Morgunblaðið - 13.11.2007, Blaðsíða 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 13. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigurður Þor-kell Guðmunds-
son læknir fæddist
25. júní árið 1930.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni í Reykjavík 31.
október síðastliðinn.
Foreldrar Sig-
urðar voru hjónin
Helga Kristjáns-
dóttir f. á Flateyri
við Önundarfjörð
19.3. 1903, d. 22.6.
1982 og Guðmundur
Sigurðsson versl-
unarmaður á Flateyri, síðar
fulltrúi í gjaldeyrisnefnd og bókari
hjá Útvegsbanka Íslands, f. í Kefla-
vík 13.11. 1902, d. 21.9. 1974 . Sig-
urður var þriðji í röð sex systkina.
Systkinin eru Ástríður Guðmunds-
dóttir, f. 23.8. 1926, Hólmfríður
Guðmundsdóttir, f. 22.6. 1928, d.
6.2. 2003, Gylfi Guðmundsson, f.
27.9. 1932, Þorbjörg Guðmunds-
dóttir, f. 16.1. 1936 og Gerður Guð-
mundsdóttir Bjarklind, f. 10.9.
1942.
14. janúar 1959 kvæntist Sig-
urður Ragnheiði Aradóttur f. 23.9.
1933, d. 1.7. 1982. Foreldrar Ragn-
heiðar voru Sigríður Soffía Þór-
arinsdóttir húsfreyja og Ari Jóns-
son héraðslæknir á Fljótsdals-
héraði. Dóttir Sigurðar og Theó-
dóru Thorlacius hjúkrunarkonu er
Jórunn Thorlacius, f. 29.10. 1954,
leikari og dagskrárgerðarmaður á
Ríkisútvarpinu. Hún var gift
Thomasi Ahrens leikara og leik-
stjóra í Berlín. Þau slitu sam-
vistum. Synir Jórunnar og Thom-
asar eru Númi Þorkell, f. 18.1.
1979, Ingólfur Máni f. 11.1.1981 og
Theódór Sölvi 19.7. 1985. Árið
1982 lágu leiðir Sigurðar og Jón-
ínu Steinunnar Þorsteinsdóttur, f.
6.3. 1936, saman og áttu þau ást-
ríka vegferð upp frá því. Maki Jón-
ínu var Júlíus Ragnar Júlíusson f.
17.12. 1932, d. 24.9. 1981. Þeirra
ir á dvalarheimili aldraðra sjó-
manna, Hrafnistu í Reykjavík. Sig-
urður var aðjúnkt við læknadeild
Háskóla Íslands 1971-72 og 1974-75
og stundakennari 1976-77 og 1979-
81. Þá kenndi hann við Hjúkrunar-
skóla Íslands 1965-66 og var lektor
við tannlæknadeild Háskóla Ís-
lands 1972-74 og 1975-77. Sigurður
var prófdómari við læknadeild Há-
skóla Íslands frá árinu 1965.
Sigurður gegndi fjölmörgum
trúnaðarstörfum í þágu lækna, sat
m.a. í stjórn læknaráðs Landspítal-
ans 1975-78, í stjórn Félags ís-
lenskra sjúkrahúslækna 1965-67 og
Félags íslenskra gigtsjúkdóma-
lækna frá 1965. Hann var formaður
Félags íslenskra lyflækna 1965-68
og formaður Lyfjanefndar ríkisins
1979-84.
Hann var frumkvöðull að þing-
um Félags íslenskra lyflækna árið
1973 og sat öll 13 þing þess og flutti
erindi um faraldsfræði innkirtla-
sjúkdóma hér á landi á þeim öllum.
Sigurður skrifaði allmargar grein-
ar um þetta áhugamál sitt og sér-
svið sem birtust í innlendum og er-
lendum sérfræðitímaritum.
Sigurður vann ötullega að sam-
starfi íslenskra lækna og erlendra
starfsbræðra sinna og var ritari 31.
