Skinfaxi - 01.04.1950, Qupperneq 24

24
SKINFAXl
trjáviði fara sízt minnkandi, því auk þess sem trjá-
viður er jafnan mjög verðmætt byggingarefni, er hann
meira og meira tekinn til meðferðar við ýmislegan
iðnað og margs konar gerviefnaframleiðslu á seinni
árum.
Frá sjónarmiði ræktunarmannsins er skógrækt einnig
mjög mikilsverð, sérstaklega í köldum og vindasöm
xnn löndum. Skógurinn veitir öðrum gróðri skjól og
hefur bætandi áhrif á loftslagið, þar sem hann vex
á stórum svæðum. Það er einnig hægt að rækta skóg
á landi, sem er óhæft til ræktunar annars nytjagróð-
urs, t. d. á brattlendi og í grýttu landi. Skógar auka
mjög á náttúrufegurð landanna og gera dýralífið fjöl-
breyttara.
Ekki er nokkur vafi á því, að ef hér á landi yrði
hafizt handa með ræktun barrskóga svo um munaði,
myndi það hafa verulega bætta afkomumöguleika i
för með sér og stórkostlega fjárhagslega þýðingu i
framtíðinni fyrir húsetu í landinu. Það skapaði at-
vinnu og þar væri einnig komin ný grein innlendrar
framleiðslu. En það út af fyrir sig er að sjálfsögðu
mjög eftirsóknarvert fyrir þjóð eins og Islendinga, sem
þarf annars að flytja inn frá öðrum löndum svo stór-
an hluta nauðsynjavara vegna fábreytni innlendra
auðlinda.
Hægt er að gera sér nokkra grein fyrir því, hvemig
þrif og vöxtur barrskóga yrði hér, með samanburði
við skógivaxin lönd á svipuðum breiddargráðum, með
svipuðu loftslagi og hitastigi. Tökum t. d. Norður-
Noreg til samanburðar. Ef árlega væri gróðursett í
250—300 ha. hér, myndi vera hægt að fullnægja viðar-
þörfinni innanlands að 80—100 árum liðnum, miðað
við ársþörfina eins og hún er nú. Ef plantað væri í
kjarrvaxin svæði, þyrfti 1,5—2 millj. plantna árlega
í þessa landsstærð, en meira ef plantað væri á bei'-
svæði. Áætlað er, að vanur maður geti gróðui'sett allt