Morgunblaðið - 30.03.2008, Blaðsíða 44

44 SUNNUDAGUR 30. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Andlát Ólafar Pét-
ursdóttur er mikill
harmur þeim er nutu
þeirra forréttinda að
fá að kynnast henni,
bæði í leik og starfi. Hörmulegt slys
hefur leitt hana á fund skapara síns
löngu fyrr en nokkurn gat órað fyr-
ir – löngu áður en eðlilegt er fyrir
nokkurn mann að kveðja jarðlífið.
Margir verða eflaust til þess að
fjalla um æviskeið Ólafar en með
henni er genginn mikilfenglegur
persónuleiki, en fyrst og fremst
elskulegur einstaklingur og vinur.
Ólöf var einn stofnfélaga Rótarý-
klúbbsins Reykjavík miðborg árið
1994, en hann er fyrsti klúbburinn á
Íslandi sem hefur eitt af megin-
markmiðum sínum að stuðla að
jöfnum hlut kynjanna innan sinna
vébanda. Þetta lýsir meira en margt
jafnræðishugsjóninni sem einkenndi
Ólöfu. Leiðir okkar lágu fyrst og
fremst saman á þeim vettvangi og
komst ég fljótt að raun um að þar
fór kona sem gott var að kynnast og
heiður að mega kalla félaga sinn.
Ég færi eiginmanni Ólafar, Frið-
riki, og dætrunum tveimur, ásamt
öllum sem nú eiga um sárt að binda,
innilegar samúðarkveðjur vina
þeirra í Rkl. Reykjavík miðborg og
bið góðan Guð að varðveita þau og
styrkja í sorginni.
Oddrún Kristjánsdóttir,
forseti Rkl. Reykjavík miðborg.
Fallin er frá Ólöf Pétursdóttir,
mikil vinkona okkar fjölskyldunnar.
Ólöf var einstök mannkosta
manneskja sem er sárt saknað.
Hún var stór í öllu sem hún tók
sér fyrir hendur. Hún var glæsileg
svo eftir var tekið og við náin kynni
fann maður betur alla hennar miklu
mannkosti, hlýju, greind, listræna
hæfileika, skipulagshæfni og vilja-
styrk. Enda náði hún langt í starfi
þar sem hún naut mikils trausts og
virðingar. Í nánu samstarfi um
mörg ár höfum við hjónin og fjöl-
skylda okkar fengið að kynnast og
njóta allra þessara kosta hennar.
Samt er hægt að undrast þann ótrú-
lega viljastyrk og andlegt þrek sem
hún sýndi í afar erfiðum veikindum
eftir hörmulegt slys sem hún varð
fyrir í september 2006. Hún var
jafnan fær um að benda á það sem
áunnist hafði og gefa af sér ekki síð-
ur en þiggja. Það var undravert að
fylgjast með þeim árangri sem hún
náði að lifa með reisn og vinna sigra
með sína miklu fötlun. Hún naut
einstakrar umönnunar fjölskyldu
sinnar og vina. Ógleymanleg er
stundin þegar Ingibjörg dóttir
hennar sýndi það mikla framtak að
skapa og sauma marga kjóla sem
boðnir voru upp til að afla fjár til
kaupa á dýru æfingatæki fyrir
Grensásdeild. Með þessu framtaki
fyllti hún móður sína gleði og stolti
sem fjölskyldan og vinir nutu með
henni.
Megi góður guð veita fjölskyldu
hennar þrek á erfiðum tímum.
Blessuð sé minning hennar.
Arnþrúður og Stefán.
Nokkru eftir hið sviplega fráfall
Péturs Benediktssonar kom ég
fyrst á Vesturbrún 18. Ég átti er-
indi við ekkju hans Mörtu Thors
sem hafði boðið mér í heimsókn, en
Pétur og Marta höfðu verið ein af
nánustu vinum foreldra minna. Upp
frá þessu fór ég að venja komur
mínar á heimili Mörtu og kynntist
fljótt tveimur töfrandi ungum kon-
um, systrunum Ólöfu og Guðrúnu.
