Náttúrufræðingurinn - 1937, Side 31

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN 139
iiiiiliiiiiiiiiiMiimmtiiiMuimiiiiiimiiimiiiiiimmmiiimmmmuiiiiiimiimiiiiiiiiiiimiitiiimiimiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiii
tímar líða fram á stærri hnöttunum, þeir geta nú farið að sigla
hreinni sjó eftir reglubundnum brautum, sem nálgast mjög hring-
brautir, þar sem sólin er í miðdepli.
Þessir nýju hnettir eru reikistjörnurnar. Ein af þeim er jörð-
in. Við sáum sólkerfið fæðast.
Það verður reyndar ekki sagt með vissu, hvort reikistjörn-
urnar, eða öðru nafni jarðstjörnurnar, þar á meðal jörðin, hafi
myndazt þannig. En það eitt er víst, að ef tvær stjörnur, eða tvær
sólir — ef við viljum heldur orða það þannig —, koma mjög ná-
lægt hvor annari, hlýtur árangurinn að verða einmitt þannig og
ekki öðruvísi, samkvæmt lögmálum eðlisfræðinnar. Þannig gat
sólkerfið hafa myndazt, og þannig er líklegt að það hafi myndazt.
Þess er áður getið, að í gufuhvolfi sólarinnar hafi fundizt
flest þau frumefni, sem þekkt eru á jarðríki, og engin önnur. Þetta
verður ofur skiljanlegt, ef gert er ráð fyrir, að jörðin sé ekkert
annað en steingert sýnishorn af sólinni.
Þessi ritgerð er að mestu sniðin eftir:
Sir James Jeans: „The Stars in their Course“.
Á. F.
Tófa dregur að búi sínu.
Síðastliðið vor var í Kinnarfjöllum í Þingeyjarsýslu skotin
tófa, er var á leið heim til grenis síns, með björg handa hvolpum
sínum. Þegar hún var fallin, rannsakaði skotmaðurinn það, sem
hún hafði í kjaftinum, og var það sem hér segir: 1 rjúpa, 2 lóu-
ungar, 1 grátittlingur og 3 mýs. Allt þetta bar hún í kjaftinum
í einu, og svo fjölbreytt voru veiðiföng hennar.
3. september 1937.
Konráð Erlendsson.