Morgunblaðið - 15.05.2008, Blaðsíða 37
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. MAÍ 2008 37
eru því ófá handtökin sem hann á í
félagsheimilinu „Víkinni“ og á skíða-
svæðum félagsins, þegar byggja átti
nýtt, sinna viðhaldi á húsnæði eða
skíðalyftum, auk annarra viðvika
sem til féllu.
Hjörleifur starfaði mikið fyrir
Handknattleikssamband Íslands þar
sem hann átti sæti í landsliðsnefnd-
um og var formaður aganefndar um
árabil.
Fyrir störf sín var hann sæmdur
gullmerki HSÍ árið 1991.
Í öllum störfum sínum var hann
heilsteyptur, farsæll og úrræðagóð-
ur, en um leið fylginn sér þegar við
átti.
Fyrir störf sín fyrir Víking var
hann sæmdur silfurmerki 1968, gull-
merki 1978 og gullmerki með lárvið-
arsveig 1998.
Staðfastur stuðningur, umhyggja
og einlægur áhugi Hjörleifs fyrir
framgangi Víkings verður ekki full-
þakkaður.
Víkingar senda þér, Lillý, og fjöl-
skyldunni innilegar samúðarkveðjur
og kveðja kæran vin og félaga með
virðingu og söknuði.
Þór Símon Ragnarsson.
Á hundrað ára afmælisári Víkings
hefur verið höggvið stórt skarð í rað-
ir traustustu félagsmann þess. Fyrir
skömmu andaðist Örn Guðmunds-
son og nú er Hjörleifur Þórðarson,
rafvirkjameistari og fyrrverandi for-
maður handknattleiksdeildar félags-
ins látinn. Við andlát Hjörleifs koma
mörg áhugaverð minningabrot upp í
hugann, bæði úr sameiginlegu
áhugamáli okkar, handknattleikn-
um, svo og störfum okkar. Ég kynnt-
ist Hjörleifi þegar hann var formað-
ur handknattleiksdeilda Víkings og
ég og vinur minn Einar Magnússon
vorum valdir í stjórn deildarinnar.
Fundir voru þá haldnir á heimili
Hjörleifs og Jensínu, eiginkonu
hans. Er mér sérstaklega minnis-
stæður áhugi Hjörleifs á að stórefla
unglingastarf innan deildarinnar.
Þetta starf skilaði félaginu mörgum
árum síðar einhverju sigursælasta
liði í sögu handknattleiks á Íslandi.
Þá er mér enn minnisstæðar góðu
terturnar hennar Jensínu sem hún
bakaði í tilefna fundanna og var því
fundarsókn ávallt góð!
Hjörleifur var valinn í landsliðs-
nefndir HSÍ, fyrst piltalandsliðsins
og síðar karlalandsliðsins þegar ég
var leikmaður með Víkingi. Sýndu
hann og félagar hans í nefndunum
mér það traust að leika með þessum
liðum. Einn eftirminnilegasti leikur
okkar á þessum árum er 15-10 sig-
urleikurinn gegn Dönum í troðfullri
Laugardalshöllinni, en þá höfðu
Hjörleifur og félagar hans í lands-
liðsnefndinni sýnt það hugrekki að
setja fimm unga en efnilega leik-
menn inn í liðið í stað okkar leik-
reyndustu kappa. Ég man að Hjör-
leifur sem allir aðrir voru mjög
ánægðir að þeim leik loknum. Þá fór-
um við fyrstir Víkinga á Ólympíu-
leika í München 1972, Hjörleifur
sem landsliðsnefndarmaður og far-
arstjóri og ég sem leikmaður. Hjör-
leifur sat ásamt góðum félögum sín-
um, Jóni Kristjáns og Sveini í mörg
ár í aganefnd HSÍ þar sem þeir fé-
lagar þurftu að fjalla um mörg erfið
mál og sem þeir tóku á með festu
handknattleiksíþróttinni til heilla.
