Skinfaxi - 01.07.1956, Blaðsíða 10

58
SKINFAXI
lit fyrir, að ekki ætli að hvessa. Það gleður okkur, þá
liggur sandurinn niðri.
„Og svona æti)i aö vera hvert einasta lcvöld“.
Það er komið kvöld. Við félagarnir hættum vinnu og
höldum meimleiðis.
Sólin skín í vestri yfir daufbláum Reykjanesfjall-
garðinum, sendir skáhalla geisla yfir landið og leggur
blessun sína yfir dagsverk okkar félaganna. Það er
stillilogn, — hvergi hvirfilbyl að sjá. Við fyllumst trú
á verk okkar, trú á litlu fræin, sem við sáðum í dag. I
þessu dúnalogni er óralangt til upplausnar og umróts,
óralangt.
Vinnugleði sáðmannsins er sprottin af voninni um
góðan ávöxt. — Og þótt það eigi ekki fyrir okkur að
liggja að sjá verulegan árangur af starfi okkar, þá öl-
um við samt þá óbifanlegu von í brjósti, að þessar skák-
ir, sem við sáðum í nú í dag, verði upphaf lífs og gróðr-
ar á þessum gjörsnauða og líflausa sandgára.
Kyrrðin og kvöldblíðan eykur og eflir þessa von. —
Og við höldum heim, glaðir yfir unnu dagsverki.
— En að baki rís Hekla, sem um aldaraðir var hvort
tveggja í senn, skaðavaldurogaðalstákn þessa fagra hér-
aðs. Hún hefur tekið ofan, og lætur tæra kvöldhimin-
inn leika frjálst um kollinn.