Samvinnan - 01.11.1946, Blaðsíða 32

SAMVINNAN
9. HEFTI
verið í vinnu. Smásaman barst talið að því, að fólk
væri að flytja þangað og setjast þar að.
Hann sagði frá því, að þeir bændur sem komu frá
þorpinu hans, hefðu verið teknir inn í sveitarþorpið,
og þeim gefnar 30 ekrur hverjum. Landið er svo
frjósamt að þegar sáð er rúgi, þá verður hann svo
hár, fullsprottinn, að hestar geta falið sig í hon-
um, og svo þéttur að nokkrar handfyllir nægja í
kornböndin. Einn bóndi kom þangað með tvær hend-
ur tómar, en nú á hann 6 hesta og tvær kýr.
Pakhom komst allur á loft. Hvaða vit er í því, að
berjast hér áfram í þessum þrengslum, þegar okkur
getur liðið miklu betur þar, hugsaði hann. Rétt-
ast væri að selja hús og jörð, og byrja svo að nýju
fyrir peningana. Hér í þessu þrengslabæli lendir mað-
ur stöðugt í illindum, en ég verð aðeins að kynna
mér þetta rækilega sjálfur.
Þegar vorið kom hélt hann af stað. Hann ferðaðist
niður Volgu til Samara, á gufuskipi. Því næst ferð-
aðist hann íótgangandi nær því 300 mílna vegalengd,
og loks náði hann ákvörðunarstaðnum. Allt var eins
og honum hafði verið sagt. Bændurnir lifðu þægi-
legu lífi, og hver þeirra hafði fengið gefins 30 ekrur.
Öllu nýkomnu fólki var vel tekið af sveitarstjórn-
inni, og þeir sem höfðu peninga, gátu keypt eins
mikið land og þeir vildu, auk þess sem þeir fengu
úthlutað. Það bezta af landinu kostaði aðeins tvær
rúblur ekran.
Pakhom iékk allar þær upplýsingar er hann vildi,
og fór svo aftur heim til sín síðla sumars og byrjaði
að selja eignir sínar. Hann seldi jörð sína með góð-
um hagnaði. Einnig seldi hann hús og gripi. Næsta
vor, lagði hann af stað með fjölskyldu sína, til hinna
nýju heimkynna.
IV.
Loks náði hann til fyrirheitna landsins, og skrá-
setti sig sem meðlim í einu af stærstu sveitaþorpun-
um. Hann hélt ráðamönnum þorpsins veizlu, fullnægði
öllum formsatriðum, og var svo tekinn inn í sveitar-
félagið. Hann fékk 150 ekrur lands, auk beitilands
sem hann fékk með tilliti til þess, að hann hafði 5
manna fjöiskyldu. Hann byggði hús og keypti gripi.
Nú átti hann þrefallt meira land en áður, og jarð-
vegurinn var frjósamur. Nú lifði hann ríkulegra lífi
en áður. Hann hafði stóra kornakra, og stór beiti-
lönd, og gat haft eins marga gripi og hann lysti.
Á meðan Pakhom var að koma sér fyrir og byggja,
var hann ánægður með allt, en seinna fór honum
einnig hér, að þykja of þröngt um sig. Fyrsta árið
sáði hann hveiti í hluta landsins sem honum hafði
verið úthlutað, og fékk góða uppskeru. Næst vildi
hann sá meira af hveiti, en „hafði þá ekki nóg land,
og það sem hann hafði, var illa fallið til hveitirækt-
ar“. í þessum landshluta er hveitinu sáð í eitt til tvö
ár í sama akurinn, en síðan er hann látinn vera ósá-
inn þar til gras sprettur aftur. Þetta hveitiland er
mjög eftirsótt, en ekki nóg til af því fyrir alla.
Þess vegna komu upp deilur. Ríku bændurnir rækt-
uðu jörð sína sjálfir, en þeir fátæku urðu annað hvort
að leigja kaupmönnum sína, eða fá lánaða peninga.
Pakhom vildi sá miklu hveiti. Næsta ár leigði hann
því land af kaupmanni. Hveitið gaf góða uppskeru,
en það þurfti að aka því til borgarinnar sem var 10
mílur í burtu. Pakhom sá að kaupmennirnir bjuggu
í góðum húsakynnum, og auðguðust. Þetta er leiðin,
hugsaði hann með sér. Ef ég aðeins gæti eignazt
nóg land sjálfur, þá skyldi ég einnig byggja mér góð
og falleg hús. Þá mundi mig ekkert skorta framar.
Og nú fór hann stöðugt að brjóta heilann um, hvern-
ig hann gæti keypt meira land sem væri hans eigin
eign.
Þrjú ár liðu. Á hverju ári tók Pakhom land á ’eigu,
og sáði hveiti. Árferði var gott og uppskeran mikii.
Pakhom byrjaði að safna fé. Hann lifði nú mjög góðu
lífi, en þreyttist á því að taka stöðugt land á leigu á
hverju ári, með öllu því umstangi sem því fylgdi.
Alltaf þegar gott jarðnæði var fáanlegt einhvers
staðar var kapphlaup um það úr öllum áttum, svo
það flaug út undir eins. Ef maður er of seinn, er ekk-
ert eftir til að sá í, hugsaði hann.
Einu sinni keypti hann engjaspildu í félagi við kaup-
mann, en þegar þeir höfðu plægt hana, kom upp
deila, sem varð þess valdandi að allt verk þeirra var
unnið fyrir gíg. Ef ég bara ætti mína eigin jörð nógu
stóra, væri ég ekki upp á neinn kominn, og ætti ekki í
neinum erfiðleikum hugsaði hann. Því næst byrjað'i
Pakhom á því að leita sér upplýsinga um, hvar hann
mundi geta fengið keypta jörð, sem væri hans æfin-
leg eign. Loks hitti hann bónda sem átti 1500 ekrur
lands, sem vildi selja það ódýrt, vegna þess að hann
var í kröggum. Pakhom prúttaði niður verðið og
samningar tókust á milli þeirra. Kaupverðið var á-
kveðið 1500 rúblur. Helmingurinn átti að greiðast
strax, en hinn helmingurinn seinna. Kaupbréfið var
í undirbúningi, þegar kaupmann nokkurn bar að
garði, sem bað Pakhom að gefa sér að borða.
Þeir settust að tedrykkju, og tóku tal saman.
Kaupmaðurinn sagðist koma frá Bashkurs, sem
væri langt í burtu, og væri nýbúinn að kaupa fimm
þúsund ekrur lands fyrir 1000 rúblur.
Pakhom spurði hann áfergjulega um þetta.
„Þú þarft aðeins að ná tökum á þeim, og gjöra þér
ráðamennina vinveitta“, sagði kaupmaðurinn.
264