Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1980, Page 43

mestu hleðslu. Hve mikla kjöl-
festu þurfti Capitana tóm og hve
mikinn farm lestaði hún?
— Hún hafði 60 tonna blýkjöl,
en aðra kjölfestu sem hún hafði,
þegar hún kom til landsins, var
búið að taka .í land. Sennilega
hefur þetta verið gert vegna þess
að seglin voru minnkuð. Capitana
lestaði mest um 230 tonn.
Óstöðugir vindar
seglskipum erfiðir
— Hvaða ferð er þér minnis-
stæðust á Capitönu?
— Það var túrinn, sem við
lentum í fárviðrinu á leiðinni til
Buckie. Við tókum fisk á ísafirði
og áttum að landa í Aberdeen
fyrir jól, en þetta var rétt fyrir jól-
in. Framan af gekk allt vel, en
þegar við vorum komnir um það
bil 250 sjómílur suður af landinu
fengum við á okkur norðaustan
rok með miklum sjó. Ég reyndi
fyrst að halda í horfinu með því að
hafa eitthvað af seglum uppi og
slá undan í stærstu öldunum. —
En öldurnar voru fjallháar og
skipið tók svo mikinn sjó á sig að
ég þorði ekki öðru en að slá alveg
undan og taka öll segl niður. Ég
lensaði svo á berum reiðanum í 12
tíma og veðurofsinn var svo mikill
að skútan gekk 11 ntílur. Þegar
byrjaði að draga úr mesta veður-
hamnum, snéri ég Capitönu og lét
flatreka og fór niður og lagði mig.
Eftir 3 til 4 tíma var ég vakinn.
HAPPDRÆTTI
DAS
60% af áj?óða varið til bygg-
ingar Dvalarheimilisins.
SKRIFSTOFA AÐALSTRÆTI 6
Aðalumboð Vesturveri.
Símar: 17117 og 17757
Veður var þó orðið skaplegt. Við
héldum þá af stað aftur í áttina til
Aberdeen, en vorum komnir um
100 sjómílur úr leið á þessu lensi.
Við vorum ekki komnir nema í
Pentil á aðfangadagskvöld. Þegar
við komum loks til Aberdeen var
búið að loka þar fyrir alla fisk-
móttöku og okkur vísað frá. Ég fór
þá til Peterhead en fékk ekki
heldur löndun þar, en fyrirmæli
um að fara til Buckie. Og þar
losnaði ég loksins við fiskinn, sem
seldist á ágætu verði.
Með sölu á Capitönu má segja
að útgerð seglskipa til flutninga sé
úr sögunni hér á landi. Til út-
gerðar hennar, Arctic og.Hamonu
var stofnað vegna vöntunar á
skipum, sem stafaði fyrst og
fremst af hinu óvenjulega ástandi
í heimsmálunum, þ.e. styrjöld-
inni, og einmitt þess vegna var
erfitt eða næstum ómögulegt að fá
útflutningsleyfi fyrir skipum. Það
voru gömul seglskip, sem helst
voru föl. Þótt Guðjóni Finnboga-
syni á Capitönu hafi gengið vel að
fá vana seglskipamenn, gekk það
ekki eins vel hjá öðrum. Á Arctic
hafa yfirmenn vafalaust verið
vanir seglum enda brýn nauðsyn,
þar sem það skip var svo mjög háð
seglunum, hafði tiltölulega litla
hjálparvél miðað við stærð, en
hásetar voru áreiðanlega alls
óvanir seglum. Ef litið er í skips-
hafnarskrána sést að allir háset-
arnir eru um tvítugt og gátu því
ekki hafa haft neina reynslu af
seglskipum. Sömu sögu er að segja
af Hamonu. Næstum ógjörningur
var að fá vana seglskipamenn
vestra á þessum árum eins og fyrr
er greint.
Nú þegar hillir undirsegl á ný, á
það þó vafalaust langt í land að
héðan verði gerð út seglskip bæði
vegna þess að íslenskir sjómenn
eru ekki stakk búnir til að starfa á
þeim og einnig og ekki síður
vegna þess að hafið í grennd við
ísland er erfitt seglskipum vegna
óstöðugra vinda og ofsaveðra,
sem hér má búast við sérstaklega
að vetrinum. Staðvindabeltin
sunnar á hnettinum eru hagstæð-
ust þeim, enda er gert ráð fyrir að
þar liggi leiðir þeirra helst.
VÍKINGUR
43