Náttúrufræðingurinn - 1946, Síða 17

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
11
Fiskurinn þveginn eftir fvrri söltun.
verstu tegund, enda þótt Grænlendingar gætu fengið góða línu í
verzlununum. Það var greinilegt, að hér var verið á rangri leið.
Jafnvel meðan lóðirnar voru nýjar þoldu þær ekki að aflinn væri
dreginn upp á þeim og þær slitnuðu hvað eftir annað. Þannig töp-
nðust oft bæði þær sjálfar og aflinn, sem á þeim var. Blóðugt var
það einkum að horfa upp á, þegar Grænlendingarnir keyptu dýra
vélbáta og notuðu þá síðan til að sækja með sjó, með lóðum, sem
voru búnar til úr hálfónýtu seglgarni, með minna en 300 önglum.
Þó voru hér að sjálfsögðu undantekningar. Margir Grænlendingar
hafa lagt allmikið fé í útgerðina og veiðarfærin, en því miður verð-
ur þó að viðurkenna það, að þegar á allt er litið, hafa framfarirnar
fram að þessu verið furðu litlar. Mann furðar einkum á þessari
ílialdssemi, ef maður lítur á selveiðatæki Grænlendinga, en þau eru
búin til úr þeim bezta efnivið, sem völ er á og þeim haldið við eins
og bezt má verða. Það má þó, ef til vill, telja til málsbóta, að þorsk-
veiðar Grænlendinga eiga sér einungis skamman aldur að baki, tæp-
lega 25 ár, meðan fiskveiðasaga annarra þjóða rnælist í öldum.
Það olli mér mikillar gremju fyrstu árin, sem ég var í Grænlandi,
hve mikið af veiðinni ónýttist, ýmist vegna lélagrar meðferðar á
sjónum, þar sem fiskurinn var stundum höggvinn og rifinn af öngl-