Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1977, Síða 29

inn, tottandi langan, boginn vindil
og við gengum fyrir. — Eftir svo
sem tvö hundruð metra vegalengd
frá höfninni vorum við komin inn
í borgina — það var jafn óvænt
eins og að sjá þessa fallegu eyju
allt í einu rísa úr hafinu, kannski
væri nær að kalla þetta þorp en
borg, eða kaupstað — íbúarnir
voru naumast yfir þrjú fjögur
hundruð, en þetta er höfuðborgin
— hafnarborgin — eina borgin á
Holbox og allir íbúarnir á eyjunni
búa þar við sandbornar götur, litlu
stráþöktu húsin eru vel umgengin
og hrein — sum hafa verið máluð í
skemmtilegum litum, húsin eru
númeruð og göturnar heita hver
um sig sínu fallega nafni.
Á miðju torgi er stytta af Juarez
hinum fræga syni Mexico — undir
pálmatrjánum sitja áhyggjulausir
íbúar eyjarinnar á hvítskúruðum
trébekkjum, innan um blómin og
fuglana — öðrumegin við torgið
er kirkjan — kirkjuklukkumar
hanga utaná henni eins og í
Mexico. — Á altarinu er hvítur
blúndudúkur, slitinn af elli, en
fallega bættur og stoppaður,
kirkjan er skreytt með heimatil-
búnum pappírsblómum og flösk-
um fylltum af lituðum sandi —
uppí rjáfrinu hanga model af bát-
um og skipum — allt er gert af
listrænni smekkvísi og umhyggju,
sem vekur hátíðlega stemmningu í
öllum sínum einfaldleika.
Presturinn býr ekki á eyjunni og
hefir yfir sjó að sækja.
Ráðhúsið er stærsta húsið á
Holbox — þar er smávaxni borg-
arstjórinn og borgarráð til húsa.
— Þessi smávaxni maður er
Mayahöfðinginn á Holbox,
virðulegur á svip með sakleysisleg
augu.
Pósthúsið er einnig notað sem
skóli og samkomuhús eftir þörf-
um.
í borginni eru tvær verzlanir,
sem fróðlegt var að sjá — þar var
ótrúlegt samsafn af allskyns vör-
um: bjórflöskur, vín, niðursuðu-
dósir, skór, föt, álnavara, kaðall,
pottar og pönnur, stráhattar, ank-
eri, önglar og krókar, leikföng,
kex, smíðatól, hreindýraskinn, tó-
bak — en mesta forvitni vekur þó
tugir hakkavéla á einu borðinu —
ég gat ekki setið á mér að spyrja
vingjarnlega, litla borgarstjórann,
hversvegna væri svona mikið
keypt af hakkavélum — borgar^
stjórinn kváði eins og hann hefði
ekki skilið orðið hakkavél og lit-
aðist um í búðinni — en ég benti
þá til frekari skýringar á hakka-
vélarnar — „ah! las maquinas,
dios mio — þetta eru maskínur til
þess að mala korn — já, já, við
hérna á Holbox fylgjumst vel með
framförum — við erum löngu
hættir að nota steina til þess að
mala korn, nú á dögum mölum
við allt okkar korn í vélum eins og
Ameríkanarnir gera.“
Afkomendur hinna fornu Maya
tala ennþá Mayamálízku sín á
milli — eins og indíánarnir í Perú
tala cetehua — en allir tala
spænsku jöfnum höndum — og
nú eru Mayaindíánarnir á leið á
nýtt menningarstig, ef svo mætti
segja — sem sumir nvena „véla-
menning“ — þeir mala kornið sitt
í vélum, sem við notum til þess að
hakka kjöt.
Meðal íbúanna á Holbox ríkir
friður og samheldni — þar fyrir-
finnast ekki hegningarhús og
engin þörf fyrir lögreglulið. Þar er
hvorki lögfræðingur, læknir eða
dómari — ekki einu sinni grafari
og hvergi sjáanlegur kirkjugarður
— fólkið er ef til vill óvenju
hraustbyggt, en einhverntíma
hljóta menn þó að deyja.
„Holbox er heilnæmur staður,“
sagði litli borgarstjórinn „hér
veikist aldrei neinn og enginn
deyr — nema þeir yngstu og þeir
elstu.“
Hvert, sem litið var á eyjunni
veltust bömin um í sólskininu, en
inn á milli var einn og einn hæru-
kollur að breiða kókoshnetu-
kjarna til þerris — hverjir teljast
yngstir og hverjir elstir?
„Ah! Ungier eru þeir, sem ekki
eru farnir að skríða — aldnir hin-
ir, sem ekki geta skriðið lengur,
þarna er langafi minn hann er
hundrað og tveggja ára gamall, en
vinnur enn á við hvern sem er —
auðvitað! Pablo Gonzales varð
níutíu og átta ára í vikunni, sem
leið hann hélt upp á afmælið sitt
með því að kvænast aftur — ynd-
isleg brúður, bráðfalleg kona, að-
eins níutíu og sex ára.
Já við erum hraust og heilbrigt
fólk — það er matarræðinu að
þakka, við borðum hákarl og fisk
— mikið af fiski — það er hollur
matur.
Því er þó ekki þannig farið að
íbúarnir á Holbox nærist ein-
VlKINGUR
413