Skinfaxi - 01.07.1956, Blaðsíða 7

SKINFAXI
55
1 sandgræðilu fyrir
20 árnnt
Frh.
„Geyst fer sá gamli.“
Sólin heldur göngu sinni áfram vestur bláloftin. Það
er komið hádegi. Við spennum hestana frá p'lóginum,
teymum þá upp á grasið og vötnum þeim úr tunnu,
sem við höfum flutt hingað. Vatn er hvergi hér um
slóðir.
Svo setjumst við að snæðingi. Það er sælt að fá að
leggjast endilangur og hvíla sig í hitanum. — Hitinn
verður oft afar mikill á sandinum.
Það er blæjalogn og tvíbráin titrar á sandinum, hill-
ingar eru líka miklar. Allt í einu sjáum við hvar sand-
súla eða rykfleinn rís snögglega upp af sandinum stund-
ar langt í burtu og geysist áfram með gríðarhraða.
Þetta er hvirfilvindur, sem skrúfar rykið og sandinn í
loft upp og dansar með hann út í buskann. Einkenni-
legt, hve súlan helzt bein og upprétt og tvístrast ekki.
„Geyst fer sá gamli núna,“ segir einn, um leið og
hann kemur auga á rykmökkinn. — Þessi gandreið,
sem flengist svona um sandinn í dúnalogninu, hefur
einhvern veginn fengið það einkennilega heiti, að þar
sé skrattinn á yfirreið.
„Ekki er sá gamli dauður enn,“ segjum við, þegar
strókarnir hefja sig upp og þeysast um. — Og það
kennir meira að segja hlýju í rómnum.
Annars getur verið nógu óþægilegt að lenda í þess-
Þegar stórveldi sem þér leggur út í stríð, á sóknin
að vera á lengri viglínu. Þér hefðuð mátt byrja stríðið
þegar cr kemur út úr útvarpshúsinu eða jafnvel vest-
ar.