þings Norrænna lyflækninga-
félagsins í Reykjavík árið 1968 en
það var fyrsta læknaþingið sem
haldið var á Íslandi með erlendum
starfssystkinum. Sigurður var og
forseti 38. þings þessara sömu sam-
taka árið 1982 og var kjörinn heið-
ursfélagi Lyflæknafélags Íslands
árið 1998. Þess utan gegndi Sig-
urður formennsku í Lista- og
menningarsjóði Seltjarnarness
1982-94. Sigurður var söngmaður
mikill og söng á yngri árum með
Háskólakórnum en var fyrst og
fremst var hann þó félagi í Karla-
kór Reykjavíkur í hartnær hálfa
öld og gegndi margvíslegum trún-
aðarstörfum fyrir kórinn. Þá var
Sigurður ástríðufullur golfari og
spilaði á Nesvellinum hjá Golf-
klúbbi Ness í áratugi auk þess sem
hann naut sín á golfvöllum víðs-
vegar um heiminn.
Útför Sigurðar verður gerð frá
Neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
börn eru Hrafnhild-
ur, Júlíus, Ragnheið-
ur og Bjarni Þór.
Sigurður ólst upp í
Skerjafirði og á
Hringbrautinni.
Hann gekk í Skild-
inganesskóla og síðan
í Menntaskólann í
Reykjavík og lauk
þaðan stúdentsprófi
árið 1950. Að stúd-
entsprófi loknu inn-
ritaðist Sigurður í
læknadeild Háskóla
Íslands og lauk þaðan
cand. med. prófi árið 1957. Sig-
urður fékk amerískt útlendinga-
próf (ECFMG) í Miami, Flórída
haustið 1960, almennt lækninga-
leyfi 1964 og sérfræðingsleyfi í al-
mennum lyflækningum, hormóna-
og efnaskiptasjúkdómum árið
1965. Sérfræðinámið stundaði Sig-
urður á lyflækningadeild á Louis-
ville General Hospital í Louisville,
Kentucky, á Jackson Memorial
Hospital í Miami í Flórida, á lyf-
lækningadeild Bergen Pines
County Hospital í Paramus, New
Jersey og víðar. Þá var hann styrk-
þegi sérfræðináms í innkirtlafræði
við New York Hospital, Cornell
Medical Center 1962-64. Sigurður
sótti síðar enn frekara nám á sér-
fræðisviði sínu á ýmsum spítölum í
Bandaríkjunum, einkum á New
York Hospital Division of Endocr-
inology and Pediatric Endocrino-
logy sem og á sjúkrahúsum í Lund-
únum.
Sigurður hóf störf á Landspítal-
anum árið 1964 og starfaði þar til
ársins 2000. Frá árinu 1965 rak
hann einnig eigin læknastofu, fyrst
í Þingholtsstræti og síðan í Domus
Medica. Á ferli sínum vann Sigurð-
ur oft tímabundið við afleysingar á
heilsugæslustöðvum víða um land.
Síðustu starfsárin, allt til vorsins
2006 þegar heilablóðfall svipti
hann heilsunni, var Sigurður lækn-
Ég kveð nú með trega minn besta
vin, Sigurð Þ. Guðmundsson.
Árið 1982 svifu heilladísir okkar yf-
ir vötnum á Marbella á Spáni og
fengu mér í hendi minn óskastein. Við
Sigurður vorum bæði búin að missa
maka okkar og ég var í minni fyrstu
sólarlandaferð, þegar ég hitti Sigurð
sólbrúnan og sællegan nýkominn frá
Ástralíu úr heimsókn til frænda
sinna. Við áttum yndislegar stundir
sem eru í minningunni eins og æv-
intýri. Golf á daginn og dansað undir
stjörnuhimni á kvöldin.
