Náttúrufræðingurinn - 1959, Blaðsíða 9

NÁTTÚRUFRÆBINGU RINN
3
eru í vetnissprengjunni, verður ekki við komið, þegar temja á þetta
mikla afl. Úr einni vetnissprengju getur komið meiri orka en úr
öllum þeim sprengjum samanlagt, sem sprengdar voru í síðustu
heimsstyrjöld, en við hagnýtingu aflsins getum við ekki notað svo
stóra orkuskammta, sem óhjákvæmilega eyðiieggja öll nálæg tæki
og útbúnað. Allt bendir þó til þess, að hin háu hitastig verði ekki
umflúin, ef liagnýta á vetnisorkuna. Hvað snertir sjálfar kjarnbreyt-
ingarnar liggur málið ljóst fyrir. Hvort hægt verður að temja vetnis-
orkuna svo að mannkynið geti ausið af þeim nægtabrunni orku,
sena> er;að Æinnaiií;'hafinp, er algjörlega undir því komið, hvernig
möitnum fekfet >að meðhöndla efni við hin ofsalega háu hitastig,
sem hér um ræðirigöa 'öi/ Kmoá '1011 nm .tBmBjáíiiníov irgriycj ....
go nnÓJÓiq kíiío munin ímmröjá i ujioá in.T)/ Jginjtj igolujnoV
Samr.unidéttr.6L\'atómkjarna\wð.hú(m.'kitai\>i\ li .m«in
jh Aflii'. atóínkjarnar eru hfaðnir jákvæðu rafmagni; Á milli þeirra
verka því fráhrjndandi rafkraftaF, sem virjna á móti því, að þeir nálg-
ist hvern annan. En ef kjarnarnir ná að snertast, þá taka við af raf-
kröftunum miklu sterkari aðdráttarkraftar, hinir svokölluðu kjarn-
kraftar, sem^ dyaga kjarnanaj ^a^npn af miklu afli dg binda Jrá sam-
ov8 ras? .irnuj>lmiiilvil -mgnmj-iójl Ui\
ircj ao unónvsri i Ur<lH4n0pni
j i vD'-ííT iojTyTCpRi !> > I’ungt vetnis-,,
•i<L ■•<i^n!jiii-iia^írW^ÍMr • u
um eru tvær agn-
II ii r.s /|| / Jliin.j /Í8JM !■) Ni.'jMIJfl
lr> píotóna og
'Cv.y. i j/i/TiTi'jí' ■áiéváióiiU rar.ii -iumv
RAFKRAfTAR
2. mynáúl :
Fráhrindandi
rafkraftar varna
því, að atóm-
kjarnarriir rekist
' á og renni sam-
‘ an.
-móJfi nfi'iicjöd?./!! nrtnirl ii'Ii.fit tttav Khtiá Ám
an í einn kjarna. Það eru þessir skammvirku, en sterku kraftar, sem
eru orsök hinnar miklu orku, sem losnar við samruna kjarnanna.
'TUÉ^ít;lK^fr3.“ sem lúl'ásWpð er, Jjví rneiri verðúr hraðinn í lireyf-
i’rijfh ^ffMfíi:náíÍI?t!ékíi,'¥^Mi (é!fniisiifs, fðg ]jví liarðari verða árekstr-
aíniiJJálffi/iliJ|jeíi¥á:.1)líÉf hitinn er nógu hár, getur Jrað komið fyrir,
að tvei'r kjarnar, sem stéína livör á annan, komist svo nálægt hvor
’ððruiiij19ð ifjííttíkfáftarnir náí að verka og dragi þá saman. Fyrst í
sihðj’&i''hráðiríhliminnkandi vcgna liinna fráhrindandi rafkrafta,
én 'éftíV'áð kjárnkiaftárnir ná ýfir-tqkunum vex hraðinn aftur óg
kjaiháfriif réririá'sáriiari a'f fniklu áfli. Fyrst í stað ér allt í uppnámi
n Xv.
1)1 Sjá ^béiáiÍGiiéfffiriridlif‘jAFMaf^foÁft,7 Náttúrdfr. 28:113J-L!126.