Man ég þetta mjög vel sem formaður
HSÍ á þessum tíma.
Þegar ég stofnaði fyrirtæki mitt,
Altech, sem m.a. smíðaði fyrsta ís-
lenska róbótann eða vélmenni fyrir
álver, þá aðstoðaði rafverktakafyr-
irtæki Hjörleifs við að smíða stjórn-
skápa fyrir vélarnar og leggja raf-
magnsleiðslur á þær og skynjara til
að stýra þeim. Hélst þetta samstarf
okkar í mörg ár þegar við hófum út-
flutning á þessum vélum til álvera.
Hjörleifur naut virðingar í fagi sínu
sem rafvirkjameistari.
Ég og Sonja vottum látnum heið-
ursmanni og vini virðingu okkar. Við
vottum ástkærri eiginkonu Hjör-
leifs, Jensínu Guðrúnu, börnum
þeirra hjóna, Þórði Georg og Þórdísi
og barnabörnum svo og fjölskyldum
þeirra og vinum okkar innilegustu
samúð. Megi algóður Guð styðja
okkur öll í sorg okkar.
Í vináttu, kærleika og sannleika,
Jón Hjaltalín.
Enn eitt skarðið er höggvið í raðir
okkar Víkinga, Hjörleifur Þórðarson
er fallinn frá eftir erfiða en hetjulega
baráttu við illvígan sjúkdóm. Ekki er
langur tími síðan við fylgdum öðrum
góðum vini okkar, Erni Guðmunds-
syni, til grafar.
Við kynntumst Hjölla í gegnum
Víking og það fór ekki milli mála að
þar fór sannur Víkingur og ekki síð-
ur góður og traustur vinur. Hjölli
var einn af stofnfélögum í Veiði-
félaginu Kjarna og kjörinn fyrsti
formaður þess. Kjarni er fé-
lagsskapur veiðigarpa, og golfara í
seinni tíð, sem standa við bakið á
Víking.
Nú eru að baki veiðitúrar, fjöl-
skylduferðir og golfferðir og eftir lif-
ir minningin um Hjölla og hvað hon-
um þótti vænt um sína nánustu.
Okkur er ofarlega í huga hvað hann
hafði forgangsröðina í lífinu á
hreinu, oftar en einu sinni kom það
fyrir að golfferð erlendis hjá Kjarna
kom upp á sömu daga og Andrésar
andar leikarnir á skíðum. Það var
ekki að spyrja að því að Hjölli valdi
frekar að fylgjast með barnabörn-
unum sínum og öðrum iðkendum
Skíðadeildar Víkings en fjölskylda
Hjölla hefur átt veg og vanda af upp-
gangi þeirrar deildar.
Hjölli var fastur á sínu að vanda
og fór sínu fram. Ekki gat hann
hugsað sér að sleppa Kjarnafundum
þrátt fyrir að vera orðinn máttfarinn
og sótti fundi og sinnti sínum störf-
um eins lengi og hann hafði heilsu til.
Minnisstæð er okkur ferð sem við
fórum í fyrrahaust með Hjölla og
Lillý. Hjölli var nú ekki upp á sitt
besta en reyndi engu að síður að
njóta ferðarinnar eins vel og hann
gat. Í dag erum við sérstaklega
þakklát fyrir þessar góðu stundir.
Þegar við hittum Hjölla í síðasta
sinn vorum við á 100 ára afmælishá-
tíð Víkings 1. maí síðastliðinn. Ekki
hvarflaði að okkur þá að kveðju-
stundin yrði sú síðasta. Lillý hafði
sótt hann á spítalann svo hann gæti
fylgst ungum sem öldnum Víkingum
þramma í gegnum hverfið. Án efa
hefur það glatt Hjölla og hjarta hans
fyllst stolti að fylgjast með fulltrúum
félagsins bera merki þess hátt á
lofti. Hjölli var einn af þessum frum-
herjum í Víking sem skildu mikil-
vægi unglinga- og æskulýðsstarfs í
hverfinu.