Sigurður var einstaklega tilfinn-
ingaríkur maður og unni tónlist og
kunni að meta alla list. Ég varð þeirr-
ar gæfu aðnjótandi að fá að deila
þessum áhugamálum með Sigurði.
Var oft farið á tónleika og listasöfn-
in skoðuð. Við ferðuðumst mikið sam-
an og höfum eignast marga yndislega
vini.
Það var aldrei nein lognmolla í
kringum hann Sigga. Hann var ein-
staklega hreinskiptinn og talaði tæpi-
tungulaust. Hann hafði mikinn húm-
or og gleði og hafði gaman af að segja
sögur og þá var oftast stutt í grínið.
Hann hafði gaman af að segja söguna
um „The son of the gun,“ sem var um
komu hans í heiminn á alþingishátíð
1930. Hann fæddist í 10 fallbyssu-
skoti, svo sagði hann: Mamma
skrökvar ekki og svo var hlegið.
Sigurður var orkumikill og alltaf á
ferðinni, byrjaði daginn oftast í sund-
lauginni og svo var farið á golfvöllinn
og spilaður hringur. Hann var ein-
staklega greiðvikinn maður og var
læknastarfið honum sem köllun.
Alltaf var hann tilbúinn að hjálpa
fólki sem þurfti á læknishjálp að
halda og skipti þá ekki máli hvort það
var að nóttu eða degi. Sigurður hætti
ekki að vinna meðan kraftarnir
leyfðu. Hann var stöðugt að taka að
sér verkefni og oft var hann að vinna
úti á landi. Mér er minnisstætt þegar
við vorum í Vestmannaeyjum 17. júní
þegar jarðskjálftinn reið yfir. Sigurð-
ur var þá að vinna á sjúkrahúsinu.
Með innkomu Sigurðar í líf mitt
hefur hann notið þess að vera afi
barnabarna minna og fannst honum
vænt um að fá að fóstra stundum lítil
kríli um helgi þegar foreldrar þurftu
að víkja frá. Honum fannst mikill
heiður að fá að vera guðfaðir Lilju
Daggar og ljómaði hann eins og sólin
þegar hann hélt á henni undir skírn.
Ég er óendanlega þakklát forsjón-
inni fyrir að hafa fengið að ganga við
hlið Sigurðar í 25 ár og allar fallegu
minningarnar mun ég geyma.
Guð blessi og styrki Jórunni,
Núma, Mána, Sölva, systkini Sigga og
alla hans ástvini.
Jónína Steinunn Þorsteindóttir.
Í dag er Sigurður Þ. Guðmundsson
kvaddur hinstu kveðju.
Það fór ekki fram hjá neinum hvað
þau glöddust Sigurður og systir okkar
Jónína þegar leiðir þeirra lágu saman.
Þau voru þá bæði búin að missa
maka sína. Sigurður var mikill
útivistarmaður og naut sín vel í að
spila golf og fóru þau Jónína og Sig-
urður oft saman á golfmót víða um
heiminn.
Einnig fóru þau á læknaþing og
ráðstefnur og ef þannig stóð á að blóð-
sýni þurfti að fara utan til frekari
rannsóknar þá tók Sigurður sýnið
með sér og geymdi það í brjóstvasa
sínum til að halda á því hita. Þetta at-
vik lýsir umhyggju og velvild Sigurð-
ar til sjúklinga sinna.
Sigurður var þeirrar gæfu aðnjót-
andi að geta sinnt læknastörfum sín-
um til hálfáttræðs en það var þá sem
heilsan gaf sig. Sigurður var sjúkling-
ur og lá á hjúkrunarheimilinu Sóltúni.
Jónína Steinunn fór daglega með
strætisvagni í heimsókn til Sigurðar
að stytta honum stundir og lina þraut-
ir hans.
Við vottum Ninnu systur okkar og
öðrum aðstandendum innilega samúð.
Blessuð sé minning Sigurðar.
