Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1984, Side 41

Hugsaö heim
Svo aö léttistlundin treg
lokadaginn þenna,
meir en þúsund mílna veg
má ég huga renna.
Margoft flutti skeiö frá skor
skipshöfn feröalúna,
aö Lyngási frá Labrador
liggurförmín núna.
Á afmæli bátsmannsins
Þú stundarekki stofugang,
stendur oft í brýnum.
Eyöir hér viö Ægis fang
ævidögum þínum.
Alveg þar til öldin full
ógnargráum hárum
lífsins bjarta lýsigull
Ijómi á þínum þárum.
Fullfermi
Nökkvinn eránösunum.
Nú erstuö á okkur.
Valútan ívösunum,
velta margar þokkur.
Viö ströndina
Hafsins ólma hildarleik
hefi ég séö og þekki.
Nú er báran kát og keik,
kyssir en brotnar ekki.
Skipsfélagi þrítugur
Þér eru varla þrjátíu ár
þung á þreiöum heröum.
Þú hefir jafnan komiö klár
úr kröppum veiöiferöum.
Hvortsem þaö er breskur bjór
sem býöur afsér vanda,
refjar, eöa reiöursjór
réttur muntu standa.
Landhelgismál
Óláns Bretinn íslending
ætlarað beita höröu.
Ekki ríöur einteyming
illskan hér á jöröu.
Þérguöir
Neptúnus er næstur mér
núna þessi árin.
Bakkus helst til angurs er.
Amor græöir sárin.
Fjörílúkamum
Ölvaö er andartakiö,
ýlfraö og sungiö í kór.
Lovísa leggst á bakiö —
en Lúlli vill heldurbjór.
Langibar
Mikiö ernú þjóraö þar,
þynnkan mörgum treinist.
leiðin heim frá Langabar
löngum hlykkjótt reynist.
Völuspá
hin sanna
Sjómenn verk sín vinna,
vanmetnir og smáöir,
kröpp eru þeirra kjörin
— af kapitalistum þjáöir.
Sitja á sárum rössum,
söltum gráta tárum.
Daga langa og leiöa,
lostnir hjartasárum.
III erþeirra ævi.
Ölmusu aö þeim vikiö.
Frídagar, laun og fæöi,
falsaö, stoliö, svikiö.
Samtersaga þeirra,
sigurljóma vafin.
Eymd og sálar örbirgö,
íæöra veldi hafin.
Vinna höröum höndum,
hálir olíublautir.
Vegirþeirra veröa,
vonleysi og þrautir.
Ósköpum valda ætíö,
andlegar stefnuvillur,
— þeim sem bera íbrjósti
bjánalegargrillur.
Eymd og innri vesöld,
einatt þeirviö búa,
sem ganga í lausu lofti,
— á logna drauma trúa.
Illt er aö vera aö villast.
Vafra íheimi drauma.
Láta sig glýja og glepja,
— grillurog tiskustrauma.
Brátt skal óöinn enda.
Æöi nóg er taliö,
þó ýmislegt sé ennþá
í örlögunum faliö.
Margar æ vimyndir
mér fyrir sjónir líöa,
— vonbrigöi og vesöld
villtra manna bíöa.
En þeir sem guöir gefa,
gáfur til aö skilja,
eigiö sjálfog eöli,
afl, og sannan vilja.
Þeirra er gatan greiöfær
Gefin þeimerviska. Víkingur 41
Þeim geturekkert, ekkert,
oröiö neitt til miska.
Ókunnurhöfundur