Þó ég væri barn að aldri og þær í
menntaskóla eða komnar í háskóla-
nám sýndu þær mér einstakan
Ólöf Pétursdóttir
✝ Ólöf Péturs-dóttir fæddist í
París 8. júlí 1948.
Hún lést á end-
urhæfingardeild
LSH á Grensási 20.
mars síðastliðinn og
var jarðsungin frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 29. mars.
áhuga og hlýju, rétt
eins og ég væri ein af
fjölskyldunni. Ólöf
hafði þá kynnst lífs-
förunauti sínum Frið-
riki Pálssyni og þau
voru þá að koma sér
fyrir í kjallaranum á
Vesturbrún.
Í lífinu skiptir öllu
máli hvaða fólki við
kynnumst og hverjir
verða okkur fyrir-
myndir. Vináttubönd-
in sem hnýttust á
þessum árum voru
sterk og hafa verið mér ómetanleg
allar götur síðan. Þó samverustund-
ir okkar Ólafar hafi verið færri en
við hefðum sjálfsagt báðar kosið
fann ég alltaf þegar við hittumst
einstaka vináttu og styrk, staðfest-
ingu á því að ég átti hana að.
Stundum er sagt að við fáum ekki
stærri verkefni í lífinu en við erum
manneskjur til að glíma við. Hvort
sem þetta er ætíð rétt eða ekki fá
mestu manneskjurnar vissulega oft
stærstu og erfiðustu verkefnin, en
þær vaxa líka mest af því að takast
á við þau. Eftir hörmulegt slys fyrir
nokkrum misserum tókst Ólöf á við
meiri erfiðleika en flestir reyna í líf-
inu. Í þeim sýndi hún þá miklu
mannlegu reisn og sálarstyrk sem
hún hafði til að bera.
Milli fjölskyldna okkar Ólafar
hefur ríkt djúp vinátta og sterk
tengsl í áratugi eða allt frá því feður
okkar kynntust fyrst í London á
stríðsárunum og er þeir síðar störf-
uðu saman í Landsbankanum. Nú
þegar komið er að leiðarlokum
minnumst við einstakrar konu sem
hverfur okkur sjónum allt of fljótt
og vottum við Friðriki, dætrum
hans og Ólafar, Guðrúnu systur
hennar og öðrum ástvinum okkar
dýpstu samúð.
Salvör Nordal.
Hetja er fallin frá. Það er varla
hægt að lýsa Ólöfu Pétursdóttur
öðruvísi. Þegar ég heimsótti hana
eftir að hún hafði lent í hinu hörmu-
lega slysi geislaði af henni jákvæðn-
in og umhyggjan gagnvart sam-
ferðamönnum sínum. Hún hafði
sterkan persónuleika og mikla út-
geislun og það var gefandi að fylgj-
ast með henni og njóta samvista við
hana. Ólöf málaði olíumyndir eftir
slysið af miklu listfengi og minnist
ég einstaklega fallegrar blóma-
myndar sem ég sá hjá henni. Hún
sagði mér frá mynd sem hún hafði
málað af hesti með fjallið Þríhyrn-
ing í baksýn sem ég hlakkaði mikið
til að sjá vegna þess að hestar og
náttúran höfðuðu svo sterkt til okk-
ar beggja. Fjölskylda hennar, Frið-
rik eiginmaður hennar, dæturnar
tvær Marta María og Ingibjörg
Guðný og Guðrún systir hennar
sýndu henni fádæma stuðning og
ástúð eftir slysið og gerðu henni
kleift að snúa heim með reisn og
gáfu henni þannig mikið. Ég held að
við séum öll ríkari af því að hafa
kynnst styrk hennar og ég þakka
fyrir að hafa fengið að kynnast
þessari glæsilegu konu. Fyrir hönd
fjölskyldu minnar votta ég Friðriki,
dætrum þeirra tveimur, systrum
hennar, Guðrúnu og Ragnhildi, sem
býr í Noregi, og fjölskyldu dýpstu
samúð. Minningin um hana verður
lengi í hugum höfð.
