegur maður með hlýja og einlæga nær- veru heldur voru innviðir hans heilir og traustir. Sjaldan var langt í bros- ið, góðlátleg kímnin kraumaði undir niðri en það besta var þó sá ómet- anlegi eiginleiki hans að sjá ævinlega eitthvað til málsbótar þeim sem um var rætt eða átti hlut að máli. Vinátta okkar byggðist upp út frá kynnum okkar kvennanna, undirrit- aðrar og Ástu, konu Garðars, allt frá því að við vorum í stjórn Selkórsins á fyrstu árum hans. Þá bundumst við hjónin vináttuböndum sem staðist hafa tímans tönn. Í gegnum sönginn og kórstarfið var margt brallað, t.a.m. hörð hríð gerð að því að fá Garðar í kórinn vegna þess að hann söng svo vel ítalska lagið Questa Quelle á stundum gleðinnar. Ekki spillti að börnin okkar voru á líkum aldri og samvistirnar tóku á sig ýms- ar myndir, svo sem matarboð og ferðalög innan lands og utan. Í því sambandi má nefna ógleymanlega ferð á eigin vegum til Egyptalands fyrir rúmlega 20 árum þar sem eng- inn mátti vera að því að sofa vegna fróðleiksfýsnar og fornminjaáhuga. Þeir sem fengu í magann létu sig hafa frumstæða salernismenningu innfæddra til þess að komast í Kon- ungadalinn, grænir í framan af magaveiki. Þá var gaman að lifa, allir enn sprækir og sposkir. En „Guð það hentast heimi fann, það hið blíða blanda stríðu“ og það syrti óneitanlega í álinn þegar krabbameinið barði að dyrum hjá Garðari. Hann háði hetjulega bar- áttu við það sem seint mun gleymast þeim sem til þekkja. Hann var óþreytandi í að njóta lífsins á meðan stætt var, kvartaði aldrei, hafði það alltaf gott, bara dálitla verki, sem tók því ekki að minnast á. Eftir að starfs- degi lauk lagði hann lag sitt við lista- gyðjuna í myndlist og tréskurði og reyndist þar lagtækur eins og við annað sem hann tók sér fyrir hendur og veitti það honum áreiðanlega nokkra hugarsvölun. Garðar var samfrímúrari, og um skeið yfirmaður Íslandssambands- ins. Hann reyndist þar farsæll stjórnandi. Mannræktarhugsjón frí- múrara var honum í blóð borin og hann sinnti henni af alhug út á við á meðan kraftar entust en í raun allt til dauða. Við söknum vinar í stað en ornum okkur við minningar um góðan dreng. Ástu og fjölskyldunni sendum við okkar dýpstu samúðarkveðjur. Garðar Steinarsson er genginn en hann mun lifa í hjörtum þeirra sem voru svo lánsamir að eiga samleið með honum. Hér við skiljumst og hittast munum á feginsdegi fira. Drottinn minn gefi dauðum ró og hinum líkn er lifa. (Úr Sólarljóðum.) Kristín og Haukur. Mannlífsins bratta bára ber okkur milli skerja, víðfeðmar okkur velur vegleiðir stundu hverja markandi mannsins tíma meitlandi spor í grundir mótandi margar götur misjafnar ævistundir. Lokið er vöku langri liðinn er þessi dagur, morgunsins röðulroði rennur upp nýr og fagur. Miskunnarandinn mikli metur þitt veganesti, breiðir út ferskan faðminn fagnandi nýjum gesti. Nú er vík milli vina vermir minningin hlýja. Allra leiðir að lokum liggja um vegi nýja. Við förum til fljótsins breiða fetum þar sama veginn, þangað sem bróðir bíður á bakkanum hinum megin. (H.A.) Minnumst ógleymanlegra sam- verustunda í íslenskri náttúru. Ferðafélagarnir Snorri Snorrason. Hákon Aðalsteinsson. Jón Karl Snorrason. Kveðja frá stúkunni Ými Horfinn er til hins eilífa austurs kær bróðir okkar í Sam-Frímúrara- reglunni Garðar Steinarsson. Hann gekk í Regluna og stúkuna Ými nr. 724 árið 1968. Hann starfaði mikið innan Reglunnar og voru honum fal- in mörg trúnaðarstörf sem hann leysti öll af samviskusemi og alúð. Hann hófst til æðstu metorða og var m.a. yfirmaður Íslandssambandsins um nokkurra ára skeið. Garðar hafði góða dómgreind og var fljótur að sjá kjarna málsins. Með hógværð sinni, visku og ljúfmannlegri framkomu var hann okkur fyrirmynd. Nú er stórt skarð höggvið í okkar raðir sem verður vandfyllt en eftir lifir minn- ing um góðan dreng. Við viljum með þessum fáu orðum þakka Garðari fyrir öll hans góðu störf í okkar þágu. Með virðingu kveðjum við bróður okkar og biðjum honum blessunar á æðri leiðum. Konu hans Ástu Sveinbjarnar- dóttur biðjum við blessunar Guðs, svo og öllum ástvinum hans. Fyrir hönd systkinanna í stúkunni Ými, Soffía G. Þorsteinsdóttir. Alvöru blómabúð Allar skreytingar unnar af fagfólki Kransar • Krossar • Kistuskreytingar Sími: 553 1099 • Fax: 568 4499 Heimasíða: www.blomabud.is Netfang: blomabud@blomabud.is Englasteinar Helluhrauni 10 Sími 565 2566 - www.englasteinar.is Fallegir legsteinar á góðu verði ✝ Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma, GUÐRÚN G. FOSS, Pósthússtræti 13, andaðist á Droplaugarstöðum föstudaginn 9. nóvember. Jarðsungið verður í Dómkirkjunni miðviku- daginn 21. nóvember kl. 15.00. Þeim sem vildu minnast hennar er vinsamlegast bent á Blindrafélagið, Hamrahlíð 17. Hilmar Foss Hilmar Friðrik, Margrét Rósa, Elísabet Guðlaug, Hilmar Pétur, Sólveig Heiða og Ólafur Hilmar. ✝ Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi, KARL RAGNARSSON, Garðabraut 16, Akranesi, lést á Sjúkrahúsi Akraness 9. nóvember. Útförin fer fram frá Akraneskirkju föstudaginn 16. nóvember kl. 14.00. Erna Benediktsdóttir, Magnús B. Karlsson, Guðfinna Óskarsdóttir, Ragnheiður Karlsdóttir, Guðm. Pálmi Kristinsson, Sigrún Karlsdóttir, Eugeniusz Michon, Karl Örn Karlsson, Guðrún Garðarsdóttir, Lúðvík Karlsson og afabörn.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.