Morgunblaðið - 15.05.2008, Blaðsíða 32

32 FIMMTUDAGUR 15. MAÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Í mörg ár var líf mitt
litað af leitinni að sykr-
inum hennar ömmu. Ég
verð að játa að það eru ekkert sérlega
mörg ár síðan ég gafst upp. Áttaði
mig á því að þessi sykur var hvergi til
nema í minningunni. Sagan af sykr-
inum hennar ömmu er á þann veg að
þegar ég var lítil stelpa og Guðrún
amma passaði mig fékk ég yfirleitt
kornfleks í morgunmat. Út á korn-
flexið fékk ég að strá sykri að vild úr
litlu sykurkari með gamalli áfallinni
silfurskeið sem alltaf stóð á eldhús-
borðinu hennar í Kópavoginum. Þessi
sykur bragðaðist öðruvísi en allur
annar sykur sem ég hafði fengið og
öðruvísi en allur sykur sem ég síðan
hef bragðað. Ég man enn eftir bragð-
inu. Það er erfitt að lýsa bragði með
orðum en það sem lýsir því kannski
best er að hann var aðeins hvítari á
bragðið en annar sykur og aðeins
sætari. Eftir að sykurinn fór af borð-
inu hófst þessi leit. Leitinni sem lauk
með því að ég þurfti að sætta mig við
að það var líklega ekki silfurskeiðin
sem framkallaði bragðið, ekki sykur-
karið, heldur amma. Amma var nefni-
lega líka aðeins sætari en aðrar
manneskjur, með aðeins stærra
hjarta og aðeins mýkri faðm. Þegar
ég eltist og fór að kynnast ömmu sem
fullorðin manneskja komst ég að því
að hvorki sykurinn né amma breytt-
ust. Faðmlögin urðu færri en orðun-
um fjölgaði og ég komst að því að ég
gat trúað ömmu fyrir öllu. Hún vissi
um leið ef ég var ástfangin eða ef ást-
in hafði brugðist sem hún gerði oftast.
Henni var hægt að treysta fyrir öllu,
hún skildi allt, umbar allt. Kannski
eru líka eldhúsborð þar sem hún er
núna, með enn sætari sykri en þeim
sem hún gaf mér. Eldhúsborð eins og
borðið í Kópavoginum þar sem við
sátum þegar hún sagði mér frá sjálfri
sér. Frá því þegar hún og afi kynntust
og þar sagði hún mér líka frá því hvað
hún saknaði hans mikið eftir að hann
dó. Hann hefur eflaust saknað hennar
líka. Þau þurftu að bíða lengi eftir
endurfundunum og ég sé fyrir mér
fagnaðarfundina þegar hún færði sig
loksins yfir í eilífðina. Hver veit,
kannski fæ ég að bragða stórkostleg-
asta sykur alheimsins aftur. Ef ekki
hér, þá vonandi hinum megin. Hjá
ömmu.
Erla.
Elsku amma mín.
Þá er biðin á enda hjá þér – bið sem
hefur verið þér löng, en ég veit að þú
hefur það gott núna. Þegar ég hugsa
um þig eru fullt af minningum sem
koma upp í huga mér. Flestar úr
Efstahjallanum en þá var svo stutt
fyrir mig að skottast yfir til þín. Á
menntaskólaárum mínum var ég mik-
ið hjá þér yfir próftímann þar sem við
sköpuðum hvor annarri skemmtileg-
an félagsskap. Þær minningar um þig
hlæjandi og káta eru þær minningar
sem sitja eftir í hjarta mínu, þú varst
góður vinur. Á mínum síðustu árum
hefði ég viljað heimsækja þig og eyða
meiri tíma með þér. En ég er mjög
þakklát fyrir það að hafa náð að koma
í heimsókn með Vigdísi ömmu til þín
og kveðja þig á þínum síðustu tímum.
Það var svo mikill friður sem hvíldi
yfir þér.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaður viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Guðrún
Guðmundsdóttir
✝ Guðrún Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
23. desember 1916.
Hún lést í Sunnuhlíð,
hjúkrunarheimili
aldraðra, Kópavogi
2. maí síðastliðinn.
