Samvinnan - 01.06.1944, Blaðsíða 33

5.-6. HEFTI
SAMVINNAN
varð fyrir óhappi, en mér líður ágætlega. En ég kemst
ekki heim í októbermánuði, Karólína. — Ég fótbrotn-
aði á tveim stöðum, en læknirinn segir, að ég sé á
góðum batavegi. Ég verð ekki haltur. Ég hef fengið
bréfið þitt elskulega, og mér þykir vænt um að þér
líður vel og litli snáðinn er feitur og pattaralegur.
Karólína, þú ættir að koma þér fyrir hjá Svensons-
hjónunum. Ég veit ekki, hvenær ég verð ferðafær,
og veturinn getur orðið harður þarna vestra. Það
verður lítið um veiðidýr. Úlfar og útlagar leita þaðan
til byggða. Svenson mun verða þér innan handar.
Fáðu hann til að byggja þér kofa upp að sínum. Ég
sendi þér peninga eftir því, sem ég get til heimilis-
þarfa. Ég kem eins fljótt og mér er unnt. Hafðu svo
engar áhyggjur mín vegna. Roslyn tekur ekkert fyr-
ir uppihaldið, meðan ég er veikur, og hann borgar
læknishjálpina. Góða Karólína mín, reyndu að sakna
mín ekki eins mikið og ég sakna þín. Ég skal aldrei
fara frá þér framar svo lengi sem við lifum. Skrifaðu
mér. Þinn elskandi eiginmaður.
Svenson horfði mð eftirvæntingu á Karólínu. Hann
og kona hans voru ferðbúin, og hver dagurinn var
dýrmætur. Þau máttu til með að komast eins fljótt
af stað og unnt væri til þess að komast austur í Minne-
sota áður en allt færi á kaf í snjó.
„Hann kemur ekki,“ sagði Karólína. „Hann hefur
meitt sig.“ Hún var utan við sig og talaði sem í leiðslu.
Hún starði á seðlana. Það voru tveir 10-dala seðlar,
og tvisvar tíu eru tuttugu.
Nú hvíldi öll ábyrgðin á hennar herðum. Hún sagði:
„Ég verð að fara með barnið til kauptúnsins."
Svensonshjónin lögðu lykkju á leið sína til að koma
Karólínu í kauptúnið. Þau fórnuðu tveim dögum af
hinum knappa tíma, sem þau höfðu fyrir sér, til að
komast alla hina löngu leið austur í Minnesota. Þessa
tvo daga átu uxarnir fóðrið sitt, án þess að komast
nær leiðarmarkinu. Karólína gat ekki hafnað þess-
ari greiðasemi, en hún vildi tefja þau sem allra minnst.
Hún varð þegar í stað að fá sér þak yfir höfuðið í
kauptúninu.
Þarna var verzlunarhúsið. Karólína hagræddi barn-
inu í fangi sér og setti í sig kjark. Henderson kaup-
maður var að sópa gólfið, þegar þær Karólína og frú
Svenson gengu í búðina. „Góðan dag, heiðurskonur,"
sagði hann. „Hvað þóknast ykkur.“
Karólína sagði honum, að hún þyrfti að fá að vera
í kauptúninu, þangað til að Karl kæmi heim. „Ég
gæti unnið til að hafa ofan af fyrir mér. Karl sendi
mér dálítið af peningum, en.........“
Henderson beit á kampinn. „Satt að segja er fátt
um kvenfólk hér á staðnum. Flestar fjölskyldur flýðu
héðan, eftir að engispretturnar komu yfir okkur. Það
er þröngt hjá okkur, en þú gætir talað við konuna
mína.“ Hann opnaði dyrnar að bakherberginu.
