Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1980, Blaðsíða 14

þar til við komum heim. Viltu
hjálpa mér, þú trúir ekki hvað mér
líður hræðilega.
Hann er jafnhraðlyginn og hún,
hugsaði Gísli og fann bræðina
sjóða inní sér; ef þessi ræfill væri
dópisti gat hann sjálfum sér um
kennt. Þessir ræflar lifðu eins og
sníkjudýr á þjóðfélaginu; nenntu
ekki að vinna en lægju í dópi. Þá
gætu þeir líka sopið seyðið af
hegðun sinni. Hann svaraði engu,
en tók kassann af bekknum, stakk
honum undir handlegginn og
gerði sig líklegan að fara. Þá læsti
farþeginn fingrunum í handlegg
hans og nú var takið svo hart að
hann verkjaði, og hafði slegið frá
sér áður en hann vissi. Farþeginn
rak upp lágt gól eins og hundur
sem þorir ekki að gelta og valt
aftur á bekkinn: Ég fleygi mér
fyrir borð ef þú hjálpar mér ekki
— skilurðu það, ég drep mig.
Þegar Gísli var kominn fram á
ganginn með kassann vissi hann í
fyrstu ekki hvert hann væri að
fara, en svo bankaði hann upp á
hjá karlinum. Hann svaraði ekki
fyrr en eftir dúk og disk. Ný sofn-
aður og neitaði í fyrstu að opna,
en þegar hann heyrði geðshrær-
inguna í rödd Gísla handan við
hurðina, opnaði hann og kastaði
yfir sig slopp.
— Farþeginn var að brjótast
inn í apótekið, sagði Gísli og rakti
hvað komið hafði fyrir. Karlinn
hlustaði þegjandi og gretti sig: Ég
gat svo sem átt von á þessu. Þeir í
sendiráðinu i Stokkhólmi sendu
bréf með honum og þar stóð að
hann væri eiturlyfjasjúklingur og
ætti auk þess yfir höfði sér langan
fangelsisdóm fyrir smygl; en yfir-
völd í Svíþjóð hefðu sæst á að vísa
honum úr landi, ef þeir tækju fulla
ábyrgð á honum. Pabbi hans var
með mér í bekk og mamma hans
er tengd mér svo ég ákvað að
koma honum heim.
— Hann hótar að fleygja sér
fyrir borð — kannski við ættum að
14
sprauta hann, sagði Gísli og var
allt í einu farinn að vorkenna far-
þeganum.
— Kemur ekki til greina. Ef
hann ætlar að fara að vera með
einhverjar kúnstir þá ólum við
hann niður í kojuna þar til við
komum heim. Hér verður ekki sett
upp neitt dóphús. Ég sá það uppi í
brú í morgun að hann væri að
verða vitlaus og nú færðu Mása og
Guðmund staula með þér og þið
bindið hann, ef hann er með eitt-
hvað múður.
Gísli hraðaði sér niður í messa
og náði í liðið, en þegar þeir komu
upp í sjúkraklefa var hann tómur.
Þeir skiptu liði; Gísli fór upp í brú,
Mási fram með og Guðmundur í
skutinn.
Gísli fann farþegann eftir langa
leit þar sem hann stóð úti á brú-
arvængnum og virtist bíða. Hann
stóð alveg fremst við stigaskörina
niður á þilfarið og þokan þyrlaðist
um hann eins og risavaxinn síga-
rettureykur.
— Komdu niður, sagði Gísli:
Ég skal gefa þér eitthvað róandi úr
kassanum.
— Ætlarðu að hjálpa mér með
sprautuna eða ekki? sagði farþeg-
inn hægt og það var slík staðfesta í
mjórri röddinni að Gísla brá. Allt í
einu rann upp fyrir honum að
farþeganum væri full alvara;
annað hvort af eða á, og á næsta
augnabliki fleygði hann sér fyrir
borð eins og styggur fugl, ef hann
gerði það minnsta sem gæti fælt
hann.
— Við skulum tala um spraut-
una þegar við komum niður, það
er kalt hérna, sagði hann vinalega
og þokaði sér nær.
— Þegar við komum niður!
Heldurðu að ég viti ekki hvað þið
ætlið að gera, heldurðu að ég viti
ekki að þið eruð að leita að mér.
Hann hopaði á hæl alveg að
brúninni, svo Gísli greip andann á
lofti og þorði ekki að mjaka sér
nær. Farþeginn nötraði ögn, en
tók sig svo saman í andlitinu, og
Gísli sá aftur þennan kyrrstæða
glampa í augum hans þar sem
heimurinn stendur kyrr, óendan-
legur en útbrunninn, og fjarræn
slikja straukst yfir andlitið, og
varirnar herptust: Ætlarðu að
hjálpa mér eða ekki?
— Ég get ekki gert það sem
mér er bannað, en allt annað, það
er til nóg í kassanum. Ég verð að
hlýða skipunum eins og aðrir.
Farþeginn horfði á stýrimann-
inn. Augun gráblá og köld, og
húðin öskugrá eins og þokan sem
var óðum að hverfa. Baugarnir
undir augunum dökkir og hár-
æðarnar bláar og þandar. Hann
hallaðist fram á við og hann sá að
hann ætlaði að hremma. Hann
þekkti svona karaktera, þeir voru
nógu smeðjulegir á meðan þeir
voru að narra mann i netið, en um
leið og þeir hefðu náð minnsta
tangarhaldi voru blíðuhótin úti og
harkan ein eftir. Samt voru þeir
ekkert nema undirlægjuhátturinn
við þá sem voru þeim sterkari, og
þóttust vera að hlýða skipunum
þegar níðingurinn kom upp í
þeim. Hann horfði fast í augu
stýrimannsins og sá hversu um-
komulaus hann var og aumur, þar
sem hann hímdi og þorði ekki að
hreyfa sig af ótta við að hann
stykki fyrir borð og hann kannski
ásakaður fyrir að hafa drepið
hann; hrint sér í sjóinn.
— Morðingi, sagði farþeginn
og kipraði hvarmana: Morðingi!
Svo hló hann. Fyrst stutt og
kuldalega, en svo breyttist hlátur-
inn og varð ögrandi og allt í einu
heyrði Gísli þennan undarlega
hrossagaukshlátur aftur í eyrum
sínum, og allt hló; skipið nötraði
af hlátri og hafið öskraði af hlátri.
Hann tók undir sig stökk og kast-
aði sér á farþegann. En fuglinn
hrökk undan fótum hans út í
sortann og hann heyrði þennan
langa dillandi hlátur óma inni í sér
eftir að hann var horfinn í hafið.
VÍKINGUR