Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1980, Side 9

trúverðuga, fylla hana lífi. Því er ekki að neita, að við
hefðum viljað að Hrafn vœri sjómaður, eða að sjó-
maður hefði skrifað aðra sögu eins góða eða betri, því
tilþessarar samkeppni var efntfyrst og fremst meðþað
í huga að hvetja sjómenn til að stinga niðurpenna. En
góð saga er góð, hver sem hana skrifar, og það er
augljóst að Hrafn, þótt hann hafi verið til sjós, heldur
nœgilegri fjarlœgð frá efninu til að geta gert sér grein
fyrir, hvaða atriðiþað eru hverju sinni, sem skipta máli
fyrirframgang sögunnar, og hver ekki.
Víkingurinn þakkar öllum þeim sem sendu rit-
smiðar til samkeppninnar, og mun í samráði við höf-
unda birta flestar þeirra gegn höfundarlaunum. Þótt
einungis einn hafi unnið til verðlauna, þá skiptir mestu
máli, að svo margir skyldu vilja festa hugmyndir sínar
og reynslu á blað. Sú vinna er ekki unnin fyrir gíg.
Hún sýnir svo ekki verður um villst að íslenskir sjó-
menn búa yfir reynslu sem betur þarf að gera skil í
bókmenntum okkar. Af sveitasögum eigum við nóg, en
af sjómannasögum of lítið. Margir höfundar sýndu, að
i þeim býr sá neisti sem logar svo skœr hjá œfðari
mönnum. Með því að aga frásagnargleðina geta þeir
tvímœlalaust skrifað lengri eða skemmri verk, sem eru
þeim til sóma og lesendum til fróðleiks og ánœgju. Ef
þessi samkeppni Víkingsins getur orðið til þess að
hvetja þá og aðra sjómenn til að skoða líf sitt og segja
öðrum frá því á prenti, þá er tilgangi hennar náð.
Víkingurinn er, og verður áfram, œvinlega opinn fyrir
því, sem þeir hafa að segja.
Fyrir hönd dómnefndar
Guðbrandur Gíslason
Fyrstu verðlaun: Hrafn Gunnlaugsson:
FARÞEGINN
í Gautaborg kom ræðismaður
íslands um borð og bað karlinn að
taka fyrir sig farþega. Þetta er ekki
farþegaskip, svaraði hann afund-
inn og hagræddi sér í rúminu:
Réttu mér trefilinn þarna. Ræðis-
maðurinn var um fertugt og í lag-
inu eins og fólk sem börn búa til
úr eldspýtum og skemmdum
kartöflum, hann ók sér á bekkn-
um og skimaði smáeygður eftir
treflinum. Þú situr á honum,
kumraði karlinn og fór að hlæja;
fyrst hló hann lágt og ofaní, en svo
spýttist hlátursgusa upp úr honum
og ruddi með sér hósta sem kæfði
hláturinn í miðju kafi. Hann
blánaði í framan og barði í þilið:
Fari þáð hábölvað helvíti. Svo
kreisti hann á sér andlitið eins og
gúmmíblöðru og snörlaði á inn-
soginu.
Ræðismaðurinn rétti trefilinn
og leit hnugginn í gaupnir sér: Þú
verður að gera mér þennan greiða,
þeir í sendiráðinu í Stokkhólmi
hafa komið drengnum yfir á mig
og ég verð að losna við hann.
VÍKINGUR
— Garmurinn er ekki ráðinn
til að elda ofan í aðra en áhöfnina
og ég hef ekkert leyfi til að bæta á
aukamönnum. Og ég er ...
— Hann gæti hjálpað honum,
skaut ræðismaðurinn inn í.
— Ég er búinn að fá nóg af
þessu farþegabraski og það er
kokksins að ákveða hvort hann
vill aðstoð.
Brúnin lyftist á ræðismann-
inum: Má ég tala um þetta við
hann?
Karlinn svaraði honum ekki,
heldur hrópaði: Kom inn. Fyrsti
stýrimaður sté innfyrir og tyllti
nokkrum meðalaglösum á nátt-
borðið. Hann hét Gísli, kallaður
Gilli. Meðalmaður á hæð, grann-
ur og ögn framsettur. Hárið skol-
litað og vel greitt. Húðin ein-
kennilega gráblá og háræðarnar
sýnilegar undir augunum eins og í
andliti sem er lýst upp með neon-
ljósi.
— Er nokkuð gagn í þessu hel-
vítis dópi? spurði sjúklingurinn og
blimskakkaði öðru auganu upp á
stýrimanninn.
— Ég veit það ekki, en þetta er
það sem leiðarvísirinn ráðleggur
við hálsbólgu og kvefi. Hérna eru
lyklarnir.
— Nei, haltu þeim, þú getur
séð um apótekið á meðan ég er að
ná þessu úr mér, Gilli minn, gefðu
gestinum sjúss.
— Nei takk, flýtti ræðismaður-
inn sér að segja og strauk yfir
gljáandi hárið.
Stýrimaður færði sjúklingnum
vatnsglas og gesturinn sat þegj-
andi á meðan og fitlaði við
dömukveikjara sem hann hafði
veitt upp úr vasanum. Hann
skoðaði á sér neglurnar, dró fram
filtersígarettu og var í þann mund
að kveikja í, þegar karlinn hróp-
aði: Hún er öfug.
Gesturinn rykktist til og reif út
úr sér sígarettuna. Svo leit hann á
karlinn eins og hundur sem stigið
er ofan á: Hún var ekkert öfug.
— Það getur vel verið, en ég vil
ekki að það sé verið að reykja
9