Morgunblaðið - 13.11.2007, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. NÓVEMBER 2007 31
Bandalag jafnaðar-
manna var tilraun.
Tilraun við samfélag-
ið, tilraun um mann-
inn. Í senn hugsjón og áskorun.
Pólitískur leikvöllur, þar sem
leikurinn hefur enn ekki verið flaut-
aður af. Engin hreyfing hefur haft
jafn djúptæk áhrif á pólitíska og
efnahagslega þróun á Íslandi síð-
asta aldarfjórðung.
Kristín tók þátt af krafti, lék á
miðjunni, nærgætin, leitandi. Ég
naut þeirra forréttinda að vera ráð-
gefandi af hliðarlínunni.
Minningarnar lifa. Megi þær
styrkja ástvini í sorg.
Þorlákur H. Helgason.
Guð er eilíf ást,
engu hjarta er hætt.
Ríkir eilíf ást,
sérhvert böl skal bætt.
Lofið Guð, sem gaf,
þakkið hjálp og hlíf.
Tæmt er húmsins haf,
allt er ljós og líf.
(Stefán frá Hvítadal.)
Þessar hugljúfu ljóðlínur leita á
hugann þegar hún Kristín, kær vin-
kona okkar, er kvödd hið hinsta
sinn. Sorgin fyllir hugann, myndir
og minningarnar liðinna samveru-
stunda leita fram. Þó að samferðin
hafi ekki varað nema hluta ævinnar
eru þær bæði margar og kærar.
Hún Kristín átti viðburðaríka
ævi, skapaði sér sérstöðu með
starfsvali og naut virðingar sam-
ferðafólksins. Hún var gæfusöm í
sínu einkalífi, eignaðist góðan og
ástríkan lífsförunaut, hann Einar,
og saman áttu þau glæsilegt og fal-
legt heimili. Því Kristín án Einars
eða Einar án Kristínar, það var ein-
hvern veginn svo óhugsandi. Þannig
var það ævinlega, þau voru eitt í öll-
um verkum og viðfangsefnum. Þau
Kristín og Einar voru frumkvöðlar í
eðli sínu, sívakandi yfir því að
byggja upp, efla og marka spor.
Kynni okkar sem þessar línur rit-
um við þau Kristínu og Einar hóf-
ust í raun af hreinni tilviljun en
urðu smám saman að sterkum og
órjúfanlegum vináttuböndum í blíðu
og stríðu. Það var ekki síst fyrir
þau sterku og mótandi áhrif þeirra í
upphafi að kærleikshópurinn okkar
Kristín S. Kvaran
✝ Kristín S. Kvar-an kaupmaður
fæddist í Reykjavík
5. janúar 1946. Hún
lést á krabbameins-
deild Landspítalans
sunnudaginn 28.
október síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Digranes-
kirkju 6. nóvember.
„Sprotinn“ varð sú
hamingjulind sem
raun bar vitni. Við
áttum saman margar
ógleymanlegar sam-
verustundir bæði
heima og heiman. Við
studdum og styrktum
hvert annað á erfiðum
stundum á lífsins veg-
ferð. Við ferðuðumst
saman og nutum í
gleði og gáska sam-
vistanna hvert við
annað. Við áttum
saman yndisstundir
við arineld og rökkurslæðu. Gerð-
um ráð fyrir að þannig gæti sam-
vera okkar orðið um ókomin ár.
Í ár eins og endranær þegar
sumri hallaði og erill þess var að
baki fórum að hugsa og hlakka til
komandi samverustunda. En þá
eins og þruma úr heiðskíru lofti
kemur váfréttin. Kristín greinist
með einhvern illvígasta sjúkdóm
samtímans á háu stigi. Þessi glíma
var ekki til að sigrast á.
Í dag er hún borin til hinstu
hvílu, ævisól hennar hnigin til viðar
og bjarmar af nýjum degi hins eilífa
lífs í kærleiksríkum náðarfaðmi
hins algóða Guðs. Við samferðafólk
og vinir minnumst hennar með
söknuð í huga.
Elsku Einar, dætur og fjölskyld-
an öll. Við sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur á sorgarstund.
Megi algóður Guð vera þér og fjöl-
skyldunni styrkur á erfiðri stund.
