Skinfaxi - 01.09.1926, Qupperneq 25

SKINFAXI
121
Flatlendið danska gefnr heimþrá hans byr undir báða
vængi, og það er fossaniðurinn, sem hann þráir lieitast:
Þá væri, Sjáland, sælla hér
sumarið þitt og blómin,
ef þú gætir gefið mér
gamla fossaróminn.
I huga porsteins eru ekki einungis fossarnir, heldur
hver lækjarspræna eins og lífi gædd vera, sem syngur
tign og fegurð íslenskrar náttúru lof og dýrð. Rödd
þeirra er í eyrum skáldsins „fögur, hugljúf og hrein,“
engu síður en rödd sólskríkjunnar. Strengjaleikur silf-
urtærra linda og lækja, fossaniður og fuglasöngur, er
porsteini „heilagt hjartans mál.“ f>vi er eigi undarlegt
þó að honum hitni í skapi og harpan fái „hvassa tóna,“
þegar ráðgert er að firra frelsi þessa vini hans og ljóða-
bræður, skera á streng þeirra, leggja á þá ánauðarok,
setja þá í það óþrifaverk að mala gull.
Skáldum vorum liefir orðið drjugort um fossa og
vatnanið. Væri gaman að athuga og bera saman kvæði,
sem getin eru frammi fyrir þessum furðuverkum nátt-
úrunnar. Hér er ekki tækifæri til þess. pó verður að geta
eins kvæðis, sem eitt af böfuðskáldum vorum hefir
ort um stærsta og mikilfeng'legasta foss landsins, af
því að það, ásamt fleiru, varð tilefni þess, að por-
steinn Erlingsson orti kvæði sitt: „Við fossinn“, sem
hér verður lauslega vikið að.
]?egar Einar Benediktsson stendur frammi fyr-
ir Dettifossi, er það fyrst og fremst krafturinn, sem
beillar liug' hans. Og honum verður fyrst fyrir að heita
á þennan milda mátt til fulltingis, skálda-anda sínum,
svo að hann fái skapað „ljóð er lifa“:
Eg veit, eg finn við óms þíns undraslátt
má efla mannleg hjörtu. Slá þú hátt,
fosshjarta. Styrk minn hug og hönd að skrifa.
Brátt kemur hugsunin um auðlegðina, sem fólgin er í
öllum þessum reginkrafti: