Samvinnan - 01.12.1966, Blaðsíða 22

LARS-ERIK SANNER:
Nú skal ég segja þér sögu af lítilli
hnátu, sem sat eitt kvöld fyrir nokkr-
um dögum og horfSi út um gluggann.
Þessi telpa hét Maríanna, en hún var
nú bara kölluð Janna, því að Marí-
anna er svo langt og stirðlegt nafn.
Hún átti líka systur, sem hét Elísabet
og horfði ekki útum gluggann held-
ur lék sér að brúðum í staðinn. Hún
var nú reyndar bara kölluð Lísa, því
að Elísabet er svo langt og stirðlegt
nafn.
Janna sat einsog ég sagði og horfði
út um gluggann. Hún horfði á taíl-
ana, sem voru farnir að nota ljós, og
á fólk, sem gekk á gangstéttinni og
ætlaði á bió eða eitthvað svoleiðis. Svo
horfði hún á húsið beint á móti og
gægðist aðeins inn til Gunnu og Palla,
sem áttu heima í íbúð hinum megin
við götuna. Svo horfði hún yfir hús-
þökin á himininn, sem var að verða
alveg svartur, þó að það væri nærri
því engin ský á honum. Og svo kom
hún auga á mánann, og hugsaðu þér
bara, — hann var alveg ferkantaður.
Hann leit alls ekki út einsog kringl-
óttur ostur einsog hann er vanur,
heldur einsog ferkantaður ostur eða
einsog gluggarúða eða eitthvað svo-
leiðis.
— Nei, sjáðu, sagði Janna við Lísu.
Máninn er orðinn ferkantaður.
— Iss, sagði Lísa og hélt áfram að
leika sér að brúðunum. Þetta segirðu
bara til að geta látið mig gleypa stóru
flóna, ef ég lít út.
— Nei, þetta er alveg satt, sagði
Janna. Komdu og sjáðu.
Lísa stóð þvermóðskuleg á fætur og
gáði út. Og hugsaðu þér, máninn var
ferkantaður.
— Jú, reyndar, sagði Lísa, því að
hún hafði gaman af að nota orð, sem
voru skrítin. Máninn er ferkantaður.
— Þetta er nú það undarlegasta,
sem ég hef nokkurn tíma séð, sagði
Janna. Hún átti bráðum eftir að
lenda í alveg jafnundarlegum hlut-
um, en það vissi hún ekki ennþá.
Þetta verðum við að segja pabba.
Telpurnar fóru báðar inn í vinnu-
stofuna hans pabba. Hún sneri út að
garðinum.
— Pabbi, hrópuðu þær hvor í kapp
við aðra, máninn er orðinn ferkant-
aður. Þú verður að koma og sjá.
Þú veizt hvernig pabbar eru. Aldrei
trúa þeir því, sem maður segir þeim,
og ekki vilja þeir láta trufla sig þegar
þeir eru að gera eitthvað mikilvægt.
Og það eru þeir næstum alltaf að
gera; lesa, eða horfa á sjónvarp, eða
hlusta á útvarp, eða hvíla sig eftir
matinn, eða bora í nefið á sér eða
eitthvað svoleiðis. Það var alveg eins
með pabba Jönnu og Lísu. Verið þið
ekki að trufla mig, ég er að hugsa.
— En þú verður að sjá mánann,
sagði Janna, hann er orðinn ferkant-
aður.
— Iss, sagði pabbi, ef máninn er
orðinn ferkantaður, þá er ég hæna.
Hann stóð nú samt á fætur og fór
með telpunum til að sjá. Öll fóru
þau inni barnaherbergið til að kíkja.
— Nei, nú, byrjaði pabbi, þegar
hann sá mánann, en hann sagði ekk-
ert meira. Að minnsta kosti ekkert,
sem maður skilur. Þvi að í staðinn
fyrir stóra og myndarlega pabbann
með fallegu ístruna stóð þarna hæna.
Að vísu allra fallegasta hæna, en það
eina, sem hún gat sagt, var ga-ga.
— Jahérna, sagði Lísa. Hvað eigum
við nú að gera?
— Þetta verðum við að segja
mömmu, sagði Janna, og svo þutu
telpurnar af stað til mömmu, sem var
að strauja í eldhúsi.
— Mamma, mamma, hrópuðu þær,
þegar þær komu þjótandi inní eld-
húsið. Máninn er ferkantaður, og
pabbi er orðinn að hænu.
—■ Vitleysa, sagði mamma. Pabbi
getur að vísu verið svolítið.........
stundum, en ekki svo, að maður geti
kallað hann hænu. Og aldrei hef ég
nú séð neinn ferkantaðan mána.
— Þetta er alveg satt, sagði Janna.
Þú verður að koma og sjá að mán-
inn er orðinn ferkantaður. Komdu!
— Ef máninn er ferkantaður, þá
er ég líka krókódíll, sagði mamma,
sem oft gerði að gamni sínu og var
ekkert að draga úr hlutunum. En hún
fcr sarnt með telpunum inní barna-
herbergið. Hún varð bæði hissa og
reið, þegar hún sá hænu vappa gagg-
andi um gólfið. Hvað á þetta að þýða,
sagði hún byrst. Hvaðan fenguð þið
þessa hænu?
— Þetta er hann pabbi, sagði Janna,
en þú trúir því sjálfsagt ekki fyrr en
þú sérð, að máninn er orðinn fer-
kantaður. Sjáðu!
Mamma horfði. Hún rétt náði að
líta snöggvast á mánann, þá breyttist
hún strax. í staðinn fyrir fallegu,
góðu, sívölu mömmuna skreið krókó-
díll á gólfinu í barnaherberginu og
urraði reiðilega. Hann sýndist vera
svangur og ætlaði að gleypa hænuna,
sem hoppaði lafhrædd í áttina að
brúðuskápnum.
— En mamma, þó, sagði Lísa reið.
Þú ætlar þó ekki að éta hann pabba.
Og hún tók pabba hænu í fangið og
hljóp útúr barnaherberginu. Janna
hljóp á eftir og flýtti sér að skella
hurðinni og loka inni mömmu kródó-
díl, sem virtist enn vera svöng og var
heldur ófrýnileg.
— Ja hérna, sagði Lísa, þegar hún
var búin að sleppa pabba hænu á
gólfið í stofunni. Hvað allt er orðið
erfitt.
Frh. á bls. 31.
22 SAMVINNAN