Blessuð sé minning Kristínar Kvar-
an.
Hinsta kveðja frá
Kærleikshópnum.
Mín kæra vinkona Kristín S.
Kvaran er dáin. Mér finnst eins og
það hafi kólnað verulega í kringum
mig þann dag sem Einar hringdi og
sagði að hún hefði verið að kveðja.
Mér er samt eiginlega ómögulegt
að meðtaka þessa staðreynd. Lík-
lega er það vegna þess hve mikil
kraftaverkakona hún var. Hún hef-
ur fengið svo óvenju stóran skammt
í lífinu af veikindum og ótal sinnum
verið fárveik, en alltaf risið upp eins
og tvíefld þar til nú, að hún varð að
lúta í lægra haldi.
Við kynntumst fyrst í Fóstruskól-
anum, vorum saman í bekk á loka-
vetri. Þá var Kiddý ein af fáum
nemendum sem voru komnir með
fjölskyldu. Þau Einar áttu þá þegar
tvær dætur og stóðu í húsbyggingu
í Garðabænum.
Þennan vetur gekk svo mikið á
hjá henni og fjölskyldunni hennar í
slysum og veikindum að við bekkj-
arsysturnar urðum að stilla okkur
inn á að ef Kiddý var með okkur í
hópastarfi þurftum við að laga okk-
ur að hennar þörfum og fundum
ósjaldan fyrir því hve lífið var snúið
hjá henni. En alltaf var sami kraft-
urinn í henni og hún bókstaflega
dreif okkur áfram eins og ákveðinn
verkstjóri.
Þegar við útskrifuðumst svo
skráðum við okkur hvor í sínu lagi í
enn eitt hópverkefnið, að reka
barnaheimilið Laufásborg, og mátti
engu muna að ég hætti við. Óaði við
að fara að vinna með þessari kraft-
miklu konu. Eins og ég sagði henni
sjálfri seinna eftir að við urðum
miklar vinkonur þá þoldi ég hana
varla á þessum tíma. Þessi játning
mín kom Kiddý ekkert á óvart. Ég
veit hverjir eru vinir mínir sagði
hún. Þeir hafa flestir sagt mér það
sama og þú. Kiddý hefði ekki viljað
láta skrifa um sig í neinum væmni-
tón. En þegar maður kynntist henni
betur var hún bæði raungóð og
ákaflega hlý. Og við urðum perlu-
vinkonur.
Kiddý er einhver heilsteyptasta
manneskja sem ég hef kynnst um
ævina. Svo samkvæm sjálfri sér að
hún gat gengið erinda réttlætisins
ef henni fannst hún sjálf hefði notið
of mikilla hlunninda á einhvern
hátt. Hún vildi einfaldlega ekki
þiggja það sem ekki var hægt að
bjóða öðrum líka.
Kiddý kom víða við í félagsstörf-
um. Þar má nefna formennsku í
Fóstrufélaginu, pólitík, en hún sat á
Alþingi í nokkur ár, Lions-hreyf-
inguna, Oddfellow og Lútherska
hjónahelgi þar sem hún og Einar
hafa gefið svo mikið af sér. Hún var
tilbúin að leggja svo ótrúlega mikið
á sig fyrir aðra í lífinu að oft gekk
hún ábyggilega fullnærri heilsu
sinni.
Æðruleysi hennar undir það síð-
asta var einstakt enda var Kiddý
trúuð kona og þess fullviss að henn-
ar biði gott skjól á nýju tilverustigi.
Elsku Einar, Thelma Kristín,
Ragna Elísa og Bertha og fjölskyld-
ur ykkar. Megi algóður Guð hugga
ykkur og bera ykkur uppi í þessum
erfiðu skrefum sem þið þurfið að
ganga í lífinu núna. Blessuð sé
minning kraftaverkakonunnar
Kristínar S. Kvaran.
Kristín Guðnadóttir.
Minningar, svo ótrúlegur sárs-
auki, söknuður yfir því sem var en
um leið vissa um að
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
huga þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.