„Mamma! Hér eru tvær konur, sem vilja finna þig.“
Frú Henderson var að borða morgunmatinn. Hún
var lítil, snarsnúningsleg og hraðmælt. „Auðvitað
getur þú ekki verið alein í kofanum, og veturinn þá
og þegar skollinn á. Ég vildi gjarnan hafa skotið
skjólshúsi yfir þig, — og það veit guð, að dálítil með-
gjöf hefði komið sér vel, —en við höfum ekki nema
eitt svefnherbergi handa okkur öllum sex, og þegar
að því kemur, að við verðum að hýsa kennslukonuna,
verð ég að búa um hana hérna í eldhúsinu.
En það væri hjá frú Decker. Það er kona veitinga-
mannsins, en góð kona og guðhrædd Hún hefur
aðeins eina stofu, en hún er rúmgóð, og þau eru tvö
ein, hún og maðurinn hennar. Svo er líka frú Insull,
— maðurinn hennar á að verða stöðvarstjóri. Ég veit
ekki, hvort hún vill taka kostgangara, en það spillir
engu að spyrja.“
Frú Decker var grannvaxin, fölleit kona með tindr-
andi, svört augu. Hún stóð í dyrunum og horfði hvasst
á Karólínu, barnið og giftingarhringinn á hendi Karó-
línu.
„Hvers vegna er maðurinn þinn ekki hér til að sjá
þér farborða?“
„Hann fór austur til að leita sér atvinnu,“ sagði
Karólína. „Hann kemur aftur eins fljótt og hann
getur.“
„Gætir þú borgað 4 dali á viku?“
Karólína var sem steini lostin. Hún horfði stórum
augum á frú Decker.
„Ef þú getur ekki borgað, þá auðvitað—,“ sagði
frú Decker. „Ég mundi ekki einu sinni vísa hundi á
dyr, ef hann ætti hvergi athvarf annars staðar.“
Karólína svaraði stillilega: „Það er heldur meira
en ég hafði hugsað mér að borga, en ég ætla að hugsa
mig um. Verið þér sælar, frú Decker.“
Karólína var eins og viðutan. Henni fannst það
líkast vondum draum að ráfa um rykugar göturnar
í þessum framandi kaupstað og hafa hvergi höfði
sínu að að halla.
Frú Insull átti heima á loftinu yfir birgðaskemm-
unni. Það var eina tveggja hæða húsið í kauptúninu.
Karólína tók á öllu hugrekki sínu og gekk upp stig-
ann. Frú Insull kom til dyra. Hún var að gera hreint
og var fasmikil. Hún hafði handklæði bundið um
höfuðið og sóp í hendi.
„Góðan dag,“ sagði Karólína. Ég er að leita mér
að atvinnu.“.
„Af vinnu er hér nóg. En ef þú heldur, að ég hafi
efni á því að gjalda kaup,“ sagði frú Insull önuglega,
„þá ertu á villigötum. Ef við hefðum efni á að lifa
sómasamlega, þá hefðum við nú fyrst og fremst aldrei
þurft að hrekjast á þessar slóðir.“
„Ég væri fús til að vinna fyrir fæði og húsnæði,"
sagði Karólína.
„Þú ert í fylgd með langferðafólkinu þarna úti á
götunni, — er ekki svo? Farðu að mínum ráðum og
haltu áfram með því beina leið austur eftir. Þetta
land er farið í hundana. Við eigum fyrir þrem drengj-
um að sjá, sem eru á vaxtarskeiði, og höfum ekki
einu sinni svo mikið aflögu, að við getum haft kött.
Svo að þú verður að hafa mig afsakaða —Hún skellti
hurðinni í lás.
Frú Svenson féllust hendur. Hvað átti Karólína að
taka til bragðs?
„Ég fer heim,“ sagði Karólína. Karl hafði stofnað
heimili handa henni, og þar vildi hún vera. Þó að hún
ætti þar fyrir höndum einveru og baráttu gegn kulda,
úlfum og útilegumönnum, ætlaði hún að taka þvi.
Þar ætlaði hún að vera, þegar Karl kæmi heim, hvað
sem það kostaði.
165