Guðmunda Kristín og
Þórunn Rut Þorsteinsdætur.
Við fráfall Sigurðar Þ. Guðmunds-
sonar, mágs míns, langar mig til þess
að minnast hans með fáum orðum.
Tengsl okkar hófust fyrir röskum 54
árum er ég kvæntist Hólmfríði systur
hans og hefur vinátta okkar staðið
föstum fótum síðan. Sigurður var
mjög vel gerður maður með margs
konar áhugamál, farsæll í leik og
starfi enda vel að sér í fagi sínu, lækn-
isfræðinni, sem hann stundaði af kost-
gæfni og alúð og var vel látinn af sjúk-
lingum sínum sem öðrum.
Sigurður var mjög vel skipulagður í
öllum sínum gjörðum og var ótrúlegt
hve miklu hann kom í verk, því hann
virtist hafa tíma til alls þrátt fyrir
annasamt starf og tímafrek áhuga-
mál, þar sem tónlistina og golf-
áhugann bar hæst.
Sigurður hafði mikla ánægju af og
áhuga á hvers konar tónlist, sótti tón-
leika um árabil auk þess að starfa með
og syngja í Karlakór Reykjavíkur,
bæði í yngri og eldri deild hans um
áratuga skeið. Þá stundaði hann golf
af miklum áhuga, bæði innanlands
sem utan með góðum árangri og í góð-
um félagsskap enda mikill keppnis-
maður. Margt fleira mætti nefna um
fjölbreytt störf og áhugamál Sigurðar
sem ég læt öðrum eftir.
Við Emilía, börn mín og fjölskyldur
þeirra flytja Jórunni og sonum henn-
ar, systkinum hans og Ninnu vinkonu
hans og félaga til margra ára okkar
alúðarfyllstu samúðarkveðjur og
þakkir fyrir liðnar samverustundir og
annað gamalt og gott. Megi Sigurður
Þorkell hvíla í friði.
Árni Þ. Þorgrímsson.
Þegar ég hugsa til baka eru það oft-
ast litlu hlutirnir sem reynast fast-
astir í minningunni, líka í minning-
unni um „afa lækni“ eins og við
bræðurnir kölluðum hann. Þetta eru
oft minningar sem maður hugsaði
minnst um á meðan hann lifði. En því
meira sem við tölum um hann eftir
andlát hans eru þessar minningar
skemmtilegastar. Til dæmis þegar
við bræðurnir fórum í mat til afa og
Ninnu og stálumst stöðugt í PK
tyggjóið sem hann átti alltaf nóg af;
eða hversu fljótur hann var að koma
heim til okkar ef einhvern okkar
verkjaði einhvers staðar. Mamma var
varla búin að hringja þegar hann var
mættur með brúnu læknatöskuna
sína sem alltaf lá í afturglugganum á
bílnum hans. Þessi taska fannst okk-
ur alltaf mjög merkileg og mikill
leyndardómur ríkti yfir henni. Og
ekki má gleyma stóru fjölskylduboð-
unum hans sem vöktu mikla lukku
með öllu góðgætinu sem flæddi um.
Afi tók okkur bræðurna líka stundum
með í ferðalög. Í minningunni renna
þessi ferðalög bernskunnar reyndar
svolítið saman. Einu sinni fórum við í
skemmtiferð til Vestmannaeyja með
Karlakórnum og á leiðinni til baka
með Herjólfi varð Máni sjóveikur. Afi
hélt á honum en Máni kunni ekki
betri þökk en að kasta upp yfir bakið
á honum. Honum brá varla, afa lækni
brá aldrei, heldur tók hann á málum
snörum og styrkum höndum. Stund-
um vildi hann gera of vel eins og þeg-
ar við bræðurnir urðum hundblautir í
sumarbústaðarferð. Hann dreif okk-
ur úr og hengdi öll fötin okkar í kring-
um kamínuna í bústaðnum. Það var of
mikið af því góða og olli brunagötum
á nokkrum flíkum. Þannig mundum
við alltaf þessa ferð.
