Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1942, Blaðsíða 55

Breyting brauðsins
Saga eftir TOLSTOJ
Árla morguns fór fátækur bóndi út á akur
sinn til þess að plægja. Hann hafði ekki mat-
ast, en tók með sér dálítinn brauðbita. Þegar
út á akurinn kom, lagði hann úlpuna sína á
runna þar rétt. hjá og brauðbitann ofan á. Svo
hóf hann vinnu sína. Þegar hann hafði plægt
um stund, lét hann hestana hvílast og ætlaði
sjálfur að matast, en þegar hann ætlaði að taka
brauðið, fann hann það hvergi. Árangurslaust
leitaði hann allt um kring.
Þetta er undarlegt, hugsaði hann, ég hefi
ekki séð nokkurn lifandi mann, en samt hefir
einhver stolið brauðinu.
En litli púkinn, sem hafði stolið brauðinu,
faldi sig í runnanum og beið þess að bóndinn
færi að blóta og formæla brauðmissinum.
En þó bóndanum þætti illt að missa brauðið,
settist hann samt hinn rólegasti niður, og hugs-
aði með sér: Jæja, ég tóri af til miðdegisverð-
arins fyrir þessu. Sá sem tók brauðbitann hef-
ir sennilega haft hans meiri þörf en ég, verði
honum að góðu. Svo gékk hann að vatnslindinni
þar skammt frá, svalaði þorsta sínum og hóf
aftur að plægja.
Litla púkanum sárgramdist framferði bónd-
ans, hvernig hann í stað þess, að stökkva
upp á nef sér, árnaði þjófnum hins bezta. Því
næst hélt hann til fundar við gamla púkann
og sagði honum sínar farir ekki sléttar. Sá
gamli bi’ást reiður við, „ef bóndinn er þér sterk-
ari, er það sjálfum þér að kenna, hreytti hann
úr sér. Ef kotungarnir fara að tíðka slíka siði,
verður gamanlaust fyrir okkur púkana að lifa.
Við megum ekki láta reka á reiðanum á þennan
hátt. Farðu aftur til bóndans og bættu yfirsjón
þína, og verðirðu ekki búinn að ná honum á
bitt vald áður en þrjú ár eru liðin, skal ég
kæfa big í vígðu vatni“.
Litli púkinn varð mjög óttasleginn og hugsi.
þegar hann heyrði þennan boðskap, íhugaði
rækilega sitt ráð, og datt að lokum í hug að
taka á sig mannsgerfi og komast í vinnu-
mennsku til bóndans.
Þegar sáðtíminn kom, ráðlagði vinnumaður-
inn bóndanum að sá korni sínu í raklenda iörð,
og fylgdi bóndi ráði hans. Sumarið var ákaflega
þurrkasamt, og sæði nágrannanna skrælnaði og
VÍKTNGUR
eyðilagðist af sólarhitanum, en hjá bónda óx
vel og bar margfaldan ávöxt. Og eftir upp-
skeruna átti hann ríkulegan forða korns. —
Næsta sumar ráðlagði vinnumaðurinn bóndan-
um að sá í brekku með sendnum og gljúpum
jarðvegi, og fór bóndi enn að ráðum hans. —
Þetta sumar var óvenjulega vot.viðrasamt, regn-
vatnið eyðilagði sæðið fyrir nágrönnunum, það
spíraði ekki og rotnaði. En uppi í brekkunni
náði það ágætum þroska, svo að bóndinn fékk
langt um meira korn þetta ár en hið fyrra.
Svo mikið, að hann vissi ekki hvað hann átti
við það að gjöra.
Þá ráðlagði vinnumaðurinn bóndanum að
selja kornið og kaupa vín í staðinn, og fór
hann sem fyrr að ráði vinnumanns. Og nú
byrjaði hann að drekka og ýmsir af nágrönn-
um hans með honum. Þegar litli púkinn hafði
komið þessu öllu í kring, fór hann til gamla púk-
ans og sagði honum hreykinn af því, er hann
hafði gert. Fóru þeir nú báðir heim til bönda.
Þegar þangað kom, stóð þar gildi mikið, hafði
bóndi boðið til sín öllum ríkustu nágrönnunum
og veitti þeim vín. Kona bóndans gekk um beina,
en þegar hún ætlaði út, spyrndi hún lítilsháttar
með fætinum í borðið, svo að eitthvað af víni
helltist niður. Við þetta varð bóndi æfareiður,
skammaði konu sína og sagði: „Snautaðu burtu,
kengbogna kerlingarkráka, fyrst þú getur ekki
gengið um án þess að eyðileggja þennan dýr-
mæta drykk“.
Litli púkinn hnippti í þann gamla og sagði:
„Nú getur þú sjálfur séð, hvað hann er orðinn
nízkur. Hann tímir ekki lengur að sjá af nokkr-
um sköpuðum hlut“.
Bóndi skenkti nú sjálfur vínið. Fátækan bónda
á heimleið frá vinnu bar þar að. Hann heilsaði
og settist niður hjá þeim, og horfði á hina
drekka. Heitur og lúinn eftir vinnuna vildi
hann mjög gjarnan væta kverkarnar með góðu
víni, eins og hann sá hina gera, en í stað þess
að gefa honum að drekka, rumdi óbægilega í
gestgjafanum: „Hví skyldi ég eiga að sjá fyrir
öllum sníkjukörlum“.
Þessi sjón gladdi gamla púkann stórlega, en
sá litli sagði, bíddu bara rólegur. Það verður
ennþá betra bráðum.
55