Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1979, Blaðsíða 35

Jens Pauli Heinesen:
Einar hafði fengið það verkefni
að líta eftir því að hlykkjóttu
götustúfarnir í Krabburð skoluð-
ust ekki burt í rigningum. Hann
rækti þetta hlutverk af stakri
kostgæfni. Þarna lá nú trébrúin
yfir Matarána, dálítið fyrir ofan
Djúpahyl. Einn plankinn í henni
var orðinn lélegur, og Einar vildi
gjarnan endurnýja hann, það var
ekki annað en sanngjarnt. En þar
sem hreppsnefndaroddvitinn,
Jónas, var ekki heima fékk hann
Sambandsmanninn Tarnovíus,
sem var varaoddviti, til að koma
og líta á plankann. Það hefði hann
ekki átt að gera, því Tarnovíus
hafði engan áhuga á að endurnýja
plankann.
— Það skaltu vita, Einar, sagði
hann, að þessi planki hefir verið
þarna svo lengi sem ég man og
VÍKINGUR
þarna skal hann fá að vera meðan
Tarnovíus er ofar foldu. Forfeður
mínir settu hann þarna — ég man
það eins og það hafi gerzt í gær, þá
var ég smádrengur — við rífum
ekki upp það sem forfeðurnir hafa
lagt. Við höfum brúkað handbör-
ur og hjólbörur allt fram á þennan
dag og við munum einnig gera
það í framtíðinni. Og segðu mér,
hvað kostar svona planki hrepp-
inn? Ekki krónu undir fimm þús-
undum, maður á ekki að leika sér
með peninga fólksins.
— Ókei, sagði Einar, ef ég fæ
ekki þennan planka, þá getið þið
átt þetta allt saman fyrir mér, vegi,
brú, forfeður og allt heila klabbið.
Mín vegna megið þið svo sem
bera ykkar handbörur og trilla
ykkar hjólbörum þar til þið lekið
út af. Ég ætla ekki að láta hafa mig
að fífli, það skaltu vita, Tarnovíus.
Það er ekkert sældarbrauð að líta
eftir þessum vegaspottum hér í
Krabburð. Skárra væri það að
vera rekamaður eða reiðari.
Farðu bara heim, gamli minn, og
hallaðu þér og sofðu í hausinn á
þér, eins og þú hefir gert alla ævi.
Vertu sæll.
Einar hafði ekki hugmynd um
hversvegna hann tók sér í munn
orðið reiðari, það datt bara ofan í
hann eins og af himni ofan, en
eftir að það kom á tunguna losn-
aði hann ekki við það aftur. Til að
byrja með bjó hann yfir þessu
einn og lék sér að því í huganum.
Hvers vegna eru engir stórir bátar
í Krabburð? spurði hann. Ann-
arsstaðar eru stórir bátar að koma
og fara allan sólarhringinn, en
hingað kemur enginn nema þessi
35