Skinfaxi - 01.07.1956, Blaðsíða 9

SKINFAXI
57
um gæðingum sínum. Þá brostu við þeim tún og akrar
í skjóli skóganna, og fuglarnir sungu glaðlega á grein-
um trjánna, þegar kapparnir riðu til Þingvallaþings,
og réðu þar ráðum sínum. Þá hellti sólin geislum sín-
um yfir gróðurlendi og grasvelli, og blærinn hjalaði ljúf-
lega við bjarkirnar meðan eldri mennirnir sættust á
mál, dæmdu fésektir og vísuðu málum til alþingis, en
unga fólkið reikaði um hljóða reiti og þuldi dagdrauma
um ástir, frama og fögur ævintýr. Þá var þetta land
fagurt og frjósamt.
En skógarnir eyddust, foksandurinn fékk opna leið
niður á flatlendið, aldfjallaaskan breiddist yfir gróður-
inn, vikurbyljirnir söguðu sundur rætur jurtanna. —
Og nú stöndum við hér í dag og sáum í þetta bera og
blómsnauða land, einstaka kalviður kemur upp úr sand-
inum, oftulitlar eltingarrætur í moldarflögum, annars.
ekkert, sem vitnar um fyrri gróðursæld. — Vikurauðn-
ir heim undir bæ á Þingskálum, hinum forna þing-
stað.
— Þjóðsaga er til um það, hver séu upptök sand-
foksins hér á Rangárvöllum: Hryssa ein, blesótt, varð
afvelta hér eigi langt í burtu frá þeim stað, er nú stönd-
um við. Lét hún þar líf sitt. Er menn komu að, hafði
myndazt flag þar sem hryssan lá. Stormurinn náði að
blása í flagið, og var það upphaf foksins, sem svo mjög
hefur farið eyðandi um þessi héruð.
— Þannig er sagan um Blesu. — Og hún sýnir þann
skemmtilega hæfileika sumra manna, að geta séð kát-
legar hliðar og kímileg fyrirbrigði, þótt alvara sé á
ferðum og uggvænlegt um haginn. Vafalaust hefur þessi
hæfileiki til þess að skynja hið skoplega gert mönnum
léttari róðurinn í þrengingum þeirra tíma, sem verst-
ir voru.
— Nýir og nýir strókar hefjast við himin og þeys-
ast um. Einn hvirfilbylurinn hrifsar kornið um leið og
ég sái, og þeytir því út í loftið. — Annars er heldur út-