Lífið er hverfult, Hjölla bíða nú
önnur störf á öðrum vettvangi og
eftir lifir minningin um allar góðu
stundirnar.
Elsku Lillý og fjölskylda, megi
Guð vera með ykkur og styrkja ykk-
ur á þessum erfiðu tímum.
Helga Ólafsdóttir og
Jón Ólafsson.
Hann Hjörleifur Þórðarson vinur
okkar og félagi í Veiðifélaginu
Kjarna og Víkingi er látinn. Það er
ekki hægt að segja að baráttan við
sjúkdóminn sem skaparinn lét Hjör-
leif berjast við hafi verið á jafnrétt-
isgrundvelli. En þannig er það nú oft
að mismikið er lagt á menn.
Kynni okkar Hjörleifs eða Hjölla
eins og við kölluðum hann alltaf hóf-
ust í afmæli eins félaga okkar fyrir
tæpum 27 árum. Hjörleifur vildi
stofna veiðifélag þar sem félagarnir
væru eingöngu úr röðum Víkings.
Stofnskjalið var servíetta úr afmæl-
inu sem félgarnir rituðu nafn sitt á,
og eftir nokkrar uppástungur um
nafn varð Kjarni fyrir valinu, enda
var þetta og er góður kjarni. Svo
skemmtilega vill til að servíettan en
er ennþá til og er á heimili Hjörleifs
og Jensínu.
Veiðiferðin í Miðfjörðinn í haust
verður svo sannarlega ekki eins og
venjulega, án Hjölla með flugu-
stöngina sína. Miðfjörðurinn hefur
verið, eins og Víkin, okkar heimaá.
Þangað höfum við farið í tæplega
tuttugu ár. Hjölli talaði um það
þremur dögum áður en hann kvaddi,
að hann hlakkaði til að fara í Mið-
fjörðinn í haust eftir að hafa hvílt sig
aðeins á spítalanum. Ég veit að
Hjölli verður svo sannarlega nálægt
okkur á bökkunum í haust.
Hjölli hafði líka alveg sérstaklega
skemmtilegan húmor. Hann tók sig
oft á tíðum ekkert sérstaklega hátíð-
lega og gerði grín að sjálfum sér við
ýmis tækifæri.
Fyrir nokkrum árum vourm við
Kjarnafélagar í Miðfirðinum, og
þegar komið var í hús um kvöldið til
þess að vigta stóru laxana kemur
Hjölli með tvo litla, já mjög litla, laxa
í hús. Menn horfa á hann og spyrja
hvað hann sé að gera með þessi seiði,
sem hafi varla fundið saltbragð
ennþá. Jú, Hjörleifur var farinn að
vernda stórlaxinn. Litlu laxarnir
voru vigtaðir. Vigtin var eitt Hjöll.
Þetta fannst Hjölla frábært, og litlir
laxar voru eftir það alltaf vigtaðir í
Hjöllum.
Ég ætla ekki að telja allt það upp
sem Hjörleifur hefur gert fyrir Vík-
ing og HSÍ, aðrir eru betur til þess
fallnir en ég, en eitt veit ég að það er
svo sannarlega erfitt að meta það til
fjár.
Við Kjarnafélagar og eiginkonur
sendum Jensínu og fjölskyldu henn-
ar okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Guð geymi þig Hjölli minn.
Magnús Þorvaldsson,
Veiðifélaginu Kjarna.
Hann Hjölli vinur minn er dáinn,
langt fyrir aldur fram. Þvílíkur öð-
lingur, hans verður sárt saknað.
Upp í hugann koma ótal sögur, og
eiga þær það allar sameiginlegt að
vera skemmtilegar, fullar af húmor
og væntumþykju.
Sem lítill gutti fékk ég stundum að
fara með Hjölla í veiðiferðir upp í
Stóru-Laxá, var það mikið ævintýri.