Útför Guðrúnar
fór fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykja-
vík 9. maí sl.
Hvíl þú í friði amma
mín og við sjáumst
seinna.
Kveðja,
Vigdís.
Þegar ég var barn
átti ég ömmu sem var
falleg kona með mjúk-
an faðm og bjó í höll.
Afi minn bjó líka í höll-
inni. Hann réð í kirkj-
unni en amma réð í
húsinu. Ég á margar
minningar frá Reyni-
völlum þar sem hún amma mín bjó og
sinnti sínum hlutverkum sem móðir,
amma, og prestsfrú, af mikilli reisn
þar til ég var sex ára.
Í höllinni hennar ömmu voru ótelj-
andi herbergi sem í var fullt af fólki.
Það var fólk úti um allt. Í stiganum
sátu gjarnan nokkrir frændur, í stof-
unni heldri frænkur og eldhúsið var
gjarnan fullt af börnum. Í kjallaran-
um var meira að segja heil fjölskylda.
Í eldhúsinu voru skápar í minni hæð
sem gaman var að leika sér í. Fína
sófaborðið var afar hentugt til bíla-
leikja en skemmtilegast var nú samt
að leika sér í kirkjunni og í kirkju-
garðinum, þótt það væri bannað. Það
var oft hægt að leika sér þar nokkra
stund áður en einhver fullorðinn upp-
götvaði það. Minningar mínar um
ömmu frá Reynivöllum tengjast mik-
ið blómum. Hún var alltaf eitthvað að
stússast í blómabeðum eða að skreyta
kirkjuna og heimilið með blómum.
Amma í höllinni átti mýksta faðminn.
Hún var alltaf að knúsa mig og faðma.
Ég man eftir mér veikri uppi í rúmi
hjá afa og ömmu þar sem amma
stjanaði við mig, vorkenndi mér og
söng fyrir mig sálma. Amma var lík-
lega einn sterkasti trúaruppalandinn
í mínu lífi. Hún kenndi mér bænir.
Hún gaf mér Jesú-myndina sem hékk
fyrir ofan rúmið mitt. Hún söng
sálma og sagði mér frá Jesú. Það var
síðan amma sem gaf mér fyrstu Biblí-
una. Ég var svo stolt af þessari fal-
legu konu í höllinni miklu. Ég var allt-
af stolt af því að bera nafnið hennar.
Ég man eftir messum á Reynivöll-
um þar sem ég, barnið, hreyfði var-
irnar undir sálmasöngnum og þóttist
kunna sálmana. Ég man eftir hinum
fagra hljómi kirkjuklukknanna. Ég
man eftir stórveislunum sem boðið
var til í höllinni stóru eftir messur.
Þegar ég eltist varð höllin að húsi
og síðan að öðru húsi í Kópavogi.
Amma varð eldri og að lokum ein í
húsinu. Herbergin voru ekki lengur
mörg og full af fólki. Nú var það eld-
húsið sem var fullt af fólki. Börnin
hennar og barnabörnin voru nú orðin
gestir. Ég eyddi ófáum stundum hjá
henni í eldhúsinu í Grænatúninu eftir
að ég varð unglingur og alltaf var hún
amma mín jafn blíð og áhugasöm um
líf mitt. Hún var alltaf ánægð með
mig. Það var alveg sama hvað ég tók
mér fyrir hendur. Alltaf gat ég gert
ráð fyrir hrósi og faðmlagi frá ömmu.
Ég gat líka gert ráð fyrir því að hitta
eitthvert frændsystkina minna hjá
ömmu. Við sóttum mörg hver til
hennar. Líklega var það hin hlýja
nærvera ömmu minnar sem við þurft-
um öll á að halda.
Nú kveðjum við ömmu í hinsta sinn
eftir langt líf. Hún hefur verið hluti af
tilveru okkar svo lengi. Hún hefur
verið ættmóðirin sem tengir okkur
börn hennar, barnabörn, barnabarna-
börn og tengdabörn hvert við annað
og þetta er enginn smáfjöldi. Nú hef-
ur amma fengið nýtt hlutverk sem
hún á eftir að sinna með sóma, nýja
höll, nýtt heimili. Minning hennar
muna lifa með okkur afkomendunum.