(Kahil Gibran)
Öll minningabrotin frá því að ég
man eftir mér og fram á þennan
dag af þér, alltaf jafn yndisleg,
elskuleg, tignarleg og falleg, elsku
Kiddý mín. Ein fyrsta minningin er
ég hangandi á eldhússtólnum fyrir
austan og þú að útskýra hvað upp-
eldisfræði er. Bertha Guðrún, auga-
steinninn þinn svo prúð og falleg,
svo var Einar mættur og þú fékkst
að heyra það frá ættingjunum hvað
þú hefðir nú verið heppin að ná þér
í svo góðan mann og þú svaraðir að
bragði að hann hefði nú líka aldeilis
verið heppinn að ná sér í svona
góða konu. Þetta fannst mér frá-
bært og þið svo ótrúlega glæsileg
saman, alltaf. Fljótlega bættist svo
kát og yndisleg Ragna Elíza í hóp-
inn og ég ekkert smá montin að
vera trúað fyrir henni þegar þið
komuð austur. Þú orðin kennarinn
minn og aftur var það uppeldis-
fræðin. Nágranni þinn um tíma í
Garðabænum og alltaf jafn gott að
koma í Hörpulundinn. Svo varst þú
á þingi og ég átti augnablik von á að
nú kæmi strákur en dásamlegur
söngfugl, Thelma Kristín, leit dags-
ins ljós. Þú stolt amma þar sem sér-
hvert barn var einstakt. Ljúfar
minningar úr Barnastjörnum að
velja á prinsana mína. Ræktarsemi
þín við sveitina okkar og fólkið sem
þér þótti svo vænt um. Ógnvænleg
heimkoma fyrir tæpum þremur ár-
um þar sem við vorum minnt
óþyrmilega á mátt náttúruaflanna.
Ótrúlegar gleðistundir að fá óvænt
að búa með ykkur Einari í Kaup-
mannahöfn í fyrra, þó stutt væri.
Æðruleysið og hvernig þú tókst á
við veikindi þín þær fáu vikur sem
þú fékkst var ótrúlegt og þó ekki;
þetta varst þú. Undanfarna daga
hefur þessi sálmur hljómað innra
með mér.
Dag í senn, eitt andartak í einu,
eilíf náð þín, faðir, gefur mér.
Mun ég þurfa þá að kvíða neinu,
þegar Guð minn fyrir öllu sér?
Hann sem miðlar mér af gæsku sinni
minna daga skammt af sæld og þraut,
sér til þess, að færa leið ég finni
fyrir skrefið hvert á lífs míns braut.
Guð, ég fæ af fyrirheitum þínum
frið og styrk, sem ekkert buga má.
Auk mér trú og haltu huga mínum
helgum lífsins vegi þínum á,
svo að ég af hjartaþeli hreinu,
hvað sem mætir, geti átt með þér
daginn hvern, eitt andartak í einu,
uns til þín í ljóssins heim ég fer.
(Sigurbjörn Einarsson)
Elskulega fjölskylda, mínar inni-
legustu samúðarkveðjur, megi
minningin um ástkæra eiginkonu,
móður, tengdamóður og ömmu sem
var svo stolt af ykkur öllum verða
ljós í lífi ykkar. Minning þín lifir,
elsku frænka.
Oddný.
Mig langar að minnast vinkonu
okkar til margra ára sem látin er
langt um aldur fram. Kiddý kynnt-
umst við þegar hún og Einar hófu
sambúð og hefur ekki borið skugga
á þá vináttu. Við höfum alltaf haldið
sambandi í gegnum árin, þó mis-
langt hafi liðið á milli þess að við
hittumst eða töluðumst við var allt-
af eins og við hefðum hist í gær.
Á fyrri árum, þegar börnin voru
lítil var samgangur mun meiri en í
seinni tíð, þar sem fjölskyldurnar
stækkuðu og barnabörnin bættust í
hópinn og fór þá meiri tími í að
sinna þeim en samt gátum við fund-
ið tíma fyrir okkur öðru hvoru. Við
þökkum Kiddý fyrir frábæra við-
kynningu og þeim hjónum fyrir
skemmtilegar stundir við spjall og
spil heima og í útilegum.
Elsku Einar, Thelma Kristín,
Ragna Elíza, Bertha Guðrún og
fjölskyldur, okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur og biðjum við Guð að
styrkja ykkur í sorginni.
Blessuð sé minning Kristínar S.
Kvaran.
Erla og Garðar.