Katrín S. Briem.
Ef við, sem í dag kveðjum Ólöfu
Pétursdóttur, trúum því á annað
borð að tilvera okkar þjóni vitræn-
um tilgangi í stærra samhengi hlut-
anna, þá getum við verið þess full-
viss að líf hennar eftir slysið
hörmulega þjónaði slíkum tilgangi.
Í minningunni er Ólöf sveipuð
björtu ljósi. Þannig var hún þegar
ég sá hana fyrst í ágústmánuði
1997. Þannig var hún enn þegar ég
sá hana síðast: Ég hljóp upp stigann
á Grensásdeildinni og átti ekki von
á öðru en að hitta hana rúmliggj-
andi eins og áður. Mér til undrunar
og gleði mætti ég henni uppréttri í
stól við enda stigans, þar sem hún
heilsaði með sínu bjarta brosi,
æðrulaus og hnarreist sem aldrei
fyrr. Það er ógleymanleg mynd.
Frá Ólöfu stafaði hlýja og styrkur
sem gerði að verkum að mér þótti
vænt um hana frá fyrsta degi sam-
starfs okkar. Ég er og verð alltaf
þakklátur fyrir það traust sem hún
sýndi mér, þann stuðning sem hún
veitti mér í upphafi starfsferils
míns, þau ráð sem hún gaf mér og
síðast en ekki síst þá vinsemd og
vináttu sem hún sýndi bæði í orði og
verki. Ég minnist margra góðra
samtala okkar um lífið og tilveruna.
Í þeim samtölum birtist heilsteypt-
ur persónuleiki hennar, andlegur
styrkur, dómgreind og skynsemi.
Að öllu þessu bjó hún í hetjulegri
baráttu við fötlun sína. Lífsvilji
hennar og baráttuþrek er okkur
hinum til eftirbreytni.
Ólöf Pétursdóttir skipaði sérstakt
heiðurssæti í mínum huga þar sem
virðing og væntumþykja voru efst á
blaði. Ég er þakklátur fyrir að hafa
átt hlutdeild í þeirri birtu sem frá
henni stafaði. Fjölskyldu hennar og
ástvinum, sem stóðu svo fast við
bak hennar, sendi ég hugheilar
samúðarkveðjur.
Arnar Þór Jónsson.
Dómstólar eru um margt óvenju-
legar stofnanir þar sem hver og
einn dómari virðist næsta einráður
um hvernig hann hagar störfum sín-
um.
Stjórn dómstóls lýtur og um
margt sérstökum lögmálum jafnvel
þótt ekki komi meira til, svo sem
grundvallarbreytingar á dómstóla-
skipan og réttarfari. Það ríkti held-
ur engin lognmolla yfir Héraðsdómi
Reykjaness, næststærsta héraðs-
dómi landsins, þegar Ólöf Péturs-
dóttir dómstjóri réð mig þar til
starfa sem dómarafulltrúa haustið
1995. Og þótt áhöfnin væri ekki allt-
af samtaka, hélt stofnunin vel sjó og
stefnu undir hennar stjórn. Hér tala
verk Ólafar fyrir héraðsdóm best
sínu eigin máli.
Ólöf var umfram allt glæsilegur
stjórnandi sem lét ekki upphlaup og
úrtölur hafa áhrif á sig. Skoðanir
manna mat hún eftir gildi sínu, en
ekki eftir vinsældum eða nafnbótum
þeirra sem þær settu fram. Hún
hafði til að bera hugrekki til að taka
óvinsælar ákvarðanir, hvort heldur
var gagnvart þeim sem töldust yfir
eða undir hana settir. Þessi rökvísi
fór saman við hlýju og djúpan skiln-
ing á mannlegum aðstæðum sem
kom ekki síst í ljós þegar taka
þurfti ákvörðun um mikilvæga
hagsmuni fólks.
