Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1951, Qupperneq 13

auka með öðrum. Það liðu mörg ár, þar til ég
gat gert mér hugmynd um hina óbærilegu sorg,
sem hann varð fyrir, þegar hann kom og sá,
að fjársjóðurinn var horfinn. Hver veit, ef til
vill voru þessir fáu skildingar afraksturinn af
áralöngu erfiði og afneitun . . . og svo draum-
urinn um sjóræningjasjóðinn —.
Það er talað um að grafa pund sitt í jörðu!
Drottinn minn dýri, þarna hefur litli sjóræning-
inn legið langa sumardaga í dæld við lækinn,
vopnaður trésverði, prýddur fjaðurskreyttum
pappírshatti, og haldið vorð um fjársjóðinn. Og
svo, einmitt þegar Morgan kapteinn sté á land,
var hin vígalega hetja í skólanum.
Þetta hugsaði ég ekki um. Það, sem kvaldi
mig, var allt annars eðlis: Ef það hefði ekki
verið vegna Jonna og Lassa, hefði ég getað feng-
ið bæSi smásjá og bókstoðarfugla, og átt pen-
inga afgangs.
Stóra verðskráin frá vöruhúsinu var mín kær-
asta lesning, eins og hún var líka mörgum full-
orðnum. Þar mátti finna allt, frá kvenkjólum
til músagildra. Það var vart hægt að hugsa sér
bók, sem hafði að geyma annað eins efni fyrir
hugmyndaflugið. 1 henni var líka mynd, sem
mér fannst verðugt takmark lífsbaráttu langrar
ævi: Smásjá á níutíu aura.
Nú skil ég reyndar, að vöruhúsið hefur verið
nokkuð „flott“. „Smásjáin“ var stækkunargler.
En þó ég hefði gert mér grein fyrir muninum,
myndi það alls ekki hafa breytt neinu.
Bókafuglaparið var líka hægt að fá í borginni
og kostaði tvær krónur.
Ef við hefðum skipt auðæfunum strax, hefði
ef til vill eitthvað bjargast. En ég gat ekki feng-
ið mig til að sleppa peningunum. LJr því það
var ég, sem hafði fundið fjársjóðinn, gátu þeir
að minnsta kosti leyft mér að kaupa handa
þeim líka. Að lokum féllust þeir á það, og Jonni
setti upp fullorðinssvip: „Þá verður þú líka að
gæða okkur á límonaði“.
Ég féllst þegar í stað. Límonaði hafði enginn
okkar fengið, nema á jóatrésskemmtuninni í
stúkunni — og drekka það svo um mitt sumar!
„Og svo kostar það engin ósköp“, sagði Lassi.
„Aðeins fimmtán aura á mann, ef við skilum
flöskunum".
Við fengum snert af stórmennskubrjálsemi
við þá hugsun, að fimmtán aurar væru svo sem
ekki rieitt. Við örkuðum inn í kaupstaðinn og
upp aðalgötuna, litum hæðnislega á aðra drengi,
blótuðum og skyrptum: Víkið úr vegi! Aldrei
hefur Alexander mikla, Ceasar eða Djengis
Khan fundizt þeir eins voldugir. Enginn gat ef-
ast um, að hér kæmu menn framtíðarinnar. Eng-
inn gat séð, að hjarta eins drengsins var kramið
af kvíða: Smásjáin, smásjáin! Heitur drengs-
lófi læstist um koparhrúguna, sem þyngdi
buxnavasann. Smásjáin! Nú gæti maður loks
fengið að sjá, hvernig flugufótur leit út, og all-
ar smáverurnar, sem kennarinn sagði, að væru
allstaðar. Fló hlaut að verða að minnsta kosti
eins stór að sjá og fíll.
Ég mundi enn eftir smásjánni, er við stóðum
í húsasundi og drukkum okkur fulla af límonaði.
Við urðum ölvaðir. Við vissum, að menn drukku
sig fulla, og nú urðum við það, og ég held við
höfum kannað öll þekkt ölvunarstig, unz
gleymskan tók við.
I ölvímunni gleymdi ég smásjánni, eins og
drykkjumenn gleyma konu og börnum og skóm,
sem þarf að sóla. Úr því hægt er að gleyma raf-
magnsreikningum, kaupmanninum og húsaleig-
unni, var ekki mikið þó ég gleymdi bókafuglum.
Fólk heldur, að skáld ljúgi, en skáld eru þeir
einu, sem í það minnsta reyna að segja satt.
Ég hef einu sinni „eitrað“ fyrir mann með hálf-
um asperinskammti. Við höfðum setið í veitinga-
húsi og gætt okkur á kaffi. Þar eð við höfðum
ekki efni á öðru meir, urðum við að láta okkur
nægja að taía um eiturlyf. Við töluðum um
kókaín. Að síðustu sat ég einn eftir ásamt
manni, sem ég þekkti annars ekkert. Hann líkt-
ist njálg, sém er úti að viðra sig. Hann fitjaði
á ný upp á kókaíntalinu. Eg skildi, að hann vissi
ekki meira um kókaín en íbúana á Mars, og þá
var óhjákvæmilegt, að mér dytti nokkuð í hug.
„Viltu reyna það?“ sagði ég (ég segi ekki þér
nema við fífl og fólk, sem mér geðjast vel að).
Ég er nefnilega hneigður fyrir kókaín og hef
ætíð einn eða tvo skammta. Það er gróflega
gaman, en í fyrsta skipti er verkunin nokkuð
sterk, svo þú verður víst að láta þér nægj a hálf-
an skammt.
Augun glóðu í höfðinu á honum af eftirvænt-
ingu. „Er það ekki afskaplega dýrt?“ ,,0“,
svaraði ég, „aðeins átta krónur skammturinn
þegar maður hefur réttu samböndin“.
Ég rétti honum helminginn: „Skolaðu þessu
niður með kaffi“. Þá kom á daginn, að hann
hafði heyi*t eitthvað um, að kókaín ætti að sjúga
upp í nefið. „0“, sagði ég, „það er fullt af hjá-
trú í veröldinni. Þú hlýtur að skilja, að svo-
leiðis nokkuð er tómur þvættingur. Hefurðu
nokkurntíma heyrt um fólk, sem drekkur brenni-
vín með nefinu?“
Hann gleypti hálfa asperínskammtinn og
tókst sannarlega að gera mig furðu lostinn. Á-
hrifin komu samstundis í ljós. Það var eins
VÍKIN G U R
191