Við vorum ekki háar í loftinu þeg-
ar við hittumst fyrst hjá séra Árel-
íusi Níelssyni haustið 1959 og vor-
um þar að undirbúa fermingu okkar
næsta vor. Á fermingardaginn
gengum við hlið við hlið inn kirkju-
gólfið, hún há og tignarleg eins og
alltaf, en ég helmingi lægri, en í
minningunni fannst okkur þetta
mjög sniðugt og fyndið og við rifj-
uðum oft upp þennan dag. En þar
sem við vorum báðar með K sem
fyrsta staf í nafninu okkar er líklegt
að röðinni hafi verið stillt svona upp
í kirkjunni. Við vorum miklar vin-
konur á þessum tíma. Nokkur ár
líða í kjölfarið án þess að okkur
tækist að rækta vináttusambandið
en svo gerðist það skemmtilega að
við urðum mömmur sama ár og að-
eins með nokkurra daga millibili og
þá varð sambandið meira. Kristín
dreif mig í Fóstruskóla Sumargjaf-
ar og við urðum báðar leikskóla-
kennarar.
Margs er að minnast. Allt sem
hún gerði var gert með stæl. Hug-
myndir voru skipulagðar og fram-
kvæmdar strax. Alltaf eitthvað nýtt
á döfinni.
Svo er nú eitt sem ég verð að
nefna sérstaklega. Það var þegar
hún hafði hitt hann Einar sinn.
Ljóminn sem skein úr augum henn-
ar þegar hún sagði mér tíðindin var
ósvikinn. Hjónabandið varð ástríkt
og stóðu þau þétt saman alla tíð.
Þau létu gott af sér leiða hvar sem
þau komu bæði í leik og starfi. Hún
var sú sem ræktaði vináttusamband
okkar og sem dæmi hætti hún ekki
fyrr en hún var búin að fá okkur
hjónin til að taka þátt í lúterskri
hjónahelgi til að þroska og rækta
okkar hjónaband. Kærleikurinn var
alltaf í fyrirrúmi hjá Kristínu.
Henni var tíðrætt um dætur sínar
sem hún var svo stolt af.
Við hjónin þökkum traustið og
samfylgdina. Megi góður Guð
styrkja Einar, dæturnar og fjöl-
skyldur þeirra, tengdamóður og
venslafólk. Hennar verður sárt
saknað. Blessuð sé minning Krist-
ínar S. Kvaran.
Kristbjörg og Per.
Hún Sibba mín er
farin í ferðalagið langa
og hennar er sárt saknað. Ég var
barn að aldri þegar ég kynntist henni
fyrst. Þá kom hún til Stokkseyrar frá
Vestmannaeyjum ásamt eiginmanni
sínum og tveim sonum. Leist mér
strax vel á þessa glaðlyndu konu,
sem aldrei amaðist við okkur krökk-
unum en tók okkur tali eins og jafn-
ingjum. Þegar systir mín giftist eldri
syni hennar urðu kynni mín við hana
Sigurbjört
Kristjánsdóttir
✝ SigurbjörtKristjánsdóttir
fæddist á Akri í
Vestmannaeyjum
20. nóvember 1915.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun
Suðurlands 23.
október sl.
Útför Sigurbjart-
ar fór fram frá
Stokkseyrarkirkju
3. nóvember sl.
ennþá nánari. Þótti
mér sjálfsagt þegar ég
heimsótti æskustöðv-
arnar að koma til
hennar. Alltaf tók hún
vel á móti mér með
bros á vör. Það voru
góðar stundir, rætt í
léttum dúr um allt
milli himins og jarðar.
Hún fylgdist alltaf svo
vel með, lét sig svo
margt skipta, gat verið
snögg upp á lagið, en
alltaf skemmtileg.
Sibba var sérstaklega
mikil og smekkleg hannyrðakona,
saumaði út og prjónaði jafnvel fín-
ustu dúka og dúllur til hins síðasta.
Gjafmild var hún og ekki svo lítið
sem hún gaf mér og barnabörnum
mínum af vinnu sinni. Hún var sér-
staklega snyrtileg kona. Minnist ég
þess ekki að hafa séð hana öðruvísi
en vel til hafða. Líf hennar var ekki
alltaf dans á rósum, en öllum erfið-
leikum og veikindum tók hún með
jafnaðargeði og komst heil frá þeim.