Ólöf Pétursdóttir sýndi mér ekki
aðeins það traust að ráða mig til
starfa, fela mér ýmis vandasöm
verkefni og leiða mig mín fyrstu
skref í dómstörfum. Hún stóð einnig
þétt við bakið þegar kom að vanda-
sömum ákvörðunum og ekki síður
þegar ýmsir hugðu sér gott til glóð-
arinnar og reyndu að beita hinn ný-
bakaða fulltrúa þrýstingi við emb-
ættisstörf sín. Á síðasta fundi okkar
Ólafar féll það enn einu sinni í henn-
ar hlut að gefa mér góð ráð og
stappa í mig stálinu. Skipti þá engu
að þá var hlutskipti okkar svo ójafnt
komið að ég var að taka við nýju
starfi erlendis og taldist ganga flest
í haginn, en Ólöf háði daglega bar-
áttu fyrir lífi sínu. Slíkur maður var
Ólöf ...
Skúli Magnússon.
Það var mikið rigningarsumar
þegar við Ólöf sátum í mosagrænum
pollagöllum í stúlknahópi og flokk-
uðum trjáplöntur í bakka á vegum
Skógræktar ríkisins. Ætli ég hafi
ekki verið á fjórtánda ári en Ólöf
tveimur árum eldri. Ég hafði á orði
að margt yndislegra mætti finna sér
til dundurs í svona tíð, en Ólöf atyrti
unglinginn og sagði að það væri
skynsamlegra að starfa af heilum
hug, nema ég ætlaði að hætta. Síðar
þetta sama sumar plöntuðum við
þessum krílum um holt og móa.
Hópurinn okkar Ólafar var kallaður
stormsveitin, slíkur var metnaður-
inn og vinnugleðin. Eftir á að
hyggja kynntist ég þarna í sum-
arvinnunni þeim eðlisþáttum Ólafar
sem einkenndu líf hennar. Raunsæi,
greind, skyldurækni og vinnugleði.
Seinna urðum við Guðrún systir
hennar skólasystur og bestu vinkon-
ur. Þá kynntist ég Ólöfu aftur
nýtrúlofaðri Friðriki sínum. Ólöf
var ekki leikfélagi okkar Guðrúnar
á þessu skeiði, hún var eldri og ráð-
settari og setti ofan í við okkur þeg-
ar henni ofbauð sveimhyglin. Seinna
urðu allir jafnaldrar. En Ólöf var
ekki bara ráðsett og ströng eins og
okkur unglingunum fannst stund-
um. Hún var réttsýn og góð, næm á
fólk og mikill mannþekkjari sem
hlýtur að hafa gert hana að góðum
lögfræðingi. Hún hafði líka gott
formskyn og lifði sig inn í liti. Þess
bera myndverk hennar vitni.
Enda þótt leiðir okkar Ólafar hafi
verið ólíkar og við aðeins hist endr-
um og eins, var alltaf gott að hittast,
við þekktumst og þurftum ekki að
útskýra okkur. Eitthvað gamalt og
gott batt okkur saman og þá nægir
oft að nikka eða hlæja að einhverri
vitleysu.
Ólöf þurfti að mæta grimmum ör-
lögum. Hún hefur legið í hálft annað
ár lömuð frá hálsi, eftir sviplegt
slys. Í þeirri baráttu reyndi á seiglu
Ólafar, raunsæi hennar og jafnaðar-
geð. Það má læra mikið af afstöðu
hennar í þessum raunum. Hún mat
stöðu sína, hellti sér út í ný við-
fangsefni, og það sem lýsir henni
kannski best, er tillitsemin sem hún
sýndi umhverfinu.