Guðrún Karlsdóttir.
Það voru forréttindi að fá að dvelja
sumarlangt á Reynivöllum hjá þeim
heiðurshjónum Guðrúnu og séra
Kristjáni.
Og í minningunni var alltaf sólskin
og var það ekki síst Guðrúnu að
þakka, þessari fíngerðu fallegu konu
sem hlúði svo vel að sínu fólki, átta
börnum og munaði ekkert um að taka
að sér stelpuskott sumarlangt.
Eftir að ég fullorðnaðist hugsa ég
svo oft, hvernig hún fór að þessu.
Heimili þeirra hjóna stóð öllum op-
ið og var gestagangur mikill og tók
Guðrún á móti öllum með sínu hlýja
brosi.
Mikill myndarbragur var á heim-
ilinu og kaffihlaðborð beið kirkju-
gesta eftir sunnudagsmessu og fyrir
kom að við Kristrún vorum sendar út
í fjós til að fleyta rjómann ofan af
mjólkinni þegar rjóma vantaði á ein-
hverja tertuna, en þetta mátti hús-
bóndinn alls ekki frétta því verðgildi
mjólkurinnar gat minnkað.
Það var alltaf gaman að vera ná-
lægt Guðrúnu, hún gaf sér alltaf tíma
til að spjalla við okkur krakkana og
stutt var í hláturinn, því hún hafði
næmt auga fyrir hinu spaugilega í líf-
inu.
Ég er viss um að ég væri ekki sú
sem ég er í dag ef ég hefði ekki átt því
láni að fagna að dvelja átta sumur á
Reynivöllum. Þar vaknaði trúaráhug-
inn. það var skylda að fara í sunnu-
dagsmessu hjá séra Kristjáni og þar
sátum við allur krakkahópurinn í
sparifötunum og vildum eflaust frek-
ar vera úti að leika okkur og athyglin
kannski ekki öll á því sem fram fór en
eitthvað hefur örugglega síast inn.
Og þrátt fyrir annir gaf Guðrún sér
oft tíma til að setjast á rúmstokkinn
hjá okkur Kristrúnu og kenna okkur
bænir og sálma.
Guðrún var falleg, hlý og glaðvær
kona sem gott var að vera nálægt og
get ég aldrei nógsamlega þakkað
henni fyrir allt.
Blessuð sé minning hennar
Á allri ævi minni
þú einatt fylgdir mér.
Ég fel mig forsjá þinni
í friði dey ég þér.
Ég held úr heimi glaður
til himna, Jesús minn.
Mín búinn bíður staður
og bróðir verð ég þinn.
(Torfi Ólafsson þýddi.)
Kæru frændsystkin, Guð veri með
ykkur á erfiðri stundu.
Rósa Þórhallsdóttir.
Á vordögum árið 1950 voru prest-
kosningar í Reynivallaprestakalli í
Kjós. Séra Halldór Jónsson lét af
prestskap eftir 50 ára prestþjónustu á
Reynivöllum. Séra Kristján Bjarna-
son, þá prestur á Raufarhöfn, var
kjörinn með yfirburðum en umsækj-
endur voru fjórir. Þau sr. Kristján og
kona hans frú Guðrún Guðmunds-
dóttir, sem nú er kvödd, fluttu að
Reynivöllum þá um vorið ásamt börn-
um sínum Áslaugu, Bjarna, Karli
Magnúsi og Halldóri. Á næstu árum
fæddust þeim einnig börnin Valdi-
mar, Guðmundur, Kristrún og Sig-
urður sem er látinn. Það má segja að
með ungu presthjónunum hafi komið
nýtt og bjart vor í sveitina. Á næstu
árum byggðu þau upp af stórhug nýtt
íbúðarhús, fjós ásamt hlöðu og fjár-
húsum, jafnframt var ræktun stór-
lega aukin og bústofn að sama skapi.
