Skinfaxi - 01.11.1952, Qupperneq 47

SKINFAXI
143
vegna fámennis og vill ekki verða hernaSaraðili vegna þess,
að styrjöld og hernaður er siðleysi og villimennska í vitund
íslendinga, enda samrýmist það eitt íslenzkri menningu að
vilja lifa i sátt og friði við allar þjóðir i fullri vitund þess,
að allir menn eiga jafnan rétt til lífs og lifshamingju. Teiur
þingið, að styrjaldir séu einkum hættulegar æskulýðnum, beint
og óbeint, og það eitt sé samboðið frjálsu æskufólki að láta
hvergi ánetjast þeim hernaðaráróðri og ofstæki, sem kveikir
haturshug til heilla þjóða. Virðing fyrir lifinu og manninum
er kjarni íslenzkrar menningar, sem ungmennafélögin skulu
vernda.
Sambandsþingið telur, að það sé hlutverk íslenzkrar þjóðar
að vernda land sitt og nytja auðlindir þess, og snýr það jafnt
að ræktun islenzkrar moldar, iðnaðarstöðvum og verndun
fiskimiðanna kringum landið, enda lúti þau íslenzkri lögsögn.
Fagnar þingið því, sem gert hefur verið til að færa iit íslenzka
landhelgi og bendir á þú staðreynd, að uppeldisstarf ung-
mennafélaganna á að búa ungu kynslóðina undir hlutverk sitt
við gæzlu og verndun íslenzkrar landsréttinda og þjóðarauðs.
Þar sem islenzk þjóðernistilfinning hlýtur jafnan að vera í
nánum tengslum við sögu, tungu og bókmenntir þjóðarinnar,
er ungmennafélögum sérstaklega skylt að heiðra öll þessi
verðmæti og gera þau sem hjartfólgnust ungu kynslóðinni.
Beinir þingið því jafnframt til fræðslumálastjórnarinnar að
hlutast til um, að rithöfundar þjóðarinnar ferðist um meðal
skóla og æskulýðsfélaga landsins og kynni verk sín og ann-
arra og flytji erindi um bókmenntir. Sömuleiðis, að aukin
verði til muna kennsla i sögu þjóðarinnar i framhaldsskól-
um landsins og að íslandssaga verði ein af landsprófsgrein-
um.
Þar sem fjárhagslegt sjálfstæði þjóðarinnar hlýtur að byggj-
ast á verklegri menningu alþýðunnar, skorar þingið á yfir-
stjórn menntamálanna að auka verklegt nám í sltólum lands-
ins og beina með því hugum unglinga að þjóðnýtum störfum.
Lýsir þingið ánægju sinni yfir þeirri viðleitni, sem þegar
er hafin í þessa átt af liálfu einstakra bæjarfélaga, stofnana
og rikis.
Jafnframt vill þingið vekja athygli á mikilvægi þess, að
unglingar geti fengið atvinnu við þjóðnýt störf, þegar er þeir
hafa þroska til, en atvinnulaus æslculýður er þjóðarböl, og
koma skólar, skemmtanir og íþróttir því aðeins að notum,
að unglingarnir venjist á vinnu og fái atvinnu. Telur þingið,
að ríkisvaldið hafi ótvíræðar skyldur í þessu efni.