Skinfaxi - 01.07.1956, Blaðsíða 17

SKÍNFAXI
65
sem krefjast lítillar hitaorku. Þetta liefur þegar tek-
izl með viðunandi árangri, einkum á ftaliu.
Enn er fjárhagslega ofviða að nota sólarorkuna til
að framleiða rafmagn. Til þess eru notaðar hinar
svonefndu sólarrafhlöður, sem nýlega hefur tekizt að
gera. Einn fennetri þess efnis, sem hér um ræðir, skil-
ar um hundrað vöttum af rafmagni. Væri venjulegt
húsþak í sæmilega sólriku landi lagt þessum sólar-
rafgeymum meðan sólin skín, skilaði það nægilegu
rafmagni til allra heimilsnota. Því miður er sólarraf-
geymirinn ennþá aðeins leikfang \ isindamanna; hann
er alltof dýr til almenningsnota. Reynslan hefur samt
oft áður sýnl og sannað, að shk tæki geta orðið við-
ráðanleg fjárhagslega, ef eftirspurnin verður nógu
mikil, svo að framleiða megi ]iau i stórum stíl. Von-
andi verður hið sama uppi ó teningnum í þessum efn-
um.
Sólarorkan — uppspretta lífsins.
Sýnt er, að þótt sólarorkan sé öllum frjáls, gela
menn ekki notfært sér hana án kostnaðar. Samt er það
ljóst, að þar sem aðeins er þörf fyrir tiltölulega lág'l
hitaslig, er sólarljósið ekki dýrara en liver annar
orkugjafi. Einnig má gera ráð fyrir, að er tímar líða
fram, megi lækka svo koslnað við að safna sólar-
orku og magna hana, að allir njóti þar góðs af.
Mannfræðingar telja, að maðurinn liafi fyrst hafizt
yfir dýrin, þegar hann lærði að nota eldinn. Forn-
Grikkir þökkuðu þetta afr,ek Promeþeusi, sem rændi
eldi af himnum til afnota fyrir manninn. Vísinda-
maður nútimans er eins konar nýr Prómeþeus. Hann
glímir við þá raun að ausa af þeirri orkuíind, sem
mest er allra orkulinda, eldi sólarinnar. En hann ger-
ir í rauninni lífið á jarðkringlunni mögulegt.
5