Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1942, Blaðsíða 26

ingseldhús handan gotunnar, og næsta dag
var enn verið að flytja lík þaðan til greftrunar.
Ég ákvað, ásamt nokkrum öðrum sjómönn-
um, að leita strax um borð, því þar var tiltölu-
lega öruggt. En nú voru hermenn komnir á
göturnar, og engin umferð var leyfð, fyrr en
merki hafði verið gefið um að hættan væri liðin
hjá. Við fórum þessvegna að hjálpa hjúkrunar-
sveitum og loftvarnaliði að bjarga særðum
mönnum úr hinni eyðilögðu álmu gistihússins.
Um hálfri klukkustundu síðar, kom annar
flokkur þýzkra sprengjuflugvjela yfir borgina
og varpaði kringum 15000 íkveikjusprengjum
niður. Hús þau, sem byggð voru úr timbri, stóðu
brátt í ljósum logum. 1 þeirri ringulreið, sem
varð við þessa árás, komumst við til skips.
Skipið lá á sínum stað við hafnarbakkann,
og var óskemmt. Yfirmennirnir voru niðri og
spiluðu Poker. Þeir höfðu horft á árásirnar
frá stöðvum sínum við loftvarnabyssurnar.
Fyrir utan Murmanskborg voru allmargir
sjómenn af skipum, sem farist höfðu á leið til
Rússlands, og höfðust þeir við í gömlum her-
mannaskálum.
Eftir að hafnargarðurinn, sem við lágum við,
hafði stórskemmst af sprengjum, skipi, sem
lá fyrir aftan okkur hafði verið sökkt, og rúss-
neskur tundurduflaslæðir skammt frá bafði
sprungið í loft upp, vegna þess að sprengj a kom
beint niður á djúpsprengjur, sem voru á þilfari
hans, tókst okkur loks að afferma skipið. Við
tókum þá sand í kjölfestu og lögðumst aftur
úti á firðinum.
Loks sigldum við brott frá Murmansk í skipa-
lest, og þar sem lítið var um bjartviðri á leið-
inni, var aðeins gerð ein lítilsháttar loftárás á
okkur, en hún olli engu tjóm. Nóttina áður en
við væntum að fá landsýn aftur, var gefið
hættumerki klukkan 9 um kvöldið. Ég fór upp
á stjórnpall, til þess að taka á móti fyrirskip-
unum mínum, og þeirri sjón, se még sá, mun
ég aldrei gleyma.
Skip voru að sökkva allt umhverfis okkur.
Það var stormur og þungur sjór. Vatnið var
svo kalt, að í því gat enginn maður lifað lengur
en í mesta lagi hálfa klukkustund. Dimmt var
mjög í lofti. Ógurlegar sprengingar hristu skip
okkar stafnanna á milli. Skip lyftust bókstaf-
lega upp úr sjónum við sprengingarnar, sum
brotnuðu í tvennt eða í þrjá hluta. Þau skip,
sem óskemmd voru, fóru í allar áttir, til þess
að rekast ekki á hin sökkvandi flök. Olíubrák
þakti sjóinn. Menn syntu um, svartir af olíu,
og hrópuðu á hjálp, sem enginn gat veitt þeim.
Það varð ægileg sprenging undir skutnum á
skipinu okkar. Skotið hljóp við þetta úr fall-
byssunni, sem stóð á afturþilíari skipsins, hlað-
in. Skytturnar, sem stóðu við hana, köstuðust
niður af byssupallinum, og meiddust sumir
hverjir. Við bjuggumst til að yfirgefa skipið.
í liöfn án frckari iafa.
Eftir að hafa reynt dælurnar, komumst, við
að raun um, að þótt nokkur leki hefði komið að
skipinu, þá var því ekki bráð hætta búin. Við
settum á fulla ferð frá hinum skipunum, og
sigldum í sjö klukkustundir gegnum þykka
þoku. Loks sáum við strandlengju bregða fyrir,
og náðum höfn án frekari viðburða.
Þegar þangað kom, fréttum við að allmörg
skip höfðu sokkið í hinni síðustu árás. Þar að
auki komu tvö skip stórskemmd í höfn. Ég veit
ekki í hverju við lentum í þetta sinn, en bezt
get ég trúað, að annað hvort hafi Þjóðverjar
lagt þarna tundurdufl á leið okkar, eða þá að
margir kafbátar hafi ráðist á skipalestina.
Eftir að hafa tekið eldsneyti, var það okkar
næsta viðfangsefni að koma skipinu heim til
viðgerðar. Við vissum mæta vel, að ef hann
hvessti svo um munaði á Norður-Atlantshaíinu,
þá myndum við farast, en á slíkt var að hætta.
Daginn eftir sameinuðumst við stórri skipalest,
og var hún varin af herskipum. Eitt þeirra
sökkti kafbáti á öðrum degi ferðarinnar. Loks-
ins komum við til heimahafnar, án frekari
mannrauna, og meðan við biðum þar eftir lækn-
isskoðun, sló eldingu niður í skipið, og skemmdi
sitthvað fyrir okkur.
Nú erum við orðnir reyndir skipalestarmenn,
og förum brátt út aftur.
Kunningi af sjónum.
20
VÍKINGUR