Aðdáunarvert var hvað hún tók öll-
um breytingum vel, virtist skilja
hvað hagkvæmast var fyrir hana.
Sýndi það sig þegar aðstæður urðu
þannig að hún flutti að dvalarheim-
ilinu Sólvöllum. Þar var hún ánægð,
vinsæl mjög og hrókur alls fagnaðar,
tók þátt í öllu sem þar var um að
vera. Oft dvaldi hún um tíma hjá
mági mínum og systur, þá var gaman
að hitta Sibbu og alltaf glatt á hjalla.
einhvern veginn fannst mér hún vera
á sama aldri og ég, þó að það skipti
áratugum, hún lifði lífinu svo sanna-
lega lifandi. Hve lærdómsríkt og gef-
andi er það að hafa fengið að vera
samtíða henni svona lengi. Mesta
ánæga hennar voru börn hennar,
barnabörn og barnabarnabörn.
Fylgdist hún alltaf vel með því hvað
þau tóku sér fyrir hendur, hvort sem
það var í vinnu eða námi. Þessi sam-
heldni kom glöggt fram í því ástríki
og umhyggjusemi sem þau sýndu
henni alltaf til hinstu stundar.
Elsku Kiddi, Inga og aðrir ætt-
ingjar, innilegar samúðarkveðjur til
ykkar allra, ég veit að þið varðveitið
vel hinn andlega arf eftir ömmu
Sibbu.
Kristín María Waage.
Mann setur hljóðan á þeirri stundu
þegar maður fréttir að amma Sibba
sé dáin.
Sibba var góð heimilisvinkona,
enda nágranni okkar í 16 ár, eða þar
til hún fluttist á Sólvelli á Eyrar-
bakka fyrir níu árum. Ég get sagt
það með fullri vissu að hún hefði gert
allt fyrir okkur sem í hennar valdi
stóð, okkur til hjálpar.
Fyrir örfáum dögum var tengda-
dóttir hennar að segja mér hversu
mikið Sibbu langaði að sjá okkur öll,
en sérstaklega litla drenginn, hann
Flóka, dótturson okkar. Samvisku-
bitið nagar mann mikið, en það er of
seint að sýna henni litla yndið okkar
núna. Maður hélt bara að Sibba yrði
alltaf á sínum stað. Ég bara vona að
hún geti gægst inn um gluggana hjá
dóttur minni, það er hvort eð er allt
gardínulaust þar.
Sibba var hláturmild og broshýr.
Hún var alltaf eins, þrátt fyrir að
vera komin á tíræðisaldur. Hlógum
við oft að því þegar ég impraði á því
við hana að hún reyndi að finna sér
annan mann með árunum.
Nei … fyrst Steini var farinn kæmi
enginn í hans stað.
Sibba er svona kona sem manni
finnst ekki eiga að deyja.
Okkur skortir orð á svona stundu,
enda náin og góð vinkona horfin á
braut.
Sibba var nokkurs konar bóhem,
listamaður á undan sinni samtíð.
Móakot var eins og minjasafn, enda
fannst börnunum mínum gaman að
fá að kíkja á allt dótið hennar ömmu
Sibbu.
Amma Sibba bjó í Móakoti, húsinu
sem móðir mín fæddist í og var
æskuheimili móður minnar og þykir
manni ótrúlega vænt um kotið.
Sibba var feikna klár í höndunum,
hún virtist geta allt. Keflavíkurferð-
irnar hennar voru henni allt. Kiddi og
Inga voru dugleg að bjóða henni
heim og veit ég að hún naut þeirra
ferða, hún kom alltaf glöð og sæl til
baka. Boggi og fjölskylda hans aftur
á móti, voru alltaf til staðar hér.
Ég veit að lífið var henni ekki alltaf
auðvelt, en nú er hvíldin kæra komin.
Drottinn þig að lokum leiði.
Lútum höfði í minning hljótt.
Yfir þig nú englar breiði,
elsku Sibba, góða nótt.
(Rúna.)
Þakklætiskveðjur frá
Guðrúnu og Þorvaldi.
Guðríði, Herði Frans og
Guðfinni Flóka.
Guðfinni og Snorra.