Skinfaxi - 01.04.1950, Qupperneq 36

36
SKINFAXI
cyCárui Siqurb,
Lcju.rbiorn.iSon:
Gleðin í bæ og byggð.
Gerum nú ráð í'yrir, að unga fólkið i einhverri
sveit eða kaupstað hafi tekið höndum saman til þess
að sýna sjónleik. Þá ber þegar í stað upp vandaspum-
inguna. Hvað á að leika? Finna verður hæfilegt við-
fangsefni, sem leikendur x-áða við og hentar leiksviðinu
í byggðarlaginu. Ef til vill eru uppskriftir af gömlum
leikritum á sveimi einhvei’s staðar og er þá gripið til
þeirra, ef ekki er leitað fyrir sér hjá leikfróðum mönn-
um í Reykjavík um lán á leikhandriti. Hvorug leiðin
er heppileg. Handrit, sem hafa þvælzt manna á milli
ámm saman í uppskrift eftir uppskrif, em venjulegast
full af skrifvillum og hafi þýðingin ekki verið góð í
upphafi getur síðasta uppskriftin verið hroðalega út-
leikin, hvað málfar snertir. Auk þess em það ekki
beztu leikritin, sem langlífust em á þessum vergangi;
það eru gamlir kmmingjar eins og „Apinn“, „Frúin
sefur“ eða „Lifandi húsgögn“. Og leikfróðu mennimir
í Reykjavík vita sjaldnast, hvað hentar hverju sinni
eða hvernig skilyrðin em fyrir leiksýninguna. Senda
þeir þá nærtæk viðfangsefni, svo sem ærslafengna skop-
leiki, stundum staðfærða til smekkbætis, og hafa t. d.
skopleikir Arnolds og Bachs farið þessa leiðina út um
allar jarðir. En slík viðfangsefni leiða fyir en seinna
á glapstigu. Leikendur venjast á auðlærð skrípalæti
og skringibrögð, sem áhorfendur gína yfir meðan þeir
fá ekki leið á léttmetinu, en eftir það er þrautin þyngri
að kenna þeim að meta leiksýningar yfir höfuð og
vei’ður ekki gert nema með talsverðu átaki.