Hún var fjölskyldu sinni stoð og
stytta til hinstu stundar.
Nú er fólkið hennar hnípið og
sorgmætt eftir mikinn missi.
Huggunin er sú, að þau stóðu sem
klettur við hlið hennar í þessari bar-
áttu og gerðu þennan tíma ekki
bara bærilegan, heldur ljáðu honum
merkingu og tilgang.
Halldóra Thoroddsen.
Nú ert þú kvödd í anda blíðum
af öllum þeim sem kynntust þér,
með ljúfa þökk frá liðnum tíðum,
sem lengi er vert að minnst sé hér;
og þó að gröfin hylji hold,
þitt hrós skal vaka yfir mold.
Við trúum því á himna hæðum
nú hólpinn lifi andi þinn,
og eigi völ á á unaðsgæðum,
sem ekki þekkir heimurinn.
Og alt sem gott hér gjörðir þú hjá guði
launað verði nú.
(Jón Þórðarson.)
Guð veri með þér, Ólöf mín, og
öllu þínu fólki sem umvafði þig með
svo óumræðilegri ást, alúð og sam-
heldni að leitun er að. Við þökkum
fyrir að hafa kynnst þér svona náið
og þeim gimsteini sem þú hafðir að
geyma.
Við sendum fjölskyldunni allri
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Eygló og Helena.
Ég tók fyrst eftir henni á aðal-
fundarhófi saltfiskframleiðenda fyr-
ir margt löngu, hún var að dansa við
eiginmann sinn, Friðrik Pálsson,
nýráðinn forstjóra SÍF, þau voru
áberandi „flott“ þar sem þau svifu
um dansgólfið, bæði glæsileg og
Ólöf með þessa einstöku útgeislun,
sem ávallt fylgdi henni. Við Ólöf
höfum þekkst lengi og átt góðar
stundir saman, mest þó eftir að ég
tók sæti í stjórn Sölumiðstöðvar
hraðfrystihúsanna, þar sem Friðrik
var forstjóri. Ég hafði um árabil
notið þess að fara árlega á skíði til
Lech í Austurríki og kom Friðrik
því svo fyrir að Ólöf kom með mér
eitt árið en hún var þá algjör byrj-
andi á skíðum. Hún féll strax fyrir
þessari skemmtilegu íþrótt og með
þrautseigju sinni náði hún á stuttum
tíma góðum tökum á skíðunum. Eft-
ir þetta fyrsta skipti okkar Ólafar í
Lech áttum við eftir að stunda þetta
skemmtilega sport saman í mörg ár
en fljótlega fylgdu Friðrik og dætur
þeirra, Marta María og Ingibjörg
Guðný, með. Fyrir þessar samveru-
stundir með þeim og fleiri vinum
okkar er ég afar þakklát.
Ólöf hlaut í vöggugjöf marga
góða eiginleika, hún var bráðgreind,
dugleg, listræn, skemmtileg, falleg,
lítillát, tillitssöm og mjög sjálfstæð
kona. Hún var réttsýn og naut virð-
ingar sem lögfræðingur og dóm-
stjóri, hún var góð hestakona, hún
lærði myndlist og málaði árum sam-
an með vatnslitum og olíu, hún var
líka mikil handavinnukona, saumaði
og prjónaði og fylgdi handavinna
henni gjarnan á ferðalögum.
Það var mikið áfall þegar hún
varð fyrir því fyrir einu og hálfu ári
að falla af hestbaki með þeim hræði-
legu afleiðingum að hún lamaðist
fyrir neðan háls.
Barátta fjölskyldu hennar fyrir
að gera lífið eins bærilegt fyrir
Ólöfu eftir slysið og mögulegt var
lét engan sem til þekkti ósnortinn.
