Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1957, Page 15

Eiturslöngur bíða bráðar.
um eina snák. — Það er sann-
arlega ástæða til að óttast einn
þeirra, en hvað er það í saman-
burði við að standa frammi fyr-
ir þeim tugum saman, þessum
djöfuls kvikindum, því að það
voru örlög mín, herra minn. —
Sjórinn í hellinum virtist kvik-
ur af slöngum. Skellurinn sem
vai-ð, þegar ég féll í vatnið, hafði
dreift þeim um stundarsakir og
gefið mér tíma til að komast upp
á sylluna. En nú syntu þær og
engdust fyrir neðan mig, og í
skelfingu minni var ég sann-
færður um, að þær væru að bíða
eftir því, að mér skrikaði fótur
og ég félli niður til þeirra. Oft
áður hafði ég séð þær þessar
sæslöngur í Kyrrahafinu, oftast
ein hjón, sem syntu áfram tvö
saman, og sjaldan fleiri en fjór-
ar í einu. Aldrei hafði ég séð
slíkan þeirra eins og saman var
kominn þarna í þessum hræði-
lega helli. — Stundum hafði ég
velt því fyrir mér, svona í gamni,
hvar þessar slöngur hinna heit-
ari hafa ættu bústað sinn og ælu
upp unga sína. Nú vissi ég það,
en sú þekking var mér ekki til
neinnar gleði. Kæruleysi mitt og
óheppni höfðu hjálpazt að að
draga mig inn í þetta bæli skelf-
inganna, þar sem svo virtist sem
allar sæslöngur nærliggjandi
strauma hefðu aðsetur.
Sem ég nú starði dáleiddur af
ótta á slöngurnar, varð mér að
hugsa með þakklæti til þess ör-
yggis, sem syllan veitti mér þó.
Ég gat ekki séð neina leið til
þess að sleppa frá þessum ógn-
andi eiturslöngum, en að minnsta
kosti var ég þó öruggur þessa
stundina. Þá skyndilega varð mér
ljós grimmileg staðreynd um að-
stöðu mína, og ég skalf og nötr-
aði af skelfingu. Mjög bráðlega
yrði mér ekkert hald í syllunni
til varnar gegn slöngunum. Ég
hafði komið inn í heilinn um
fjöru. Innan örfárra stunda
myndi syllan færast í kaf, er félli
að, og ég yrði hjálparlaust fórn-
arlamb þessarar iðandi herdeild-
ar banvænna snáka. Líkindin
fyrir því, að annar fiskimaður
ætti leið fram hjá þessum hluta
Púnustrandar voru sama og eng-
in, og eigi að síður, það var mín
von um undankomu. Ég iagðist
á knén á þessari hálu klöpp og
bað til guðs, ég fórnaði höndum
til himins og bað hina heilögu
móður um hjálp. — Inn á milli
hinna ruglingslegu bæna grét ég
og snökti, því að dauðinn virt-
ist óumflýjaniegur. Að síðustu
varð ég alveg örmagna og féll
í einhvers konar dvala og mér
fannst ég synda um vatn, sem
moraði af óhugnan, og þá öskr-
aði ég. — Aðfallið vakti mig. Ég
reis á fætur og gægðist fram fyr-
ir brún syllunnar, sem var að
færast í kaf. Sjórinn moraði enn
af slöngunum. Þá tók ég ákvörð-
un mína. Ég ætlaði að stinga
mér á milli þeirra og reyna að
synda til frelsisins. — Úr því
það átti svo að fara að þessar
ógeðslegu skepnur enduðu líf-
daga mína hér á jörð, gat ég
aðeins vonað og beðið að dauða
minn bæri skjótt að höndum.
Ég ímyndaði mér að bit slöng-
unnar orsakaði einhvers konar
lömun og myndi ég drukkna og
það var þó alténd betra en bíða
hægan og kvalafullan dauðdaga
af slöngueitri. — Nú kom ég
auga á flekann minn, þar sem
hann sceimaði um f jórðung mílu
í burtu, og ég sá að hann færð-
ist nær með aðfallinu. Átti ég
að deyja með bátinn minn og ör-
yggi hans svona nálægt. Það
hefði verið svo auðvelt fyrir mig
að synda út að honum, ef ekki
hefðu verið þessir illu fanga-
verðir. Það féll sífellt meir og
meir að, og nú flaut yfir sylluna.
Brátt gætu þær náð til mín. Mér
sýndist þær færast nær, alltaf
nær, og lyfta hausunum
En nú skeði nokkuð. Snögg
ókyrrð í sjónum inni í hellin-
um. Sjóslöngurnar stungu sér
og þeyttust í allar áttir, sumar
þeirra börðust við að kafa, fela
sig á botninum, aðrar reyndu að
komast út. Það var mikil ringul-
reið, og lengi þurfti ég ekki að
bíða til þess að sjá orsök hennar.
Inn um hellismunnann synti
risahákarl, stóri bakugginn skar
vatnið eins og rakhnífur. Ég
starði opineygur er hann lamdi
með sporðinum og þrjár sæslöng-
ur urðu fyrir honum og köstuð-
ust á klettavegginn, en hákarl-
inn opnaði kjaftinn, og ég sá
ekki meir fyrir löðrinu. Svo var
hann horfinn, áður en ég hafði
áttað mig. Ég stóð þar í hné í
sjónum og horfði sem dályedd-
ur á eftir bakugganum á lausn-
ara mínurn, er hann hvarf út
um heilisopið. Ég skalf eins og
ég hefði malaríu. Ég fann til
hræðslu og æsings og einhvers,
sem skipti miklu meira máli, —
vonar. Enn einu sinni horfði ég
niður í ókyrran sjóinn. Engar
slöngur voru sjáanlegar og ég
stakk mér án þess að hika og
synti æðislega. — Það róaði mig
stórum á sundinu, að straumur-
inn virtist bera flekann á móti
mér, og ég náði honum miklu
fyrr en ég hafði gert ráð fyrir.
Sæslangan hafði fyrir löngu yf-
irgefið bátinn, og þegar ég klór-
aði mig um borð, byrjaði nýr
lífsþróttur að seitla inn í mig.
Þannig lauk hann sögu sinni,
og það glóði á svitadropana á
enni hans. Hann þagði stundar-
korn, þurrkaði svitann af enn-
inu með handarbakinu, síðan
sagði hann:
Svo seldi ég bátinn og veið-
arfærin, kvæntist og nú lifi ég
góðu lífi.
I 215