Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1951, Side 31

„Ef ég væri í þínum sporum —“ sagði .stýri-
maður.
„Já?“ sagði skipstjóri og beið ofurlítið. Svo
hristi hann stýrimann aftur óvægilega.
„Hvað ætlaðir þú að segja?“ spurði hann.
„Segja?“ sagði stýrimaður og neri augun.
„Ekkert“.
„Um köttinn?“ lagði skipstjórinn til.
„Kött?“ sagði stýrimaður og hjúfraði sig sem
vandlegast undir ábreiðuna aftur. „Hva’ kö —
gó’a nó —“.
En nú dró skipstjóri ábreiðuna úr syfjugum
krumlum stýrimanns, velti honum og hnoðaði
fram og aftur og útskýrði ítarlega fyrir honum,
á3 hann væri meira en lítið lasinn, að hann
ætlaði að fá sér sopa af óblönduðu viskí, að
hann ætlaði að leggja sig, og, að hann, stýri-
maður, yrði að taka vaktina. Frá þessari stundu
missti gamanið skærasta glansinn í augum
stýrimanns.
„Þú getur fengið þér dropa líka, Dick“, sagði
skipstjóri og rétti að honum flöskuna á meðan
hann klæddi sig ólundarlega.
„Þetta er tómur þvættingur“, sagði stýri-
maður og svolgraði í sig áfengið. „Og svo gagn-
ar það heldur ekki neitt; það er ekki hægt að
hlaupa undan draug, hann getur eins vel
verið í kojunni þinni, eins og hvar annarstaðar.
Góða nótt“.
Hann skildi við skipstjóra, sem hugleiddi
þessi síðustu orð og leit með tortryggni á um-
rætt húsgagn. Og ekki háttaði hann fyrr en
hann hafði leitað af sér allan grun, þá lagði
hann sig, skildi eftir ljós á lampanum og gleymdi
brátt mótlæti sínu í örmum svefnsins.
Það var kominn bjartur dagur, þegar hann
vaknaði og fór upp á þilfar; þá var kominn
þungur sjór. Stýrimaður gægðist niður úr
brúnni, þegar hann heyrði skipstjóra bölva
gusu, sem hann hafði fengið á sig.
„Hvað, þú ætlar þó ekki á fætur?“ sagði
hann í uppgerðarundrunartón.
„Því ekki það?“ spurði hinn ólundarlega.
„Þú ferð og leggur þig aftur og færð þér
bolla af vel heitu kaffi og ofurlítið út í“.
„Burt“, sagði skipstjóri og fálmaði eftir stýr-
inu í því skipið tók stóra veltu. „Ég veit, að
þú varst ekkert hrifinn af að vera vakinn, Dick,
en ég var hroðalega miður mín í nótt. Farðu
og legðu þig“.
„Allt í lagi“, sagði stýrimaður ánægður.
„Þú sást ekki neitt?“ spurði skipstjóri.
„Alls ekki neitt“, svaraði hinn.
Skipstjóri hristi höfuðið hugsandi, og svo
hristi hann það enn meir, þegar vænan sjó gaf
á þilfarið.
„Ég vildi ég hefði ekki drekkt kettinum,
Dick“, sagði hann.
„Þú sérð hann ekki aftur“, sagði Dick af ör-
yggi þess manns, sem gert hafði allar hugsan-
legar ráðstafanir til að sá spádómur mætti ræt-
ast.
Hann fór niður og skildi skipstjóra eftir við
stýrið; hann hafði ofan af fyrir sér við að
fylgjast með dansæfingum kokksins milli eld-
húss og hásetaklefa með morgunverð hásetanna.
Skömmu síðar fór hann sjálfur niður að
borða og ræddi opinskátt, samviskusvörtum
kokknum til mikillar hrellingar, um hin skugga-
legu fyrirbæri næturinnar.
„Þú sérð hann ekki framar, býzt ég við“,
sagði kokkurinn dauflega. „Ég býzt við hann
hafi komið og nuddað sér upp við fótinn á þér
til að sýna að hann fyrirgæfi þér“.
„Jæja, ég vona hann hafi skilið það“, sagði
hinn. „Ég vil ekki að hann geri sér frekara
ómak“.
Hann fór aftur upp á þilfar; það var ennþá
stormur og hásetarnir voru að bjarga nokkrum
tómum trékössum, sem ultu til og frá. Ein djúp
velta aðskildi tvær kistur í hásetaklefanum á
þann hátt, að sú efri valt ofan af þeirri neðri,
og það varð til þess að Satan, sem kúldaðist
í þeirri neðri, viti sínu fjær af skelfingu, kom
í loftköstum upp á þilfar og gaf tilfinningar
sínar til kynna með vofeiflegum hljóðum. Fyrir
augunum á skefldum skipstjóranum þaut hann
þrjá hringi með ofsahraða um þilfarið og var
rétt að byrja þann fjórða, þegar þungur kassi,
sem hafði verið settur upp á endann og yfir-
gefinn við hina óvæntu tilkomu kattarins, valt
um og lenti ofan á skottinu á honum. Sam brá
við til að hjálpa.
„Stopp!“ æpti skipstjóri.
„A ég ekki að reisa hann við, skipstjóri?“
spurði Sam.
„Sérðu hvað er undir honum?“ spurði skip-
stjóri hásum rómi.
„Undir honum?“ spurði Sam ringlaður.
„Kötturinn, sérðu ekki köttinn?" sagði skip-
stjóri, sem ekki hafði haft augun af dýrinu
frá því það kom upp.
Sam hikaði andartak, hristi síðan höfuðið.
„Kassinn hefur dottið ofan á köttinn" ,sagði
skipstjóri. „Ég sé það greinilega".
Iiann hefði getað sagt heyrt líka, því Satan
bað vini sína hjálpar með hjartaskerandi ó-
hljóðum.
„Ég skal taka kassann burt, skipstjóri“, sagði
einn hásetinn. „Máske hverfur sýnin þá“.
„Nei, vertu kyrr“, sagði skipstjóri. „Þetta
er sú furðulegasta og merkilegasta sýn, sem ég
VÍ K I N □ U R
209