Náttúrufræðingurinn - 1937, Blaðsíða 17

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN 125
liiiiiiiitiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiimmmiiiiiiiiiimmiiMiiiiiaiimiimmiiiiiimmimmiiiiimiiimiiiiiiiiiiiiiifiiiiiimiiiimiiiiiiiii
hitabreytinguna. Daglega er mjóum hitamæli stungið í nokkra
þeirra og þannig sannfærzt um, að hitinn í þeim sé alltaf jafn.
Banönunum er eiginlega sýnd meiri nákvæmni en mönnum, jafn-
vel sjúklingum. — Þegar til Evrópu kemur, er farið með banan-
ana inn í nokkurskonar gróðurhús. Við komuna þangað voru þeir
enn þá grænir. Nú er rakt og heitt loft látið leika um þá (líkt og
þeir væru enn þá í frumskóginum), þeir skipta þá smám saman
lit við frekari þroskun og verða gulleitir, eins og við þekkjum
þá. Nú fyrst eru þeir hæfir til að sendast burtu sem söluvara. —
Þetta var æfintýri bananans, það var margbrotnara en flestir
halda. Ingólfur Davíðsson.
Einkennilegur túnfífill.
Túnfífill sá, sem hér greinir, er fundinn sumarið 1932,
15. ágúst, í svonefndum Túnhala í túninu á Ósi í Steingríms-
firði, og er einkum eftirtektarverður vegna blaðanna ofan til á
stönglinum. Það er nú að vísu vitanlegt orðið, að „túnfífillinn"
er ekki ein tegund út af fyrir sig, heldur margar, 6 eða fleiri.
Tegundir þessar eru mjög líkar að útliti og þess vegna einungis
á meðfæri sérfræðinga, eða annara þeirra, sem vel eru að sér
í þessum fræðum, að greina þar á milli, og gera lýsingar af
þessum tegundum. Um þennan fífil skal ekkert sagt, hvort það
er „egta“ túnfífill eða ekki, en hann hefir engin sjáanleg auð-
kenni fram yfir vanalegan túnfífil nema þessi blöð á stönglin-
um ofan til.
Guðbrandur Magnússon.