Guðrún tók, ásamt manni sínum,
virkan þátt í félagslífi sveitarinnar og
átti sr. Kristján meðal annars sæti í
sveitarstjórn og var formaður og
framkvæmdastjóri Flutningafélagins
sem sá um alla flutninga á mjólk og
öðrum afurðum frá bændum. Flutn-
ingafélagið sá um alla aðdrætti á fóðri
og öðru því sem hröð uppbygging í
sveitinni krafðist. Í þessum störfum
og önnum lá Guðrún ekki á liði sínu þó
hún hefði fyrir stóru heimili að sjá en
auk þess var fjöldi sem kom að vegna
uppbyggingar á jörðinni eða vegna
embættisverka sr. Kristjáns. Gest-
risni þeirra hjóna var við brugðið og
var kirkjugestum að jafnaði boðið til
góðgjörða á prestsetrinu að afloknum
messusöng og var þar oft margt um
manninn. Það var ekki lítið verk að
annast allar þær veitingar sem Guð-
rún bar fram af rausnarskap og
myndugleika sem henni var eðlislæg-
ur. Einnig var viðmót hennar einstakt
og einkenndist af hlýju, kærleika og
fágun.
Undirbúningur ferminga fór allur
fram á prestsetrinu. Kirkjan gat oft
verið köld á vetrum og þá var gott að
koma í hlýjuna hjá Guðrúnu. Hún
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
KOLBRÚN INGIMUNDARDÓTTIR,
Gilsbakka 1,
Seyðisfirði,
lést fimmtudaginn 8. maí.
Útför hennar fer fram frá Fossvogskirkju
mánudaginn 19. maí kl. 11.00.
Minningarathöfn verður í Seyðisfjarðarkirkju
laugardaginn 24. maí kl. 14.00.
Ingi Þór Oddsson, Hildur Hilmarsdóttir,
Vikar Freyr Oddsson, Unnur Agnes Holm,
Össur Ægir Oddsson, Ágústa Hólm Jónsdóttir,
Hlynur Vestmar Oddsson, Sidonia Beldean
og barnabörn.
✝
Hjartans þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegs eiginmanns
míns, föður, tengdaföður, tengdasonar, afa og
langafa,
JÓNASAR G. SIGURÐSSONAR
frá Brekkum,
Lækjarbraut 2,
Rauðalæk.
Guðný Hammer,
Sigríður Jónasdóttir,
Ragnheiður Jónasdóttir,
Sigurður Jónasson, Ásdís Guðrún Jónsdóttir,
Herdís R. Þorgeirsdóttir, Davíð B. Sigurðsson,
Kristjana Sigurðardóttir, Gunnlaugur Gunnlaugsson,
Herdís Albertsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
ÁSA ÁRSÆLSDÓTTIR
kaupsýslukona í Stellu,
Bankastræti 3,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni Reykjavík
föstudaginn 9. maí.
Útför hennar verður gerð frá Dómkirkjunni
föstudaginn 16. maí kl. 11.00.
Sverrir Hauksson, Betty J. Blankenship,
Egill Hauksson, Lucile Jones,
Edda Hauksdóttir,
Herbert Hauksson, Ólöf Ragnheiður Einarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Föðurbróðir okkar og bróðir,
DAGUR DAGSSON
kaupmaður,
Selfossi,
verður jarðsunginn frá Selfosskirkju laugardaginn
17. maí kl. 13.00.
Hulda Brynjúlfsdóttir,
Sigríður Brynjúlfsdóttir,
Guðmundur Bjarnason,
Þórlaug Bjarnadóttir,
Erlingur Dagsson
og aðrir aðstandendur.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
FRIÐÞJÓFUR ÍSFELD GUNNLAUGSSON
skipstjóri,
Hamarsstíg 33,
Akureyri,
lést á Sjúkrahúsinu á Akureyri fimmtudaginn
8. maí.
Jarðarförin fer fram frá Akureyrarkirkju
mánudaginn 19. maí kl. 13.30.
Vilhjálmur Friðþjófsson, Herdís Eyþórsdóttir,
Steinunn Erla Friðþjófsdóttir, Björn Ingólfsson,
Hallveig Friðþjófsdóttir, Tonni Christensen,
Jóna Lísa Þorsteinsdóttir,
afabörn og langafabörn.