Skinfaxi - 01.10.1936, Side 34

130
SKINFAXI
ógleymanlegir. VeðriS var alla jafna gott, sólskin og
blíða, og voru einkum kvöldiu yndislega fögur. Það var
eitthvað undarlega lieillandi, þetta landslag; skógarnir,
vatnið, hæðirnar og hýlin sveipað gliti kvöldsólar, eða
silfurskærri mánabirtu. Eg liefi að vísu ekki viða farið,
en fáa staði mundi eg fremur óska mér að sjá aftur
heldur en Vármland. Og trúað gæti eg því, að fyrir þá,
sem þar eru bornir og barnfæddir, sé það bókstaflega
rétt, er stendur í Vármlandsvísunni:
— Þólt fengi eg að líta hið fyrirheitna land,
eg feginn heim til Vármlands aftur sneri. —
Eg kvaddi Vármland, eftir vikudvöl að Helgeby, og
fór með skipi til Fryksta, seinni hluta dags, í yndislegu
veðri. Var sú ferð óviðjafnanaleg. Áður en eg fór frá
Helgeby, skrifaði eg þessar vísur í gestabókina, innan
um fjölda marga lofsöngva um Vármland, á ýmsum
tungumálum.
Hér var gott að gista.
Gústa Berlings saga,
björtum töfra bjarma
brá um þessa daga;
hýrar skógarhlíðar
hlógu móti sólu,
ljúft í mánaljósi
leit eg forna Njólu.
Itauðu og hvítu rósir,
runnar iðjagrænu,
vatnið bjarta, bláa,
birkilundar vænu,
háu, hljóðu skógar,
hvanngrænt, döggvott engi,
ykkar milda unað
elska og man eg lengi.
Hátt í norður höfum
hólminn á mig kallar,
þar sem eldur ólgar
undir brynju mjallar.