Ekki er laust við að máltakið hvað
ungur nemur gamall temur eigi við
hér. Svo ekki sé minnst á veru fjöl-
skyldna okkar við Laxá í Þingeyj-
arsýslu. Þar dvöldum við saman við
veiðar árum saman. Slíkar minning-
ar er gott að eiga um góðan mann.
Við Erla viljum votta elsku Lillý,
Tóta, Dísu og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúð.
Þinn vinur,
Sigurður Óli.
Það er alltaf erfitt að sætta sig við
andlát einhvers, sem er manni kær,
jafnvel þó að í aðdragandanum hafi
verið ljóst hvert stefndi. Þannig varð
mér um þegar ég heyrði á sjötugs-
afmælisdegi Hjörleifs að hann hefði
látist deginum áður. Mér fannst svo
stutt síðan að hann skrifaði upp á
sem rafvirkjameistari á viðbyggingu
við hús okkar hjóna og þá, eins og
alltaf, gaf hann sér góðan tíma til að
spjalla og gefa mér góð ráð varðandi
framkvæmdina. Sem rafvirkjameist-
ari stýrði Hjörleifur mörgum
stórum verkum og var einnig at-
kvæðamikill í félagsstörfum fyrir
Víking, HSÍ, Oddfellow o.fl. en ég
minnist hans fyrst og fremst fyrir
það hve hann var gefandi á allt það
smáa í kynnum og samskiptum, sem
skiptir samt svo miklu máli og skilur
svo mikið eftir, þegar upp er staðið.
Í mínum huga var Hjölli fyrst og
fremst pabbi Tóta vinar míns, kall-
inn sem við litum sannarlega upp til,
velviljaður og góður maður. Þegar
við hittumst fór mikill tími í að tala
um íþróttir og veiði og sagði Hjölli
okkur sögur (sannar að sjálfsögðu)
af fræknum veiðitúrum, þannig að
við göptum af undrun. Alltaf fylgdist
hann með veiðiferðum okkar strák-
anna og mátti ekki af neinu missa.
Fyrir nokkrum árum var mér boð-
ið að vera með Tóta á stöng en á
hinni stönginni voru þeir félagar
Hjölli og Siggi Óli. Ferðinni var heit-
ið í Blöndu snemma sumars og höfðu
borist fréttir um mikla veiði á okkar
svæði. Eftir að veiði var lokið kl. 10
um kvöldið var ákveðið að fara á hót-
elið og fá sér almennilega steik en
þegar þangað kom var búið að loka
eldhúsinu og ekkert þar að hafa. Eft-
ir að hafa komið að lokuðum Esso-
skála og afskrifað þann möguleika
að bruna í Borgarnes var ákveðið að
fara upp í veiðihús og athuga hvað
hægt væri að tína til. Í forrétt voru
hlaupkallar, en þeir eru alltaf uppi-
staðan í nestinu hjá Tóta, aðalrétt-
urinn var kex, sem var gott báðum
megin (og á hliðunum líka), skolað
niður með flottu rauðvíni og eftir-
rétturinn var kaffi og rúsínur. Grínið
og gleðin var mikil hjá okkur þessa
stund, sem lifir skær í minningunni,
en hve mikið við veiddum, ef það var
þá nokkuð yfirleitt, er ég búinn að
gleyma.
Ég og fjölskylda mín vottum Lillý,
Tóta og Millu, Dísu og Hauk og ekki
síst afabörnunum, samúðar vegna
fráfalls þess góða drengs.
Magnús R. Guðmundsson.
Fallinn er frá einstakur frændi og
mikill vinur. Hjölli var þessi frændi
sem ætti að vera til í öllum fjölskyld-
um. Þessi frændi sem öllum líkar við,
var alltaf kátur og hress þegar fjöl-
skyldan kom saman og ekki var það
hávaðinn eða lætin í honum frænda
okkar sem laðaði fólk að honum,
þvert á móti var það þessi lág-
stemmdi húmor, góðlátlega stríðnis-
glottið og það hversu skemmtilegur
viðmælandi hann var.
