Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1951, Síða 6

ávinningui' að fá skiprúm á svona stóru skipi.
Réðist ég sem hjálparkokkur og lenti þar hjá
stjórnsömum og góðum yfirmanni, Agli mat-
sveini, er var mjög þekktur, sem góður mat-
sveinn, á fiskiflotanum í þann tíð“.
„Og varst þú ekki óvanur vökum, eins og þær
gerðust þá?“
„Jú, en þetta komst fljótt upp í vana, og svo
gerði nýjabrumið sitt til. Annars var vinnu-
tíminn frá kl. 5-51/2 á morgnana til kl. 10-11
á kvöldin. Þegar verið var að veiðum var hjálp-
arkokkurinn látinn hjálpa til á dekkinu".
„Og hver var svo híra hjálparkokksins í
vertíðarlok ?“
„Þrjátíu og sjö krónur- segi og skrifa — 37
krónur —“.
„Þetta hafa verið þó nokkrir peningar í þá
daga“.
„Jú, það þóttnu miklir peningar. Annars var
híran mín 30 kr., en Páli féll víst vel við mig og
greiddi mér 7 krónur umfram. Auk þessa kom
ég með dálítið af saltfiski heim, og þótti það
góð búbót í þá daga. Til fróðleiks og samanburð-
ar á verðlagi þá og nú og kaupmætti sumarhír-
unnar má geta þess, að móðir mín keypti mér
góðan vetrarfrakka, sem kostaði 12 krónur. —
Annars var algengt kaup hjá vikapiltum á tog-
urum 12. kr. á mánuði“.
Björgunarskipið Geir.
„Og hvernig var svo veiðin um sumarið?"
„Við veiddum 9000 tunnur í salt og þótti það
afbragðs góð veiði“.
„Þið hafið auðvitað lagt upp fyrir norðan“.
„Já, á Hjalteyri“.
„Og síldin hefir auðvitað þótt jafn eftir-
sóknarverð þá og nú“.
„Ekki sízt þetta ár, því 1. ágúst hófst heims-
styrjöldin fyrri, eins og kunnugt er“.
„Og hvað tók svo við, þegar suður kom?“
„Þá fór ég í skólann og fermdist 25. apríl
vorið eftir, og var ég þá þrettán og hálfs árs“.
„Og sjórinn hefur enn heillað þig, eða var
ekki svo?“
„Jú, en þá var úr vöndu að ráða. Var ýmsa
íhlaupavinnu að fá í landi, eftir því sem til féllst,
og var ég á fiskiskipum til 1917, en það ár var
höfnin hérna full af dönskum skonnortum og
norskum barkskipum, sem aðallega sigldu hér
þá. Byrjaði ég nú að vinna við segla- og reiða-
gerð í skipasmíðastöð Magnúsar Guðmundsson-
ar. Vann ég þar alltaf, þegar eitthvað var að
gera að vöntum og seglum, með þeim ágætu
mönnum Sigurði Gunnlaugssyni og Guðmundi
Einarssyni, þar til ég réðist á björgunarskipið
Geir 8. febr. 1919. Kaup var þá 118 kr. á mánuði
og var ört hækkandi, og var farið að bjóða góð-
um mönnum 200 kr. á íslenzku fiskisldpunum og
1 ar yfir“.
„Hvað varst þú svo lengi á björgunarskipinu
Geir?“
„Fyrst var ég til 3. maí 1919, en fór þá í
land í von um meiri hagnað. Móðir mín var
þessu þó mótfallin, því að hún taldi, að mér
hefði haldizt betur á fé mínu, þegar ég var á
Geir, enda þótt kaupið væri aðeins umgetnar
118 kr. á mánuði, heldur en ég hefði haft hærra
kaup í hlaupavinnu. En þá var móðir mín ekkja,
því að faðir minn hafði andazt 28. jan. 1915,
og hafði móðir mín fyrir að sjá tveimur yngri
bræðrum mínum. Móðir mín áleit það einnig
vera mér hollan skóla, að vera með þessum á-
gætu dönsku mönnum. Hafði það sín áhrif á
mig, þar eð móðir mín hafði eðlilega alla mína
forsjá. Seint í maí frétti ég svo, að björgunar-
skipið Geir ætti að fara til Danmerkur. Fannst
mér það nú hafa verið misráðið af mér að fara
í land, enda langaði mig til að kanna ókunna
stigu. Fór ég því um borð í Geir og bað Klitburg
stýrimann um skiprúm. Vildi hann ekki ákveða
neitt' sjálfur, en fór til Wittrups skipherra,
sagði honum, að hér væri kominn einn af þeirra
gömlu hásetum, að biðja um skiprúm, en óvíst
væri, hvort gott væri að treyst því, að hann hlypi
ekki í land eftir stuttan tíma. Spurði Wittrup
þá, hver þetta væri, en er hann fékk að vita það,
1E34
V í K I N □ U R