Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1977, Qupperneq 53

aka bíl, því miður. Á nóttinni
dreymir hann um að fljúga í for-
stjórabílnum eftir nýju Reykja-
nesbrautinni; í draumnum er
hann alltaf á steinsteyptri braut-
inni á 100 km hraða eða meira. Og
þegar hann vaknar, verður hann
sár og leiður. í veruleikanum má
hann ekki taka í bílinn, ekki einu
sinni snúa honum hálfhring í
portingu, þegar hann er að dedúa
við hann. Svona er að vera of
ungur.
Ekki svo að skilja, að hann
kunni ekki að aka bíl. Hann kann
fátt betur. Hann var í sveit mörg
sumur áður en hann gerðist sen-
dill og ók dráttarvél og jeppa frá
þvi að hann var smápatti. Og
frændi hans, sem er tveimur árum
eldri, á nýlegan bíl, og hann
kaupir hann oft til að lofa sér að
aka á fáförnum vegum utan við
borgina, upp við Elliðavatn og
Rjúpnahæð og suður í Heiðmörk.
Gallinn er bara sá, að frændinn er
alveg vitlaus í stelpur, og þess
vegna verða ökuferðirnar færri en
hann vildi. Stelpur trufla hann
eitthvað svo ónotalega, hann er
ekki hann sjálfur, þegar þær eru
annars vegar. Þá vill hann heldur
halla sér að bílum. Og sem betur
fer er frændinn oft blankur, svo
ökuferðirnar verða býsna margar.
Pilturinn strýkur með fingrin-
um burtu rykblett af gluggakarm-
inum um leið og hann gengur frá
bílnum. Þá verður hugmyndin til.
Kannski verður hún alls ekki til,
kannski býr hún með honum,
kannski er hún aðeins framhald á
draumum hans nótt eftir nótt. En
þegar hugsunin nær tökum á
honum, er hún eins og sjálfsagður
hlutur. Framkvæmdin rekur sig
fyrirhafnarlaust, eins og í draumi.
Hann gengur hægt og rólega
með töskuna inn í skrifstofu for-
stjórans, drepur á dyr, kemur inn
fyrir, leggur hana á risastórt skrif-
borðið og lyklana ofan á. For-
VÍKINGUR
stjórinn er hættur að tala í símann.
Pilturinn segir:
Motturnar í bílnum eru orðnar
nokkuð óhreinar. Væri ekki rétt ég
stryki af þeim?
Jú, það er kannski rétt, ef þú
mátt vera að, segir forstjórinn.
Þetta verður allt forugt áður en
maður veit af.
Pilturinn tekur þá lyklana aftur,
gengur út jafnrólega og hann kom
inn, lokar á eftir sér. Hann gengur
út að bílnum, opnar hann og sest í
ekilssætið. Hann ræsir bílinn hik-
laust og ekur út úr portinu. Hann
vandar sig af fremsta megni við
aksturinn, leiðir ekki hugann að
öðru, veit þó undir niðri, að engir
gluggar vita út að portinu, svo
honum á að vera óhætt. Hann er
sem í leiðslu. Eftir örstund er hann
kominn út á götuna og í hringiðu
umferðarinnar. Hann vandar sig
sem mest hann má, allt annað er
víðs fjarri núna, ekkert annað
kemst að. Hann veit, hvert hann
ætlar og hvernig hann ætlar það.
Draumurinn er að verða að veru-
leika.
Hann ekur ekki hratt, en berst
þó óþvingað með umferðar-
straumnum, inn Borgartún,
Sundlaugaveg og Suður Laugar-
ásveg. Þannig verður auðveldast
að komast út úr borginni, svo að
síst verði eftir honum tekið. Hann
þarf ekki að stansa fyrr en á mót-
um Langholtsvegar og Suður-
landsbrautar. Hann bíður rólegur
færis, enn er draumurinn meira
ráðandi en veruleikinn. Þegar
lagið gefst, ekur hann inn að Ell-
iðaánum og síðan meðfram
Skeiðvellinum. Fyrst þar andar
hann léttar, sveigir óhikað fyrir
Blesugrófina í áttina að Nýbýla-
veginum. Hann þekkir alla takka í
mælaborðinu og þýðingu þeirra,
og nú tekur hann að reyna þá einn
af öðrum, þurrkur, rúðuvökva,
loft og hita. Hversu oft hefur hann
ekki handfjatlað þessa takka, fægt
þá og þurrkað og ímyndað sér þá í
notkun. Því miður þarf hann ekki
að nota neitt af þessum töfratækj-
um núna; veður er himneskt, eins
og best verður um hásumar. Sól-
skyggnið eitt er nauðsynlegt, þeg-
ar hann beygir niður í Fossvoginn
sunnan megin. Þá man hann allt í
einu eftir lögregluþjónunum
tveimur við veginn um Kópavog-
inn. Hann snögghemlar. Fram hjá
þeim vill hann síður fara. Þeir
gætu þurft að stöðva hann vegna
mannaferðar yfir veginn. Á það
vill hann ekki hætta, beygir því til
vinstri við fyrstu gatnamót og ekur
yfir hálsinn.
Vegurinn er ekki sem bestur, en
hann vandar sig því meira við
aksturinn. Hér gefst honum ætki-
færi að æfa kunnáttu sína og
færni. Hann hefur aldrei ekið
sjálfskiptum bíl fyrr, og honum
finnst það helst til auðvelt. Hann
minnist Þingvallaferðarinnar með
forstjórahjónunum í síðustu viku;
húsbóndi hans tók hann með til að
hreinsa í kringum sumarbústað-
inn. Frúin ók, en hann kúrði í aft-
ursætinu og tók út með vini sínum
og eftirlæti. Hún skarkaði í gír-
stöng með óvissum tökum, þótt
þess þyrfti alls ekki með, og í hvert
sinn, sem hún þurfti að hægja á,
gaf hún svo harkalega inn, þegar
hún jók ferðina á nýjan leik, að
það spólaði ýmist á öðru hjóli eða
báðum. Hann skildi ekki í for-
stjóranum að þola þetta. Hann
vildi láta refsa fólki fyrir slíka
meðferð á fíngerðustu ökutækj-
um. Hann var sannarlega feginn,
þegar þeirri ökuferð var lokið.
Nú getur hann bætt bifreiðinni
þetta upp, enda líður hann yfir
hálsinn eins og hann sitji á dún-
sæng. Rykið angrar hann. Því
hafði hann gleymt. En vonandi
fær hann tækifæri til að strjúka
það af, áður en lýkur.
Neðarlega .á Fífuhvammsveg-
inum sér hann stúlku koma
hlaupandi niður hliðargötu. Hún
er í ljósri dragt, og pilsið nær vart
437