Friðrik, dæturnar og Guðrún systir
hennar voru óþreytandi við að finna
nýjar leiðir til að henni liði sem
best. Sjálf lagði hún sig alla fram
með þeirri þrautseigju og elju sem
hún bjó yfir að nýta þá tækni og
þjálfun sem í boði var til að styrkja
sig. Frábært er að sjá árangur
hennar með aðstoð Dereks vinar
hennar við að mála yndisleg mál-
verk en í fötlun sinni náði hún
kannski lengst í listsköpun sinni.
Sameiginlegur vinur okkar, Orest
Zaklynsky læknir, sem starfað hef-
ur áratugum saman í Bandaríkjun-
um, sagði mér eftir að hafa heimsótt
Ólöfu og Friðrik á Grensásdeild
nokkru eftir slysið og fylgst með
baráttu þeirra í gegnum síma að
hann hefði aldrei orðið vitni að jafn
miklu æðruleysi og reisn við að tak-
ast á við orðin örlög.
Tveim vikum fyrir slysið nutu ég
og vinur minn þess að vera gestir
Ólafar og Friðriks á Hótel Hálandi
og er frábært að ylja sér nú við
minningar úr þeirri ferð. Ég sé
Ólöfu fyrir mér tipla niður að
Fagrafossi, kædda svörtum síðbux-
um og ljósri jakkapeysu frá 66°N og
eins og á SÍF-ballinu forðum allra
kvenna glæsilegust, umvafin stór-
brotinni íslenskri náttúru. Hennar
er sárt saknað.
Elsku Friðrik, Marta María, Ingi-
björg og Guðrún og fjölskylda, ég
bið góðan Guð að vera með ykkur
öllum.
Rakel Olsen.
Hjartahlý hetja er það sem okkur
systkinunum dettur fyrst í hug þeg-
ar við hugsum til Ólafar. Við áttum
því láni að fagna að fá að búa hjá
Ólöfu og Friðriki á meðan á námi
okkar stóð í Reykjavík og erum því
hluti af þeim stóra hópi „þræla“
sem búið hefur á Vesturbrúninni.
Þar áttum við okkar annað heimili
og verðum ævinlega þakklát fyrir
það.
Ólöf var mjög atorkusöm kona og
í senn yfirveguð. Einstaklega gott
var að leita til hennar með hin ýmsu
mál. Hún var gædd einstökum hæfi-
leikum til að átta sig á aðstæðum
annarra og sá ljósu hliðarnar á mál-
unum og hlutina í lausnum sem
stundum veitti ekki af fyrir óharðn-
aðan unglinginn.
Ólöf sat aldrei aðgerðalaus, á
kvöldin hafði hún prjóna eða aðrar
hannyrðir uppi við og urðu þá til
mjög fallegar flíkur. Sum kvöld sat
hún við vefstólinn og óf á meðan
hún sagðist „horfa á sjónvarpið með
öðru eyranu“. Aldrei lét hún hlutina
frá sér nema hún væri fullkomlega
sátt við þá og þá voru þeir líka full-
komnir. Gaman var að fylgjast með
þegar hún fór að stunda listmálun,
þar kom glögglega í ljós hversu
mikið náttúrubarn hún var, fram-
farirnar voru skjótar og myndirnar
fallegar.
Eftir slysið í september 2006
sýndi Ólöf hetjulega baráttu svo eft-
ir var tekið. Hún var einstök per-
sóna sem mikil eftirsjá er að og
verður sárt saknað.
Við viljum með þessum orðum
þakka óeigingjarna umhyggju Ólaf-
ar og Friðriks fyrir okkur. Það var
afar dýrmætt fyrir foreldra okkar
að eiga aðgang að svo góðu heimili
fyrir unglingana þegar koma þurfti
þeim til framhaldsnáms.
Elsku Friðrik, Marta María og
Ingibjörg. Við færum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur og biðj-
um Guð að styrkja ykkur.
Guðný, Einar og Ingunn.
Fyrstu kynni mín af Ólöfu Pét-
ursdóttur voru þegar hún kom í við-