Skinfaxi - 01.10.1936, Qupperneq 46

142
SKINFAXI
umhverfis nokkra menn í fínum klæðum. Þeir útbýttu
til fólksins brauði og vistum, fé og fatnaði.
— Guð blessi ykkur, sagði fólkið og faðmaði fætur
þeirra.
Þeir broslu og voru sælir.
— Hvaða menn eru þetta? spurði eg.
Og fylgdarkona mín svaraði og sagði:
— Þessir menn eiga ekki liér heima, þeir eru frá borg-
inni hér hinum megin við sléttuna. Þeir eru að gefa
fyrir sálu sinni, þeir hafa iðrazt sinna synda og síns líf-
ernis, en þeir bæta fyrir líferni sitt með þvi að gefa fá-
tækum; þess vegna læt eg þá vera í friði hér. — Við
héldum ferðinni áfram. I einu stóru húsi var mikill
mannfjöldi saman kominn. Fólk lá þar á gólfinu, á
grúfu, og hafði höndur fyrir andliti. Sumir titruðu af
krampakenndum gráti og gáfu öðruhvoru frá sér ámát-
leg vein.
— Hvers vegna er fólkið svona? si^urði eg.
— Það er að biðjast fyrir, svaraði fylgdarkona mín.
Að bæninni lokinni stóðu allir upp og einn fór að vitna
um dýrð skaparans. Þá tók eg eftir nokkrum velklædd-
um konum, sem eg bafði ekki séð fyrr. Þær voru í
dýrum klæðum og báru festar um liáls sér. Við hverja
festi hékk lítill kross úr silfri eða gulli og á honum
mynd af Ivristi. — Þetta eru góðar konur, hugsaði eg.
Eg sá, að þær útbýttu lil fjöldans einhverri bók í gylltu
bandi. Fólkið þakkaði þeim fyrir með tár í augum.
— Hvaða konur eru þetta? spurði eg.
()g fylgdarkona mín svaraði og sagði:
- Þessar konur eiga ekki hér heima; þær eru frá
borginni hinum megin við sléttuna. Bókin, sem þú sérð
þær útbýta, er biblian. Þær liafa iðrazt síns lifernis og
koma hingað til þess að fá fyrirgefning synda sinna.
Þær útbýta hinni helgu bók í því skyni, að liún megi
verða til þess að forða öðrum frá þvi að fara þann veg,
er þær sjálfar liafa gengið. —