Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1951, Síða 35

I FYRSTA SINN
Smásaga eftir Weston Martyr
Burtséð frá blaðaskrifum og öðrum umsögnum var
s.s. „Patatía“ vafalaust einstætt verk. Það var full
fimmtíu þúsund tonn og fór með þrjátíu mílna hraða.
Það hýsti álíka margt fólk og meðalstór bær. Það var
eins fullt af vélum og úr, sem gengur eins örugglega
og klukka. Það var því nánast eitt af meistaraverkum
mannlegrar þekkingar og hugsunar og það virtist
næsta óþarft að benda á það, að skipstjórinn hafði
„Sir“ fyrir framan nafnið sitt og að í skipinu var
pálmagarður, hundrað feta langur bar, o. s. frv. —
o. s. frv. (sjáið bara auglýsingamar!) — — —
Rósa Simmons sat í einum hinna brokadestoppuðu
hægindastóla pálmagarðsins og svipur hennar bar
vott um vonbrigði og leiða. Hugsanir hennar voru langt
frá hinum óhóflega luxus, sem umlukti hana á alla
vegu, henni fannst hann beinlínis kvalræði. Ónei, það
var ekki þetta ánægjulega ferðalag, sem hún hugsaði
um. Augu hennar hvíldu á eiginmanni hennar.
Alfred Simmons horfði í augu konu sinnar og skildi
þegar allt, sem hún meinti. í sannleika sagt, var
enginn staður fyrir Alfred innan um allt þetta skraut
og það vissi hann ákaflega vel sjálfur. Hann kunni illa
við sig í þessu umhverfi og hann kærði sig kollótan
um þó hann félli ekki vel inn í samkvæmislífið á
staðnum, en hann var hræddur um að líta ekki sem
bezt út í augum konnunnar sinnar — augnatillit henn-
ar særði hann.
Alfr'ed var einn af þessum rólyndu, grófhærðu, út-
limastóru litlu mönnum, sem roðna strax og kvenmaður
lítur á þá, en hafa sjaldan ástæðu til að roðna tvisvar
vegna sömu konunnar. Með öðrum orðum: Alfred var
einn af þeim, sem konur líta aldrei tvisvar til. Hann
var líka einn af þeim mönnum, sem enga langar til
að skeggræða við oftar en einu sinni, a. m. k. ekki þá,
sem vita að „skinnið er teygjanlegt" — sérstaklega
þegar maðurinn sýnir auðmýkt og rólyndi í fram-
komu og hefur auk þess tvö ísköld, litarsnauð augu.
Það er auðvelt að skýra ástæðuna fyrir því, að
Alfred giftist Rósu. Hún var ein af þeim konum, sem
verka álíka á karlmenn og rjómi á kött. Alfred tilbað
Rósu og hafði ætíð reynt að gera henni til hæfis, síðan
fyrst hann leit hana augum.
En það er erfiðara að útskýra hversvegna Rósa
giftist Alfred, fjölskyldu sinni til mikilar undrunar.
Litli, fíni leikflokkurinn, sem hún hafði verið í í
London, varð ekki minna undrandi, sumir jafnvel
hneykslaðir yfir giftingunni. Rósa hafði verið fegurð-
ardrottning fæðingarbæjar síns og hún hefði getað valið
sér hvern sem hún vildi af ungu mönnunum þar.
Samt kaus hún að halda ein áfram á lífsbrautinni, að
minnsta kosti í bili. Hún hafði lært hlutverk í leik-
ritum, en aldrei fengið tækifæri til að reyna sig. Svo
hafði hún fengið þýðingarlaus hlutverk hjá leikhúsi
í London, sem lifði á því að sýna gömul leikrit. Hún
hefði getað valið úr hinum mörgu mönnum, sem hún
hitti á þessum tveimur árum, eða haldið áfram og
unnið fyrir sér, eins og hún hefði gert hingað til, en —
svo giftist hún Alfred.
Einn af mestu aðdáendum hennar, ungur menntaður
maður, sem átti sér góða framtíð, en var leiktjalda-
maður flokksins, sárbað hana að segja sér, hvað
hún sæi við Alfred. En það hafði verið ómögulegt
fyrir hana að svara spurningu hans.
„Þú hefir gifzt manni, sem enginn þekkir og guð-
irnir einir vita, hvaðan hann kom. Hann er helmingi
eldri en þú og ef það hefði verið einhver önnur en
þú, hefði ég sagt að það hefðu verið peningarnir hans,
sem þú girntist —. En nei, Rósa, það getur ekki verið“.
En þessi ungi maður fór villur vegar. Það voru
ekki auðæfi Alfreds, sem höfðu freistað Rósu. það
var hann sjálfur. Hann þráði hana heitt og ef eitthvað
var, sem hana langaði mikið til að gera, þá reyndi
hann ætíð að koma því þannig fyrir, að hún hefði
sitt fram. Það fékk hann einnig í þetta skipti. Það
var hans uppástunga að fara brúðkaupsferðina á s.s.
„Palatía". Hann hafði fyrirfram andstyggð á ferðinni,
en hann vissi, að hringferð kringum hnöttinn á einu
af fínustu skipum heimsins, mundi verða mjög heillandi
uppástunga fyrir Rósu — og á þennan hátt náði hann
henni.
En ásakið hana ekki fyrir þetta. Rósa var góður
kvenkostur og hún hefði aldrei gifzt Alfred eingöngu
vegna þess, að hann gæti látið annað eins eftir henni
og dýr ferðalög, það var eitthvað sérstakt við Alfred,
eitthvað, sem var hans eigið, en hina mörgu aðdáend-
ur hennar aðra vantaði algjörlega. Þetta var það,
sem henni fannst við hann, þrátt fyrir rólyndi hans
og óyfirborðskennda framkomu. Allt er raunhæft í þessu
lífi, ekki síst á framkoma manna að vera það. Á skrif-
stofunni jafnt sem á vinnustofunni var Alfred alltaf
hinn sjálfsagði foringi. Sem hermaður við Flandern,
hafði Alfred verkað líkt og dauðinn og hinir hraust-
ustu andstæðingar gefizt upp og rétt upp hendumar
af hræðslu með bæn um náð.
Umkringdur af forfrömuðu og léttlyndu fólki, sem
taldi sig framar öllu því hæzta í siðmenningu, fannst
Alfred hann smár og tilkomulítill, þar sem hann sat
í pálmagarðinum á „Palatía" og Rósa leit út eins
VÍKIN G U R
213