Eins og allir vita þá var afi læknir
sterkur og orkumikill maður og af
sögum hans að dæma hafði hann líka
verið sterkur og orkumikill sem barn,
hann sagði til dæmis sögu af því að
hann hefði farið létt með að hoppa yf-
ir fimm ruslatunnur á hliðinni þegar
hann skautaði á Tjörninni í Reykjavík
í den.
Við hittum afa okkar lækni ekki
daglega ef við vorum frískir. Það gátu
liðið nokkrar vikur á milli þess að við
hittum hann. Fyrir jól og afmæli var
hann þó alltaf mættur og fór með
okkur í búðir svo við gætum sjálfir
valið gjöf frá honum. Hann sagðist
ekki nenna að gefa okkur geisladisk
sem við nenntum ekki að hlusta á.
Nú þegar afi læknir er ekki lengur
á hlaupum eins og hann var á meðan
hann var og hét eru það þessar, í
rauninni ótrúlega mörgu minningar
sem við höldum í, minningar sem
kalla fram bros á vör og hlátur í huga.
Að sama skapi finnst okkur líka
ósegjanlega leitt að hann skyldi ekki
njóta elliára jafn hress og sterkur og
hann var áður en hann varð fyrir
áfallinu. Við treystum því að hann
taki holu í höggi á ódáinsvöllum fyrir
handan.
Dóttursynirnir,
Númi Þorkell, Ingólfur Máni
og Theódór Sölvi
Thomassynir.
Sigurður Þ. Guðmundsson var
móðurbróðir minn. Alls voru þau
voru sex systkinin, Ástríður móðir
mín, Hólmfríður, Sigurður, Gylfi,
Þorbjörg og Gerður. Ég fæddist í
rúmi afa og ömmu og ólst upp hjá
þeim fyrstu sex árin og telst því nán-
ast sjöunda systkinið.
Eitt það fyrsta sem ég man er fiðr-
ingurinn í maganum út af þyngdar-
leysi, þegar Siggi frændi og Gylfi
bróðir hans voru að henda mér fram
og aftur á milli sín. Svo kenndi hann
mér líka að syngja „Beautiful, beauti-
ful brown eyes“ með hausinn inni í
saumavélakassanum hennar ömmu.
Siggi frændi kenndi mér að lesa
sex ára. Ekki veit ég hvernig hann fór
að því með læknanáminu en hann
hafði alltaf tíma fyrir mig. Eitt sinn
reyndi hann að kenna mér að hætta
að hiksta. Það var við matarborðið
hjá Helgu ömmu. Hann sagði mér að
með því að kyngja fjórðungi úr kart-
öflu í heilu lagi þá færi hikstinn. Sýni-
kennslan fór þannig að kartaflan stóð
pikkföst í honum. Sem betur fer
hrökk hún upp úr honum að lokum.
En þetta virkaði, ég hætti að hiksta af
hreinni hræðslu.
Árið 1954 fluttu foreldrar mínir til
Brasilíu og dvöldum við þar í tíu ár.
Siggi frændi og Ragnheiður kona
hans voru þau einu í ættinni sem
heimsóttu okkur, enda samgöngur
ekki eins greiðar og í dag. Siggi var
þá að ljúka framhaldsnámi í Banda-
ríkjunum og var eitthvað farinn að
vinna og þéna, því hann gaf mér tíu
dollara seðil. Ég hafði aldrei átt þvílík
auðæfi og þetta mótaði mig verulega
því ég keypti bók um útvarp og aðra
um sjónvarp og þar byrjaði ferill sem
endaði í rafmagnsverkfræði.
