Náttúrufræðingurinn - 1958, Blaðsíða 59

HARALl) ULRIK SVERDRUP, PRÓFESSOR
201
varaforseti ráðsins 1951—55 og forseti þess frá því í október 1955
til dauðadags.
Eftir að ég tók til starfa sem aðalritari ráðsins 1954 hafði ég
gott tækifæri til þess að kynnast pióf. Sverdrup, einkum eftir að
hann varð forseti 1955. Eftir að ég kynntist honum nánar taldi
ég hann til vina minna. Hin síðari ár duldist það ekki þeim, sem
þekktu hann, að hann gekk ekki heill til skógar. Hann var eng-
inn víkingur á að líta, frekar smávaxinn og grannur, en fyrirmað-
urinn lýsti sér í fari hans, snyrtimennska var honum í hlóð horin,
gáfurnar skinu úr augunum. Langvarandi þras á fundum þreytti
hann og hann var ekki altaf jafn ákveðinn og einbeittur ef á
þurfti að taka, en far hans allt einkenndist af prúðmennsku og
stillingu og það vannst, sem vinnast skyldi.
Vorið 1956 lagði Sverdrup sig undir allmikinn uppskurð (maga-
sár). Sjálfum fannst honum hann vera nýr maður, þegar hann hafði
jafnað sig, og svo fannst öðrum, sem þekktu hann. Líklega hefur
lieilsa hans og mótstöðuafl beðið hnekki við það, að liann dvald-
ist oft í heitu löndunum í sambandi við aðstoð, er Norðmenn veittu
Indverjum til þess að koma á fót nútíma fiskveiðum.
í leyfi sínu dvaldist Sverdrup alloft í kofa (Hytte), er hann átti
í óbyggðum Noregs (,,pá ljeldet"). Þar liíði hann óbrotnu lífi
með konu sinni, sem var honurn mjög samrýmd, veiddi silung
þeim til matar og tíndi ber. Heill á húfi, brúnn af sól og sumri
kom hann „af fjallinu“ 19. ágúst. 20. ágúst fór hann í læknisskoð-
un samkvæmt reglubundnu fyrirkomulagi og hafði læknirinn ekk-
ert út á heilsu hans að setja. Daginn eftir hné hann niður á skrif-
stofu sinni. Um þá, sem að komu, mátti segja: „Hjálp þeirra ónýt
Árni Friðriksson.
er, enginn dauðanum ver.“
SIGURJÓN RIST: íslenzk vötn 1. Útg. raforkumálastjóri, Rvík 1956.
Bókin er prentuð á þykkan gljáhvítan myndapappír, 127 blaðsíður í stóru
broti. í henni eru 57 myndir: ljósmyndir, kort og línurit — auk fallegrar kápu-
myndar. Sú er að vísu skakkt tekin eða skorin til nokkurra lýta, en aðrar eru
með ágætum.
Jakob Gíslason raforkumálastjóri skrifar formála að bókinni, en síðan
skiptist hún í eftirtalda kafla: Vatnamælingar, sögulegt yfirlit; Vatnsfalla-