Skinfaxi - 01.10.1936, Qupperneq 27

SKINFAXI
123
hiti. En hér er ekkert mýbit, þótt bærinn standi við
vatn. Það er munur eða í Dölunum, og lieldur kýs eg
kaffirjómann þynnri og vera laus við mývarginn.
Eg ,geng út fyrir bæinn, að svolitlum fossi, sem er í
ánni. Það er gaman að sjá heim að bóndahæjunum, og
sjá heyið á viðum, skóglausum svæðum, í bólstrum.
Seinna fer eg gegnum skóg, niður að ánni. Þar er fjöldi
unglinga og fullorðinna að synda og haða sig. Það er
iika þægilegl að komast út í vatnið i þessum hita. Botn-
inn er góður, en maður þarf að vaða langt út, til þess
að geta synt. Sumir eru í bátum og róa þeim lengra
niður eftir, og synda j)ar sem dýpið er meira.
Margir unglingar eru dökkbrúnir á kroppinn. Það er
auðséð, að þeir hafa notið bæði vatns og sólar. Fólk
notar skógarrunnana á bökkunum fyrir klefa, og hengir
sundfötin sín til þerris á greinarnar, meðan það fær sér
sólbað í skógarrjóðrunum.
Eg var komin dálítinn spöl upp skógargötuna, áleiðis
til þorpsins, er eg saknaði sundbolsins. Sneri eg því við
aftur. Þá mætti eg konu, er eg liafði séð áður um dag-
inn og spurt lil vegar. Hún brosti við mér glaðlega.
— Gleymduð þér einhverju? Eg kvað já við því, og
sagði sem var. Eg hraðaði mér því næst niður á árbakk-
ann. Bolurinn hékk á sínum stað, og eg lagði aftur á
stað til þorpsins. Konan, er eg mætti áður, hefir þá
staldrað við í skóginum. Ef til vill hefir hún verið ofur-
lítið forvitin, ef til vill hefir hana langað til að sýna
mér sænska gestrisni. Eg kasta á hana kveðju. — Þér
eruð ekki Svíi? segir hún, eftir að hafa fengið að vita,
hvernig gekk með sundbolinn. — .la, nei, nei, svara eg.
-— Finnsk? segir konan. — Mikil ósköp, nei. — En út-
lendingur eruð þér nú samt. — Já, eg hefði nú haldið
það. Þér skuluð hara reyna að gizka á, hvaðan eg er.
Hún virðir mig fyrir sér um stund. — Þér gætuð vel
verið Breti, segir hún eftir litla þögn. — Svo voldug