Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1980, Blaðsíða 59

Mikið hneykslismál var á döf-
inni, og þar kom við sögu mill-
jónerasonur, sem var höfuðpaur í
símavændissamtökum. Blöðin
skýrðu ítarlega frá öllu saman, en
fréttamennirnir virtust þó hafa
misst af einu atriði réttarhald-
anna.
Yndisfagrar stúlkur stóðu í röð
ásamt verjendum sínum, litu
þrjóskulega til dómarans og héldu
fram sakleysi sínu. Sú fyrsta tók
sæti í vitnastólnum, lyfti pilsinu og
sýndi allt, sem lög leyfðu, og leit
biðjandi til dómarans.
„Hvað starfið þér?“ spurði
dómarinn.
„Ég er sjónvarpsleikkona og
fyrirsæta, og þessi andstyggilegi
lögreglumaður hafði engan rétt til
að taka ...“
„Sextíu dagar. Næsta vitni.“
Hún var hnáta frá New Or-
leans. Og þegar dómarinn spurði
um atvinnu hennar, sagði hún
drafandi: „Ég er fyrirsæta, yðar
virðuleiki. Brjóstahöld. Ég er ekta
þrjátíu og átta. Sjáið?“ Og hún dró
djúpt að sér andann.
„Þrjátíu og átta dagar.“
Hver stúlkan kom af annarri og
allar þóttust vera fyrirsætur. Að
lokum skakklappaðist sú síðasta í
stólinn, húkti þar og leit með
leiðum svip á dómarann.
„Og hver er atvinna yðar?“
„Mín?“ hún yppti öxlum. „Það
lítur út fyrir, að af öllum þessum
kvensum hérna sé ég sú eina, sem
er bara venjuleg, gömul hóra.“
„Hvernig ganga viðskiptin?“
glotti dómarinn.
„Skítlega, dómari góður,“
stundi hún, „síðan allar þessar
fyrirsætur komust í spilið.“
*
Maður týndi verðmætum
hundi, auglýsti eftir honum í blaði
og bauð fimm hundruð dollara í
fundarlaun, en án árangurs. Hann
lagði leið sína á skrifstofu blaðs-
ins.
„Ég þarf að tala við auglýs-
ingastjórann," sagði hann.
„Hann er fjarverandi,“ sagði
sendisveinninn.
„Jæja, aðstoðarmann hans.“
„Hann er líka fjarverandi.“
„Nú, ritstjórann þá.“
„Hann er líka úti.“
„Hvert í logandi. Eru allir á
burt?“
„Já, þeir eru allir að leita að
hundinum.“
VÍKINGUR
59