Skinfaxi - 01.10.1936, Qupperneq 28

124
SKINFAXI
er eg ekki, svara eg. — Norðmaður ef til vill? Nei. —
Dönsk eruð þér nú ekki.
Eg segi henni að lokum, að eg sé íslendingur. — Mér
var farið að detta það í liug, segir hún, — en eg þorði
ekki að segja það. Við erum komnar inn í þorpið.
— Eg er viss um, að þér eruð fyrsti Islendingur, sem
hér hefir staldrað við, segir frúin. Við höfðum nú sagt
hvor annarri nöfn okkar.
Daginn eftir hittumst við aftur niðri við vatnið. Hafði
hún þá með sér kaffi og góðgerðir. Drukkum við kaffið
úti í skóginum, eftir baðið í ánni. Hún spurði ósköpin
öll um ísland, og var þó alls ekki mjög fáfróð um það,
enda hafði hún áður verið kennslukona. (Seinna vissi
eg, að hún skrifaði grein í blað eitt þar í Vármlandi og
sagði frá því, er hún hafði orðið vísari um ísland, eftir
þessi samtöl okkar).
Við gengum síðan aðra leið og lengri, í gegnum skóg-
inn, og sýndi hiin mér æfagamlar byggingar, þarna
skanunt frá bænum. Um kvöldið bauð hún mér heim
lil sin, og var yfirleitt svo gestrisin, sem bezt verður á
kosið.
Við gengum saman upp á eina hæðina við Torsby.
Valberget, Valsbjargið. Það var nokkuð liátt og skógi
vaxið alla leið. Var þaðan yndisfagurt útsýni yfir hér-
aðið. Eg gat ekki annað en hugsað til kunningja míns
í Kristinehavn, þegar eg leit yfir þessar fríðu sveitir.
— Sér var nú liver eyðimörkin, og ekki þætti þetta ó-
blómlegt heima á Fróni. Frúin vildi fá mig til að dást
að Vármlandi. — Er þetta ekki dásamlegt? spurði liún.
— Jú, þetta er yndislegt, en jafn stórkostlegt og islenzk
náttúra er það nú ekki. Hún var ekki vel ánægð með
svarið, en játaði þó, að fegurð Noregs t. d. væri stór-
felldari en Vármlands.
Við ræddum ýmislegt. Meðal annars lét eg í ljósi að-
dáun mína á skáldskap Selmu Lagerlöf. En þá áttum
við ekki samleið lengur. — Æ, nei, sagði hún — Það