Morgunblaðið - 01.06.2008, Síða 24

daglegtlíf
|sunnudagur|1. 6. 2008| mbl.is
É
g er mjög stolt af
Mömmumömmu, sem
leikhópurinn Opið út
vann í sameiningu,“
segir hún, en leikritið
hefur verið sýnt í Hafnarfjarðarleik-
húsinu. Þær María Ellingsen standa
fyrir leikhópnum.
„Ég skrifaði mastersritgerð um
leikstjórn og lýðræðislegar aðferðir í
leikhúsinu. Ég er alin upp í hefð-
bundnu leikhúsi þar sem leikstjórinn
er allsráðandi og allt fer í gegnum
hann. Sú aðferð stendur alveg fyrir
sínu.
En hún losar leikarann undan
ábyrgð á því að taka á öllum sínum
sköpunarkrafti og skapa leik-
hússtykki í samvinnu við aðra.
Verkið Mammamamma er unnið
upp úr reynslusögum kvenna um
móðurhlutverkið. Við létum þessar
reynslusögur kveikja á okkar eigin
ímyndunarafli og fleygðum hug-
myndum okkar út í loftið og fylgd-
umst svo með því hvert þær fóru. Já
svona fer þessi. Hún er fín þarna. En
svo kom kannski önnur betri og þá
var hin lögð til hliðar.“
– En verður ekki bara tómur
hringlandaháttur, þegar enginn er
leikstjórinn?
„Við allar fæðingar er ljósmóðir og
það er leikstjóri til staðar. Hann
skipuleggur vinnuna og meðan leik-
ararnir eru í leikritinu og reyna að
hleypa lífi í það á sviðinu, þá sit ég úti
í sal og horfi á. Og ég verð auðvitað
að segja hópnum það sem ég sé og
hvernig við getum lagfært það sem
ekki gerir sig. En ég held því ekki
fram að mitt álit sé það eina rétta.
Mammamamma á að vekja okkur
til umhugsunar um mæðra-
sambandið.
Sjálf hef ég allt í einu skilið hvað
ég stend í stórri þakkarskuld við
mömmu. Hún uppgötvaði ekki hvað
henni þótti vænt um móður sína fyrr
en hún lá banaleguna. Og þá var orð-
ið of seint fyrir mömmu að tjá henni
væntumþykjuna.
Við mamma höfum átt erfitt með
að segja ég elska þig hvor við aðra.
Hins vegar er þetta ekkert mál milli
mín og dóttur minnar. En nú er kom-
ið að mér að klappa fyrir mömmu.
Hún gaf mér trú á sköpunarmátt
minn, hvort heldur í skriftum, leik,
leikstjórn, teikningu og raunar
hverju sem er. Hún ól okkur upp
fjögur systkinin og þótt ýmislegt
kæmi upp á og ég flytti til dæmis að
heiman sextán ára gömul, þá reyndi
hún að gera sitt bezta. Það skil ég nú
þegar ég er komin á fullorðinsár og
sjálf með fjölskyldu. Það kostar sitt
að halda fjölskyldu gangandi og helzt
með kærleika.“
– Hvað myndi mamma þín segja
um Mömmumömmu?
„„Flott sýning. Ég fíla hvernig þið
notið sviðið.“ (Sviðið er bleikt og
hringlaga og áhorfendur sitja allt í
kring.) Svo myndi hún gráta inn á
milli. Og hlæja.
Það er svo margt lagt á okkur kon-
urnar. Sjáðu bara,“ segir Charlotte
og strýkur óléttuna. „Ég er móðir og
veit að það er vinna að ganga með
barn. Og nú sé ég fram á að fá tvö í
fangið. Meðgangan vekur alls konar
spurningar, eins og til dæmis hvaða
áhrif hún hafi á líkamann. Fæ ég lík-
amann minn aftur? Fæ ég brjóstin
mín aftur?
Svo lesum við um konur sem eign-
uðust kannski tíu börn. Hvernig gátu
þær alltaf verið ófrískar? Og hvernig
fóru þær að því að ala upp öll þessi
börn? Og halda utan um fjölskylduna
í leiðinni.“
– Mammamamma er þá óður til
móðurinnar.
„Tilgangur minn með sýningunni
var að fá fólk, karla og konur, til að
hugsa um og tala saman um móð-
urhlutskiptið og að eiga móður, velta
því fyrir sér hvert móðurhlutverkið
væri í raun og veru. Ég var alls ekki
með það í huga að stýra áhorfand-
anum til þess að klappa fyrir móður
sinni. Efalaust hafa einhverjir
reynslu sem þeim finnst ekki ástæða
til að klappa fyrir.
Það kom til mín maður eftir frum-
sýninguna og sagði að hann hefði
fyrst klappað fyrir leikurunum og
leikritinu, en þegar hann hélt áfram
þá fann hann að hann klappaði fyrir
móður sinni.“
Með verðlaun í farangrinum
Charlotte Böving er fædd í Árós-
um, á stofusófanum í lítilli íbúð við
Frederiksbjerg í miðbænum.
Mamma hennar, sem kenndi leik-
skólakennurum leiklist og rytma/
tónlist fyrir börn, segir að sem barn
hafi Charlotte leikið sér ein tímunum
saman og búið til sinn heim. Sjálf
segist hún ekki hafa viljað leika við
stóru systur af því hún var svo fyr-
irferðarmikil og truflaði einkaheim
Charlotte.
„Ég er enn góð í því að vinna ein,
reyndar hefur mér alltaf liðið vel að
skapa ein, en þegar eitthvað bita-
stætt er orðið til vill ég fara með það
út í hópinn. Þegar maður er góður í
einu, þá er gott að æfa sig í öðru, til
dæmis að taka þátt í sköpunarsam-
starfi eins og Mömmumömmu.
Það er gaman að skapa, þegar
hugmyndin er skýr og veltur ein-
hvern veginn fyrirhafnarlaust áfram,
eins og það getur verið erfitt, þegar
hún kemur ekki hlaupandi.“
Þegar Charlotte var 15 ára þurfti
hún að velja sér vettvang til viku
starfskynningar og hún valdi stóra
leikhúsið í Árósum. Hún segist núna
ekki vera viss um hvað réð því vali,
en sennilega hafi hún samsamað
sköpunarheiminn leikhúsinu. Það var
hins vegar ekki fyrr en fjórum árum
síðar að hún uppgötvaði að það var
hægt að mennta sig í leiklist. „Ég
þekkti engan leikara eða annan leik-
hússtarfsmann og ég hélt að maður
þyrfti að vinna sig inn í leikhúsið, til
dæmis með því að mála leiktjöld eða
gera eitthvað annað.“ Hugurinn
hneigðist til myndlistar, en þegar
möguleikinn á leiklistarnámi rann
Kaupmannahöfn Smurbrauðsjómfrúin og múslimakonan. Ást Charlotte Böving leikur með tilþrifum.
Ferðalagið er áskorunin
Morgunblaðið/Frikki
Órög Charlotte Böving er hvergi hrædd við að brydda upp á nýjungum og fylgja þeim eftir.
Hún hefur kallað sig ljósmóður leiksýning-
arinnar Mömmumömmu og Charlotte Böving
hefur komið víðar við í íslenzku leikhúsi; leikið,
skrifað og leikstýrt. Og svo er hún sjálf mömmu-
mamma og gengur með tvíbura undir belti.
Freysteinn Jóhannsson talaði við hana.
Reykjavík Það sópar að smurbrauðsjómfrúnni .