Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1957, Síða 44

Sjóferðin er á enda og hafnsögumaðurinn, lít-
ill og kviklegur, vindur sér upp á þilfarið, hneigir
sig, brosir og býður okkur velkomna, hleypur
síðan upp á stjómpall. Við borðstokkinn standa
skipverjar og stara til lands. Fram undan blasir
við hið heilaga fjall Fujima með snjó á toppn-
um. En á báðar hliðar er fjöldi amerískra her-
skipa og herflutningaskipa.
Við erum ekki aðeins komnir til japönsku hafn-
arborgarinnar Yokosuka heldur einnig til aðal-
bækistöðva ameríska flotans, sem herjar við
Kóreustrendur.
Oh'ufarmur sá, sem við höfðum innanborðs,
var ætlaður flota þeim. Þessi olíuflutningur var
sú óbeina aðstoð, sem við veittum við dráp á
Kóreubúum og Kínverjum, en það eru skiptar
skoðanir um, hve göfug iðja það er. Jafnskjótt
og skipið var lagzt að hafnarbakkanum, streyma
um borð læknar, tollverðir og lögregluþjónar.
Eftir stundarþras við áðurnefnda heiðursmenn
var landgönguleyfi fengið, stimplað af herstjóra
staðarins. Síðan f jölmenntum við til fyrsta stýri-
manns, sóttum peninga og tóku flestir ríflega
fúlgu.
Þegar líða tók á daginn, fóru menn að flykkj-
ast í land og auðvitað þurfti ekki að hvetja mig;
til landgöngu, fremur en aðra. Landgöngufélag-
ar mínir voru allir ágætismenn bæði til verks
og alls þess, er mest á reynir í framandi höfn.
Við félagar héldum á land upp, en vorum stöðv-
aðir við hlið eitt af nokkrum vígalegum amerík-
öriúm. Eftir að þeir heiðursmenn höfðu gengið
úr skugga um, að við værum ekki útsendarar hins
alþjóðlega kommúnisma, var okkur leiðin frjáls
upp í borgina.
Það sem fyrir augu ber í japanskri borg er
gjörólíkt því, sem við erum vanir í Evrópu og
Ameríku, að undantekinni götumynd, sem virðist
fylgja okkar marglofaða lýðræðisskipulagi eins
og skuggi, en það eru betlarar og vændiskonur.
En slíkt er algengt að sjá, hvort sem við komum
til Napoli á ftalíu, Pireus í Grikklandi, Phila-
delphia í USA eða Yokosuka í Japan.
Það fyrsta, sem athygli okkar beinist að, er
hið fjöruga verzlunarlíf á strætum úti. Það iðar
allt af lífi, og kaupmenn lofsyngja vörur sínar
hástöfum. Allir mögulegir hlutir eru falir allt frá
smábarnaleikföngum upp til fagurra austur-
lenzkr-a blómarósa. En þær blessaðar dúfur taka
kynsystrum sínum í Evrópu fram um margt. Sá,
sem einu sinni hefur verið í Japan, getur aldrei
gleymt þessum yndislegu, smávöxnu kvenverum,
með svarta hárið og skásettu augun.
Við höldum nú áfram göngu okkar upp eftir
Yamasitastræti og stöldrum öðru hverju við og
horfum á götulífið. Einstöku sendlar frá gleði-
húsum stöðva okkur og bjóða okkur fylgd til húsa
sinna og lýsa fagurlega öllum þeim unaðssemdum,
sem þar eru á boðstólum. Við afþökkum hæversk-
lega, en í kjölfar sendlanna koma Rikshawa-öku-
menn og bjóða okkur þjónustu sína, en við kjós-
um að ganga í þetta skipti.
Risawa-ökumenn er stétt manna, sem aðeins
er starfandi í Austur-Asíu. ökutæki þeirra, Ris-
awa, er vagn, sem dreginn er af manni, þ. e. a. s.
þeim sjálfum. Nú er orðið algengara að ökumaður
sé á reiðhjóli og dragi vagninn. I augum okkar
Evrópumanna sýna þessir smávöxnu erfiðismenn
alveg yfirnáttúrlegt þrek og úthald.
Sú saga hefur mér verið sögð, að þegar Jap-
anir hertóku Singapore í seinni heimsstyrjöld-
inni, tóku þeir alla enska yfirmenn og neyddu
þá til þess að draga Risawa, en enskt kvenfólk
íétu þeir í pútnahús til afnota fyrir hermennina.
Ekki þori ég að ábyrgjast sannsögli þessarar
frásagnar.
Við virðum fyrir okkur fólkið á götunni; þar
ber mikið á kvenfólki í sérkennilegum og falleg-
um þjóðbúningum og sumar bera ungbörn á baki
sér. Víða er handiðnaðarfólk við vinnu sína, klæð-
skerar, málarar, myndskerar og útsaumasnilling-
ar. Handtökin virðast okkur svo hröð og afköstin
geysileg, að furðu sætir. Aldrei hef ég séð jafn
fagra handunna gripi annars staðar. Og eftir að
hafa séð þetta, finnst mönnum handiðnaður Ev-
rópumanna hreinasta fúsk. Þegar menn hafa
vinnuhraða og verkhyggni japansks verkalýðs er
það augljóst, að það var engin tilviljun, að Jap-
anir voru næstum búnir að afmá veldi hvítra
manna í Austur-Asíu í síðustu heimsstyrjöld.
Þegar við virðum fyrir okkur fólkið, sjáum við
hvergi hina grimmdarlegu og hryssingslegu Jap-
ana úr áróðurskvikmyndum styrjaldaráranna.
Aftur á móti er fólkið háttprútt og hið Ijúfasta
í viðmóti. Frekja og óráðvendni eru fremur sjald-
gæft fyrirbrigði, þótt lítið fari fyrir kristindómi,
sem við Vesturlandabúar höfum víst í ríkum
mæli og meira að segja til útflutnings.
Nú lá leið okkar inn í aljapanska veitinga-
staði, og áður en við gengum inn, urðum við að
draga skóna af fótum okkar og skilja þá eftir í
anddyrinu, en það er siður þar í landi, en slíkt
244