Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1982, Síða 41

Lífeyrisrétturinn
mikilvægur þegar
þörf er á bótagreiðslum
— segir Olafur Þór Ragnarsson sem er 100% öryrki til sjós
Skyldu margir sjómenn ennþá gera lítið úr þeim öryggisráðstöf-
ununi sem gerðar hafa verið til að vernda líf þeirra um borð? Þessi
spurning kom upp í hug minn þegar ég heyrði vinkonu mína segja
frá samtali sem hún varð vitni að í gleðskap með sjómönnum. Þeir
voru að gera frín að félaga sínum sem alltaf var með hjálm og
örvggislínu við vinnuna. Eiginkona eins þeirra stóð þá reyndar upp
og kvaðst ekki trúa því að maður sinn mæti sig og börn sín svo lítils
að hann notaði ekki þessi öryggistæki.
Viðniælandi okkar í dag er Ólafur Þór Ragnarsson sem vinnur
hjá Landhelgisgæslunni í landi, eftir að liafa slasast um borð í
togara og verið dæmdur 100% öryrki til sjós. Við ræðuni við Ólaf
um feril hans á sjónum en liann var m.a. bátsmaður hjá Guðmundi
Kærnested í báðum þorskastríðunum og um slysið og afleiðingar
þess.
Ólafur í skýli Landhelgisgæslunnar á Ingólfsgarði. Hann getur ekki farið meir á sjó en
segir að miklu hafi munað fyrir sig að fá svo fljótt vinnu eftir slysið.
Ákvað 17 ára
að verða sjómaður
Ólafur er fæddur í Reykjavík
1940 og er Reykvíkingur í marga
ættliði. Hann ólst upp á Grettis-
götunni, sonur Andreu Jónsdóttur
og Ragnars Lárussonar sem lengi
var fátækrafulltrúi Reykjavíkur-
borgar og siðar forstjóri ráðning-
arskrifstofu borgarinnar.
„Pabbi var sjómaður þegar
hann var ungur, fór síðan í verka-
mannavinnu í landi en vann sig
smám saman upp í þetta starf.
Hann var mikill sjálfstæðismaður,
var m.a. í borgarstjórn og fer lík-
lega í starfið beint í gegnum póli-
tíkina,“ segir Ólafur. „Við vorum
tíu systkinin, en átta komust upp.
Ég er í miðjunni. Tveir eldri
bræður mínir gengu menntaveg-
inn og eru háskólamenntaðir en
bæði skólafélagar mínir og æsku-
félagar ætluðu sér á sjóinn, það
hefur sjálfsagt haft áhrif á mig. Ég
fór fyrst á báta á sextánda ári en
ákvað að verða sjómaður 1958.
Þá réð ég mig á Hallveigu
Fróðadóttur og var á henni í tvö
ár. Þar kynntist ég úrvals sjó-
mönnum, Sigurður Þórarinsson
var skipstjóri, Ragnar Franzson 1.
stýrimaður og Guðmundur Ein-
arsson sem kallaður var „rosi“,
bátsmaður. Maður lærði mikið á
þeim tíma. Mig langaði að kynn-
ast siglingunum og réðist til Eim-
skipafélagsins 1960. Fyrst var ég á
Gullfossi, það var oft skemmti-
VÍKINGUR
41