Fyrir okkur bræðurna var hann
líka trúnaðarvinur.
Hjölli var næstyngstur fimm
systkina og eini strákurinn. Okkur
bræðrum varð oft hugsað til frænda
okkar og uppvaxtarára hans, eitt-
hvað hefur gengið á á þeim bænum.
Þau systkinin ólust upp að Bergstað-
arstræti 71 en það hús byggðu amma
og afi okkar í kringum 1930 og
bjuggu þar síðan alla sína tíð. Ansi
margir niðjar þeirra hófu sinn bú-
skap þar.
Hjölli var samt hálfgerður undan-
villingur í fjölskyldunni þar sem vel
flestir voru góðir og gegnir Fram-
arar, en af einhverjum óskiljanlegu
ástæðum gekk Hjölli ungur að árum
í raðir Víkinga og reyndist það hon-
um og öðrum fjölskyldumeðlimum
endalaust þrætuefni og tilefni til
góðlátlegra rifrilda. Þessi ákvörðun
Hjölla var samt örugglega ein af
hans bestu ákvörðunum í lífinu, því
þarna kynntist hann frábærum vin-
um, eðal Víkingum.
Foreldrar okkar bræðra bjuggu á
efri hæðinn hjá afa og ömmu frá því
1953 til 1968 að við fluttum inn í
Helluland í Fossvogi þar sem pabbi
og mamma ásamt Hjölla og Lillý
byggðu sér saman raðhús við þriðja
mann. Við bræður ólumst upp í ná-
vígi við frænda okkar, hann flutti síð-
astur að heiman af Bergstaðastræt-
inu og var hann ólatur við að atast í
okkur litlu frændunum. Vorum við
að tuskast við kallinn fram á gamals-
aldur. Alltaf hafði hann jafngaman af
í hláturskasti yfir hamaganginum í
drengjunum, og það sem meira var,
hann hafði alltaf betur.
Mikill samgangur var milli heim-
ilanna. Við pössuðum oft Tóta og
Dísu og eins vorum við oft í „eftirliti“
hjá Hjölla og Lillý þegar foreldrar
okkar fóru í siglingu sem var nú
nokkuð oft. Voru þau með þetta eft-
irlit með okkur bræðrum langt fram
á fullorðinsár að okkur fannst, enda
sumir okkar orðnir rígfullorðnir
menn þegar þeir loks fluttu að heim-
an.
Hjölli frændi var gæfumaður í
einkalífinu, hann giftist Lillý á með-
an við bjuggum enn á Bestó og
bjuggu þau í kjallaranum. Ekki leið á
löngu þar til Tóti fæddist og bættist
nánast í bræðrahópinn og síðan kom
Dísa, sem varð eiginlega litla systir
okkar bræðra og átti í okkur hvert
bein.
Fjölskyldan Hellulandi 5 hefur
alltaf verið gríðarlega samheldin,
alltaf í uppí Víking eins og það var
kallað, á Akureyri á Andrési og víð-
ar.
Við bræður erum harmi slegnir við
fráfall frænda okkar, við sendum
Lillý, Tóta og Dísu, mökum og
barnabörnum okkar innilegustu
samúðarkveðjur, megi Guð styrkja
ykkur í sorginni.
Við kveðjum ástkæran frænda á
þann hátt sem við vitum að honum
hefði líkað:
Áfram Víkingur!!!
Þórður, Halldór og Lárus jr.
Horfin er á braut
frábær manneskja og
góður vinur. Þegar
mér verður hugsað til
Ástu, hrannast upp minningar frá
því á unglingsárunum en þá hófst
óslitin vinátta okkar Ástu. Þær
minningar eru dýrmætar og gott að
eiga. Ásta var mikil fjölskyldumann-
eskja og varla finnst eins samheldin
stórfjölskylda og hennar. Ég minnist
brossins hennar Ástu, skemmtilega
glettna augnaráðsins og dillandi
hláturs hennar. Hún var alltaf svo já-
kvæð, vingjarnleg og hlý. Já, Ásta
hafði sannarlega stórt hjarta. Öll
börn löðuðust að henni, því fékk son-
ur okkar að kynnast.
