Sjómannablaðið Víkingur

Árgangur

Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1980, Blaðsíða 41

Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1980, Blaðsíða 41
Capitönu um skeið. Hver voru fyrri kynni þín af seglskipum? — Eg var búinn að vera mikið á íslensku skútunum, m.a. á Esth- er með Jóhanni Stefánssyni sem síðar varð togaraskipstjóri og var bæði með eldri og yngri Geir. Á árunum 1914 til 17, í fyrra stríðinu, var ég háseti á Hertu frá Marstal. Egill Jóhannsson, sem lengi var skipstjóri á Snæfelli frá Akureyri var þarna líka háseti. Herta var barkantína og hafði enga hjálparvél. Áður en segl voru dregin upp varð að taka niður rörin sem lágu frá kolaofnunum í íbúðum skipverja og upp á dekk. Þau voru fyrir seglunum. Þetta varð til þess að enginn hiti var í klefunum nema í höfnum. Elda- vélin var upp á dekki. Svo var ég háseti á Eos, sem Jóhannes Reykdal o.fl. í Hafnar- firði áttu. Eos var þriggja mastra barkur og orðinn gamall þegar ís- lendingar keyptu hann. Eins og kunnugt er rak hann upp í vestan ofsaroki rétt austan við Ölfusár- ósa. Við vorum þá á útleið eftir að losaður hafði verið fyrsti og eini farmurinn, sem Eos flutti fyrir eigendur sína í Hafnarfirði. Öll segl voru komin í tætlur og skipið þar af leiðandi alveg stjórnlaust. Það hafði enga hjálparvél. Útlitið var ískyggilegt því brimgarðurinn við Eyrarbakka var framundan. En á síðustu stundu björguðumst við yfir í breskan togara. Þetta var árið 1920. Togarinn, sem bjargaði okkur hét Mary A. Johnson. Hann tók ■niðri á.skerjunum út af Reykja- nesi í næstu ferð og sökk. Mann- skapurinn bjargaðist í skipsbátinn og komst við illan leik til Sand- gerðis. — Hvernig gekk á þessum ár- um að fá menn vana seglum? — Það gekk ágætlega. Það var enginn hörgull á vönum segl- skipamönnum. Það var ekki svo langt um liðið síðan skútuöldinni VÍKINGUR lauk. T.d. hafði 1. stýrimaður hjá mér á Capitönu, Ólafur Sigurðs- son, mikla reynslu í meðferð segla og seglskipa. —- Notuðu þið á Capitönu mikið vélina? — Við vorum aldrei bara undir seglum, keyrðum alltaf vélina með. Ég veit ekki hvað Capitana gekk á seglunum einum, en með vélinni gekk hún í logni 7 sjóm. Mig minnir að hún hafi náð 11 — 12 sjómílna hraða með vél og seglum. Þegar ég tók við Capi- tönu var búið að minnka seglin mikið frá því sem þau upphaflega höfðu verið. Mér þótti alltaf betra að keyra vélina með, bæði gaf það meiri ferð og þyrfti að sigla nálægt vindi var minni hætta á að missa vind úr seglunum. — Yfirleitt er gert ráð fyrir að seglskip þurfi stærri áhöfn en vél- skip af svipaðri stærð og þá sér- Capítana fvrir fullum seglum. Þegar Guð- jón tók við skipstjórn var búið að taka þverseglin niður og setja langsegl í stað- inn. staklega, ef seglskipin eru topp- sigld, þ.e. hafa þversegl. Hvernig var þetta á Capitönu? — Við vorum 12 á Capitönu. Það var skipstjóri, 2 stýrimenn, 2 vélamenn, kokkur og 6 hásetar. Þessi áhöfn var meira en nógu stór, en samkvæmt opinberum fyrirmælum mátti hún ekki vera minni. Hafði 60 tonna blýkjöl og lest- aði 230 tonn — Eins og ég sagði áðan var búið að minnka reiðann á Capi- tönu, þegar ég tók við henni. Það var búið að taka allar rárnar niður svo að hún var orðin það sem kallað var slétttoppa skonnorta. Hafði bara langsegl. Á Hertu frá Marstal, sem var toppsigld og hafði því þversegl á fremsta mastrinu, fokkumastrinu, en þó ekki fremra hásegl, vorum við aðeins 7, þar af 4 hásetar. Við hásetarnir þurftum æðioft að fara út á rárnar. Ég held að ég megi segja að þetta hafi gengið vel, þótt við höfum ekki verið fleiri, og þrátt fyrir rýran kost, því alla tíð var á Hertu naumt skammtaður matur í mannskap- inn. Það var þó verst, þegar kokk- inn vantaði, sem kom ósjaldan fyrir, en þá skammtaði skipstjór- inn matinn. — Skip með langsegl, svo sem Capitana, geta að öðru jöfnu siglt nær vindi en skip með þversegl. Hvað gat Capitana siglt nálægt vindi? — Hún gat siglt allt að 4 strik frá vindi. En það gefur ekki eins mikla ferð og að hafa vindinn aft- ar. Mín reynsla er sú að ekki borgi sig að fara mjög nálægt vindi nema nauðsynlegt sé. Verði maður að sigla eins nálægt vindi og mögulegt er, kemur vélin að góðum notum. — Seglskip þurfa mikla kjöl- festu til að sigla vel, ef til vill allt að 70% af þunga særýmis við 41
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Sjómannablaðið Víkingur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sjómannablaðið Víkingur
https://timarit.is/publication/335

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.