Skinfaxi - 01.10.1936, Qupperneq 47

SKINFAXl
143
Það varð morgunn og það varð kvöld.
Hún fylgdi inér út fyrir þorpið, þangað sem við tóku
grónir akrar og lauffagrir skógar. Trén voru alsett
gullnum ávöxlum. Hingað og þangað um skóginn voru
stór hús.
— Hvaða hús eru þetta? spurði eg.
— Það eru forðahúr, sem nábúaríki mitt liefir. Húsin
eru full af allskonar vistum.
— Því eru þær ekki notaðar, svo að fólkið í þorpinu
deyi ekki úr hungri? spurði eg af barnaskap. En hún
horfði á mig án skilnings og svaraði dálítið kalt:
— Hér er gjaldeyrisskortur.
Siðan fylgdi hún mér út á þjóðveginn, rétli mér liönd
sína og sagði:
— Eg er Fátæktin, sem send er inn i líf ykkar mann-
anna, til þess að þroska ykkur og leiða ykkur á hinn
rétla veg. Þann eina veg lil guðsríkis.
Hún var horfin. Eg var einn.
—< Fylg mér, heyrði eg sagt við hlið mína.
Eg leit við og sá konu standa þar hjá mér. Hún var
vel og snyrtilega klædd. Hún liafði hvítt og fallegt and-
lit með engum hrukkum á enninu.
— Það táknar hamingjusamt líf, hugsaði eg.
— Eg er Auðlegðin, sagði hún, dætur mínar heita
Létlúð og Synd. Hér fram undan sérðu ríki vort. Fylg
mér þangað.
Eg lmeigði mig og við gengum til borgarinnar vinstra
megin við sléttuna.
Á móti okkur komu tvær yndislegar stúlkur í ljósum
kjólum. Þær sungu og dönsuðu eftir sólgljáðu strætinu.
— Yelkominn! Velkominn, gakk inn í fögnuð vorn
Og þær tóku um háls mér með nöktum, hvítum hand-
leggjum og kysstu mig sín á hvorn vanga. Síðan hurfu
þær og eg var einn á ferð með hinni fögru konu. —
Þetta voru dætur mínar, sagði hún.
Við gengum áfram inn í borgina. Þetta var falleg