Það er mér minnisstætt þegar ég
fór í fyrsta sinn í veislu með vinkon-
unum ásamt mökum í Réttarselið til
þeirra hjóna. Vinalegt viðmót, rausn-
ar- og myndarskapur þeirra var með
eindæmum. Það var eins og flokkur
Ásta Ingvarsdóttir
✝ Ásta Ingv-arsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 4.
nóvember 1955.
Hún andaðist á
heimili sínu í
Reykjavík 13. mars
síðastliðinn og var
jarðsungin frá Bú-
staðakirkju 25.
mars.
þjónustuliðs hefði séð
um veisluhöldin. Eftir
því sem árin liðu fór ég
samt að átta mig á því
að Ásta galdraði þess-
ar veitingar fram á
engri stundu, án nokk-
urs fyrirvara og alltaf
með bros á vör.
Okkur er efst í huga
af hve miklum hetju-
skap og hugprýði Ásta
tók veikindum sínum.
Vel studd af Binna,
börnunum og sínu
nánasta fólki. Alltaf
hafði hún nóg til að gefa öðrum.
Sjálfur lenti ég í slysi, þar sem ég
þurfti að stokka upp líf mitt. Ásta
hefur eflaust ekki gert sér grein fyr-
ir því hversu hvetjandi áhrif hún
hafði á mig. Oft var mér hugsað til
hennar og hvernig hún tókst á við
sína erfiðleika af æðruleysi. Ég
þakkaði Ástu aldrei þennan stuðn-
ing.
Haustið 2006 rákumst við á kunn-
uglega „drengi“ utan alfaraleiðar á
strætum Kaupmannahafnar. Það
voru þeir Ingvar og „synir“. Binni,
Bjarni og Einar eru jú tengdasynir,
en í þessari samheldnu fjölskyldu
held ég að enginn munur sé þar á.
Ingvar hafði gert sér ferð út fyrir
landsteinana með hópinn sinn til að
finna rétta trébæsinn, sem ekki var
fáanlegur á Íslandi. Mamma og syst-
urnar, höfðu annað þarfara að gera
en að þræða byggingavöruverslanir.
Um kvöldið snæddum við saman
og nutum þess að vera til. Hver hefði
trúað að einhver í þessum hóp væri
að glíma við alvarlegan sjúkdóm, slík
var kátínan, jákvæðnin og stemning-
in við borðið. Hver hefði trúað því að
nú rúmu ári síðar væru tveir af
sessunautum okkar þetta kvöld ekki
lengur á meðal okkar. Myndbrot frá
þessu kvöldi eiga eftir að hlýja okkur
um ókomna framtíð.
Ásta var orðin þreytt í lokin og er
nú búin að fá hvíldina. Okkur þótti
öllum vænt um Ástu og þökkum dýr-
mæt kynni við hana. Þau gerðu okk-
ur ríkari. Við munum öll sakna henn-
ar sárt. Guð geymi hana.
Elsku Binni, Auður, Inga Lillý,
Bjarni og tengdabörn, við sendum
ykkur okkar dýpstu samúðarkveðj-
ur. Einnig vottum við foreldrum
Ástu, systkinum og öðrum aðstand-
endum innilega samúð. Guð blessi
ykkur öll og styrki.
Þegar raunir þjaka mig
þróttur andans dvínar
þegar ég á aðeins þig
einn með sorgir mínar
gef mér kærleik, gef mér trú,
gef mér skilning hér og nú.
Ljúfi drottinn lýstu mér
svo lífsins veg ég finni.
Láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
(Gísli frá Uppsölum.)
Ásta Birna, Gunnar og Þorgeir.