Árið 1964 flutti hann heim frá
námi, sprenglærður innkirtlafræð-
ingur. Helga amma sagði þá, sposk á
svip, að nú skyldi Siggi frændi vera
kallaður Sigurður læknir. En ein-
hvern veginn var tunguvenjan virð-
ingunni æðri, ég kallaði hann alltaf
Sigga frænda.
Siggi frændi fór strax að vinna á
Landspítalanum. Sama ár vorum við
Tryggvi bróðir sendir heim frá Bras-
ilíu, „til að láta enduríslenska okkur“,
enda veitti ekki af, því portúgalska
var nánast orðin móðurmálið. Aftur
var ég kominn heim til afa og ömmu í
Reykjavik. Eftir stúdentsprófið 1967
langaði mig í læknisfræði en lækna-
starfið er erilsamt og oft vanþakklátt.
Siggi frændi vann allt of mikið eins og
flestir læknar. Þegar hann var ekki á
spítalanum þá var hann á bakvakt og
ef hann skrapp í kvöldkaffi til ömmu
og afa, þá hringdi iðulega síminn og
hann kallaður út. Um langt skeið
vann hann því nánast allan sólar-
hringinn.
Viljastyrkur og fórnfýsi voru aðals-
merki hans. Auk þess að sinna sjúk-
lingum sínum af alúð þá passaði hann
vel upp á heilsu allra í fjölskyldunni.
Á sextugsafmæli mínu 18. mars s.l.
heiðraði Sigurður mig með ræðu, þótt
helmingur líkamans hefði lamast í
maí í fyrra. Hugsunin skýr og rök-
fastur að vanda. Því miður fór allt á
verri veg nú á haustdögum.
Sigurður missti Ragnheiði en eign-
aðist síðar yndislegan förunaut, Jón-
ínu, sem stóð eins og klettur við hlið
hans til dauðadags. Þökk sé þér,
Ninna, fyrir að passa svona vel upp á
frænda minn.
Blessuð sé minning þín, elsku Siggi
frændi.
Kristján Ingvarsson.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá
(V. Briem.)
Við minnumst föðurbróður okkar
með hlýju og þakklæti.
Guð blessi og varðveiti minningu
hans.
Helga Maureen og
Ásta Camilla.
„Dauðinn er lækur, en lífið er strá,
skjálfandi starir það straumfallið á“
orti Matthías Jochumsson. Þessar
ljóðlínur komu mér í huga þegar ég
frétti andlát frænda míns og eins
míns besta vinar í lífinu, Sigurðar Þ.
Guðmundssonar læknis. Hann hefur
verið mikilvægur klettur í lífi mínu
jafnt í gleði, sorg sem daglegu amstri.
Siggi Þ. eins og hann var jafnan kall-
aður spilaði stórt hlutverk í lífi fjölda
fólks, ættingjum, vinum, samherjum
og sjúklingum. Maður hafði það á til-
finningunni að Siggi þekkti alla og all-
ir þekktu Sigga.
Þessi góði frændi minn var læknir
af lífi og sál. Sigurður var alltaf boð-
inn og búinn að sinna þeim sem til
hans leituðu og það vafðist ekkert
fyrir honum hvar í þjóðfélagsstigan-
um viðkomandi stæði. Að utan gat
hann á stundum verið eilítið hrjúfur
en að innan sló hjarta úr gulli. Hann
naut þess að vera til og fór hratt yfir
því hann vildi ekki missa ef neinu.
Sigurður var afkastamikill læknir
sem vann ætíð langan vinnudag.
Þrátt fyrir það hafði hann nægan
tíma fyrir fjölmennan ættboga,
ómældar stundir á æfingum með
Karlakór Reykjavíkur, enn fleiri
stundir á golfvellinum á Nesinu, fyrir
tónleika Sinfóníunnar og áfram
mætti telja. Þegar einhver veiktist í
fjölskyldunni og hringt var í Sigurð
þá leið ekki löng stund þar til hann
var mættur með litlu svörtu lækna-
Sigurður Þorkell
Guðmundsson