Skinfaxi - 01.04.1950, Qupperneq 19

SKINFAXI
19
brugðin sögu sænsku og norsku dansanna í því, að
Danir tóku ekki upp færeysku dansana, heldur byrjuðu
á því að safna saman dönsum, er dansaðir voru út
um landsbyggðina. Flest voru þetta leifar af gömlum
samkvæmisdönsum, og margvisleg afbrigði af polk-
um, skottísum og hirðdönsum. Þeir dansar, sem Danir
kalla sína þjóðdansa, eru því flestir af erlendum toga
spunnir, svo og mörg danslögin. Nokkuð er einnig
um aðflutta dansa, en þrátt fyrir það, eru dansarnir
nú orðnir einkennandi fyrir Dani og þeirra lifnaðar-
háttu, og spegla, ýmis sérkenni sinnar samtiðar.
Söngdansar hafa einnig þróazt í Danmörku, þótt
elcki séu þeir byggðir á færeyskum dönsum.
Dönsku dansarnir eru yfirleitt fremur einfaldir og
'fljótlærðir, og hafa m. a. þess vegna náð miklum tök-
um á æskunni. Margir eru fjörmiklir og oft bregður
fyrir fyndni í þeim.
Þjóðdansar þessara þriggja Norðurlanda hafa bor-
izt til annarra landa með ferðamönnum, innflytjend-
um eða námsmönnum, en þegar dansar þessir lenda í
góðum höndum, geta þeir orðið hin bezta landkynn-
ing. Sjaldnast eru það söngdansarnir, sem berast frá
heimalandinu, þó kemur það fyrir, að þeir séu þýddir.
Eins og sýnt hefur verið fram á hér á undan, eiga
Svíar, Norðmenn og Danir enga sérstaka þjóðardansa,
sem erfðir hafa verið frá fyrri öldum. Þeir dansar,
sem þeir kalla sína þjóðdansa, eru flestir samdir eða
þróaðir á síðustu tveim öldum, frá mjög líkum upp-
tökum. Þrátt fyrir sinn unga aldur hafa dansarnir
tekið á sig blæ sinnar þjóðar, og ætíð bera þeir blæ
samtiðarinnar. Undir eðlilegum kringumstæðum halda
þeir áfram að þróast og breytast, alveg eins og aðrar
athafnir mannsins. Smám saman getur einhver eða ein-
hverjir dansar náð sérstökum og varanlegmn vinsæld-
um og méð tímanum orðið einkennandi fyrir þjóð-
ina — þjóðardansar.
2*